Τρίτη, Φεβρουαρίου 01, 2011

Η ορθή λογική σκέψη και οι δυνητικοί καταστροφείς της κοινωνίας

..η σκέψη μου λοιπόν θα σου ανοίγει πάντοτε -σαν ένα ταπεινό κερί- το μονοπάτι προς την τελική αξιοπρέπεια. Αμφιβάλλεις? Μην αμφιβάλλεις γι' αυτό.

 Το κερί θα σβήσει πολλές φορές
αν όμως είσαι υπομονετικός
κάθε φορά που αυτό σβήνει και μαύρο σκοτάδι θα απλώνεται στο διάβα σου,
 εσύ πρέπει καθόλου να μην ταράζεσαι
αλλά να κάνεις μια απλή κίνηση: το ανάβεις και πάλι και ξανά και ξανά.
 Μέχρι να βγεις στο ξέφωτο. Και όταν επιτέλους γίνει αυτό, εκτιμάς όλη την πορεία που έκανες.
Ξεχνάς όλο το άγχος, την πίεση, την αγωνία, τον φόβο και την διαρκή αβεβαιότητα.
Γιατί έχεις μάθει-και το 'χεις μάθει άψογα πως στο τέλος ό,τι κι αν γίνει η λογική πάντοτε θα ισχύει.
Με μια θλιβερή υποσημείωση όμως: σε μια κοινωνία όπου συμβιώνουν μαζί άνθρωποι και πίθηκοι ο παραλογισμός θα υπερισχύει. Τέτοια είναι η κοινωνία μας: άνθρωποι και πίθηκοι μαζί. Είναι παντού είναι γύρω μας είναι ο καθένας από μας πολλές φορές που φέρεται σαν πίθηκος.
Και το πιο θλιβερό? Δεν το γνωρίζουμε! Δεν το συνειδητοποιούμε την ώρα που φερόμαστε έτσι. Οι πιο πολλοί όμως –μεταξύ αυτών κι εγώ- παρότι είναι φορές που ασυναίσθητα φερόμαστε σαν πίθηκοι εντούτοις έχουμε το σθένος κάποια στιγμή αργότερα να αντιληφθούμε τον ξεπεσμό μας από ανθρώπινα όντα σε πιθηκοειδή. Το σθένος το βρίσκουμε γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι.

Ασφαλώς υπάρχει και μια θλιβερή κατηγορία ανθρώπων που ποτέ της δεν θα αντιληφθεί το πόσο πιθηκίστικα φέρεται ορισμένες φορές. Αυτοί για μένα είναι δυνητικοί καταστροφείς της κοινωνίας και του ανθρώπινου είδους. Και με μικρές πράξεις εγωιστικά αγόμενες καθόλα τους δίνω με πάσα ευκαιρία χαριστικές βολές. Ωσότου αυτοεξοντωθώ από την απέλπιδα προσπάθειά μου.


Ετικέτες , , , , , ,

Σάββατο, Ιανουαρίου 01, 2011

Το λάθος του Δαρβίνου

Το μόνον που απεύχομαι είναι να μην ούτε στιγμή λοξοδρομήσω από την καθημερινή προσπάθεια αυτοδιαχείρισης θύμου κι οργής έναντι των αμέτρητων πιθήκων από τους οποίους περιστοιχίζομαι και που ανελέητα έχουν θαρρείς βαλθεί να με οδηγήσουν -εν αγνοία τους ασφαλώς- στην μαύρη κηλίδα της αναξιοπρέπειας..

Ετικέτες

Κυριακή, Δεκεμβρίου 26, 2010

Αργοπεθαίνουμε βιάζοντας γεράκια

Ένας άντρας ας θεωρηθεί τόσο βαθιά καμένος όταν στεκούμενος στον εικονικό καθρέπτη της ψυχής του σιωπά κενός νοήματος μη δυνάμενος να εκφράσει με λέξεις το πόσο διαστροφικά καμένος είναι.
 Μία γυναίκα καθώς κραυγάζει το πόσο καμένη κατήντησε , το μόνο που καταφέρνει να μεταδόσει προς τα έξω είναι το πόσο καλά τα έχει με το παραδομένο πνεύμα της.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Οκτωβρίου 26, 2010

Διευρύνοντας τα γιατί

Για μια πουτάνα αλήτισσα ντυμένη με δάκρυα των άλλων
Για μια ξεδιάντροπη αλήθεια μαυροφορούσα χήρα
Για ένα αδειανό κρανίο καβαλημένο σύννεφο
Για μια σειρά από τρίχες κονιορτοποιημένες
Για μια χαμένη υπομονή
 ..κι έτσι κόντρα σ΄όλους τους ανέμους που την καρδιά μας ρίγωσαν θε να πηγαίνουμε, διέφθειραν τα αγνά μας κίνητρα, καβάλα θα μαστε στον άνεμο της παραστρατημένης σκέψης

Ετικέτες

Παρασκευή, Αυγούστου 20, 2010

Η πρώτη γενιά των αποτυχημένων σύγχρονων Poincare

Ένα από τα βασικά στοιχεία τρόπου διευθέτησης προβλημάτων που ταλανίζουν τ' ανθρώπινα μυαλά είναι το πώς εκκινούμε. Ακριβώς πλάι του συναντούμε το αγωνιώδες δίλημμα: έχω αρκετή πληροφορία για να ξεκινήσω? Παράπλευρες ενέργειες που σχεδόν ακολουθούν αποτελούν η ιεράρχηση της αξίας των δεδομένων μέσω ενός κόσκινου διαβάθμισης ποιότητας. Κύριος άξονας επί του οποίου απλώνεται η δυναμική του προβλήματος είναι ασφαλώς η αναλυτική επεξεργασία που θα θρυμματίσει τα συλλεγμένα στοιχεία εις τα εξ ων συνετέθησαν- στους ελάχιστους δυνατούς δομικούς έχοντες την ιδιότητα της αυτοτέλειας και του νοήματος λίθους. Τον επιτήδειο διαμελισμό των πολλαπλών συστοιχειών (και που κατά κάποιον μη μαγικό τρόπο συνδέονται μεταξύ τους με απλές ή πολυκάναλες σχέσεις) θα συμπληρώσει η σύνθεση. Το τελικό προϊόν συνήθως μηδαμινώς απασχολεί τον επίδοξο διάδοχο του Poincare˙ έχει συνήθως προαποφασιστεί!


Ω! Τι αφόρητες δόσεις ανίας που μου προσφέρετε επίδοξοι σύγχρονοι Poincare! Θαρρείτε πως ζείτε σε λάθος εποχή αλλά το μόνο που ισχύει για την περίπτωσή σας είναι πως ζείτε στη σωστή εποχή εφοδιασμένοι με λάθος μυαλά.
Θλιβερά αγράμματα τσογλάνια, σας παραμερίζω.
Ποταποί ανόητοι wannabe Poincarέδες, GTFO. 

Κυριακή, Ιουλίου 04, 2010

Μισό λεπτό αδιαφορίας

Αδιαφορία: μία πράξη που απλόχερα και με αυθορμητισμό "εκτελείται" και προσφέρεται ως αποσιωπητικό αντίβαρο στην καταγαιστικώς υπεροπτική αδιαφορία όλων αυτών που μένουν με την θαραλλέα εντύπωση πως η αδιαφορία τους- η δικιά τους αδιάφορη αδιαφορία- επισκιάζει το πόσο αδιάφορα κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου πάνω στου νου μου τις σκιές.
Αδιαφορώ, πλήρως δοσμένος είν' ο κόσμος μου στη χρονοβόρο "πράξη" της καθολικής αδιαφορίας.
Αδιαφορώ περιφερόμενος εν μέσω αδιάφορων, άνετων μη κατανοητών παρ' ολ'αυτά οντοτήτων που αγνοούν μοιρολατρικά τη ρίζα της βαρετής αδιαφορίας τους.

Αδιαφορώ διαφοροποιήσιμα καθότι, ΑΠΛΩς ΑΔΙΑΦΟΡΩ.

Ετικέτες

Τετάρτη, Ιουνίου 02, 2010

ΣτΑρχίδιαΜΑς

.

Κάποιοι γεννήθηκαν για να μισούν. Κάποιοι πεθαίνουνε για την "αγάπη".
The choice is yours. It always ends the same.

Ετικέτες

Πέμπτη, Ιανουαρίου 21, 2010

Θανατηφόρο παραμύθι περί αγάπης ξεφτισμένης I

Και είπεν η γυναίκα:
Θα σ' αγαπώ παντοτινά, μέχρι τα πέρατα του μικροσκοπικού (μου) σύμπαντος, έως τους ωκεανών κατάμαυρους πυθμένες, κι αν φύγεις μία μέρα-το απευκταίο κείνο δείλι-το Είναι όλο μου σπαραχτικά θ' αποδημήσει.

Κάποτε η γυναίκα έφυγε, οι δρόμοι χώρισαν όπως στις διακλαδώσεις: η διακύμανση πιθανοκρατικά επιλέγει τον κλάδο. Το σύστημα επιλέγει. Η συμμετρία αίρεται. Τα πάντα αλλάζουν και η πολυπλοκότητα θεριεύει εξαλείφοντας παράλληλα με μια απαλλοτριωτική αδιαφορία την ιδέα της μνήμης.

Και είπεν ο άντρας: Εάν είμασταν σε θέση να απαλείψουμε κάθε διακύμανση, το σύστημα ασταθές θα βάδιζε διατηρημένο προς την αιωνιότητα. Λίγοι-ελάχιστοι μπορούν να εννοήσουν την σαφώς αναθεματισμένη έννοια της αστάθειας. Πολλώ δε μάλλον να την χειριστούμε και να τη βιώσουμε. Αλληγορικά να το θέσω: η διακύμανση είναι ο σπόρος του κακού που θέλει να σε κάνει να πιστέψεις παραλόγως ότι η μοίρα σε διακυβεύει ενώ η αστάθεια ένα πεδίο αγνό, καθάριο γιατί αυτή ποτέ δεν μας απέκρυψε την απέραντη διαφορετικότητα που ενυπάρχει σε κάθε σημείο του ορίζοντα.

Άσφαλεια Προστασία Ηρεμία Γαλήνη. Έννοιες στενά συνυφασμένες με την ιδέα του (εικονικού) θανάτου. Το ύστατο αναπάντητο ερώτημα: Ποιος σκατά θέλει να (ζήσει) πεθάνει έτσι?

Δευτέρα, Ιανουαρίου 04, 2010

Επτά επιλεγμένοι Κάφκα αφορισμοί

  • Ήταν κάποιος που του έκανε κατάπληξη πόσο εύκολα προχωρούσε στο δρόμο της αιωνιότητας. Η αλήθεια είναι ότι έτρεχε στην κατηφόρα του.


  • Στη διαμάχη μεταξύ του εαυτού σου και του κόσμου, υποστήριξε τον κόσμο.


  • Μερικές φορές μέσα στην αλαζονεία του ανησυχεί περισσότερο για τον κόσμο παρά για τον εαυτό του.
 
  • Νιώθει φυλακισμένος πάνω σ' αυτή τη γη, νιώθει έγκλειστος∙ η μελαγχολία, η αδυναμία, οι αρρώστειες, οι αχαλίνωτες ψευδαισθήσεις του κρατουμένου ξεσπούν μέσα του∙ καμιά παρηγοριά δεν μπορεί να τονβοηθήσει για τον απλούστατο λόγο ότι είναι μια παρηγοριά, μια καλόκαρδη σχιζοφρενική παρηγοριά ενώπιον του ωμού γεγονότος της φυλάκισης. Αν όμως τον ρωτήσουν τι θέλει πραγματικά, δεν μπορεί να απαντήσει, γιατί-κι αυτό είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιχειρήματά του, δεν έχει ιδέα της ελευθερίας.


  • Μερικοί αρνούνται την ύπαρξη της δυστυχίας δείχνοντας τον ήλιο∙ αυτός αρνείται την ύπαρξη του ήλιου δείχνοντας την δυστυχία.


  • Αν κρίνουμε τα πράγματα από την εξωτερική τους όψη, είναι τρομερό να πεθαίνει κανείς ακμαίος και νέος, κι ακόμα περισσότερο να αυτοκτονεί. Σημαίνει ότι φεύγει από μία κατάσταση απόλυτης σύγχυσης η οποία θα μπορούσε να αποκτήσει νόημα στη διάρκεια μιας μεταγενέστερης εξέλιξης, ότι φεύγει χωρίς ελπίδα, ή με μοναδική ελπίδα ότι αυτή η εμφάνιση στη ζωή δεν θα συμπεριληφθεί στη μεγάλη πρόσθεση

  • Ο δρόμος είναι μακρύς, οι δυνάμεις μας περιορισμένες, υπάρχουν υπερεπαρκείς λόγοι για (ένα τέτοιο) μίσος.Τις περισσότερες φορές, αυτός που αναζητούμε, ενοικεί δίπλα μας.
     
 

Ετικέτες

Σάββατο, Ιανουαρίου 02, 2010

Το δάκρυ ενός πνιγμού στις όχθες του ποταμού που λέγοταν Ζωή

Πνίγεσαι,
πολλά πολλά σε πνίγουν
 και στιγμιαία με τεχνάσματα
 ασύστολα ανακουφίζεσαι.
Πνίγεσαι πια από πολλές μεριές
 κι ακόμα περισσότερο πνίγεσαι
διατί κανείς πια δεν μπορεί να ιδεί
το πόσο πνίγεσαι πολύ.
Κουράγιο-θέληση να μην υπάρχει
 κι όμως!
 εσύ να πνίγεσαι
κι ούτε το φταίξιμο να ρίξεις πουθενά δεν βρίσκεις.


Καθολικά να πνίγεσαι
κι αποδιοπομπαίους τράγους δεν έχεις να βαπτίσεις.
Πνίγεσαι
παρολαυτά-πρεπεί να κολυμπήσεις!
Προτού σε δει ουδείς απ' πόσους σε αγάπησαν
να φεύγεις έτσι αδήλωτα-δειλά και αστεφάνωτα.

Ετικέτες

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 23, 2009

Χρονοκάψουλα (Θα έρθει)

Και θα είναι σαρωτικό.
I bet my life on this

Ετικέτες

Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2009

Ο γκρεμός

Πριν από το γκρεμό επίγεια κόλαση κείται, πέρα από αυτόν το απόλυτο δράμα και ακριβώς μεταξύ αυτών των δυο καταστάσεων το αξεπέραστο ψυχοσωματικό ΚΕΝΟ.

και κάπου πίσω απ' τις σκιές η προδοσία χασκογελάει πένθιμα..

Ετικέτες

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 07, 2009

Dharma Queen asdf

Αυτό που γίνεται είναι πάντα θα φεύγουν, ανεξαρτήτως δικής μας βούλησης, αδιαφορώντας για το κενό που αφήνουν πίσω.

Αυτό που γίνεται είναι συνεχώς να παρουσιάζονται ως τελικοί νικητές, θριαμβευτές ενός ακάλεστου πολέμου.

Please meet me in the other side




Σάββατο, Δεκεμβρίου 05, 2009

Μόνον το αλκοόλ

θα κατευνάσει την ακάματή ευνουχισμένη σου οργή-στο νυσταλέο φως-που μαίνεται απογοητευμένη
και θα φωτίσει την μια ελπίδα στη σκοτεινή σπηλιά που σιγοκαίει αφημένη
θα μπολιάσει στα σωθικά φιτίλια σου εκρηκτικής δημιουργίας
και ριζικά-θαρρείς- θα δεις το ηθικό να αναπτερώνεται

Μόνον το αλκοόλ,
Μάταια, Παροδικά κι Επιπόλαια

Κάποτε όμως επέρχεται η τελική ανάλωση, τα φώτα σβήνουν, οι γυναίκες αποκαλύπτονται κι ο απρόσκλητος θίασος ανίδεων κομπάρσων εις τα εξ ων συνετέθει αποσυντίθεται
Μη στοχευμένη και άρα παροδική ψηλάφηση των απολαύσεων ισοδυναμεί με αθέλητη κατακρεούργηση των πραγματικών ονείρων που είδες ύστερα στο μέλλον.

Αυτό και συνιστά τον τελικό Στόχο: συνειδητή απουσία στόχων.

Κυριακή, Νοεμβρίου 29, 2009

Η μικρότητα του loser δίνει την αυτοπεποίθηση στον winner

Οι ηλίθιοι είναι αήττητοι. Εν αγνοίας τους, I assume. Αυτό δεν τοποθετεί αυτομάτως τον ηλίθιο σε καθεστώς άπλετης αισχύνης.

Παρ'όλ'αυτά, ο πλέον ντροπιαστικός συνδυασμός στοιχείων πάνω σε άνθρωπο αποτελεί αν μη τι άλλο η ηλιθιότητα που συνοδεύει έναν loser.
Η ύπαρξη μιας μονάδας loser δημιουργεί ταυτόχρονα στο μικροσκοπικό σύμπαν της ανθρωπότητας μια (ακριβώς) μονάδα winner. Η σύνδεση και η συσχέτιση δύο τέτοιων αντίθετων μονάδων επιτυγχάνεται άμεσα. Μήτε οι winners μήτε και οι losers δεν θα πρέπει να θεωρούνται τύποι αυτοτροφοδοτούμενης ισχύος. Μία τυπική μονάδα από το κάθε είδος μας αρκεί να συγκλίνουν κάποτε τις ψευδοτυχαίες τους διαδρομές στο χωροχρόνο της μιζέριας και της μαλθακότητας. Ελάχιστα πριν την έναρξη ενός μεταξύ των παιγνίου ήσαν δύο άγνωστοι αγνοώντας σε ποια κατηγορία ανήκουν. Με την έναρξη όμως όλες οι συμπλεγματικές νεφέλες ανωτερότητας και κατωτερότητας ξεδιαλύνονται. Το θολωμένο όσο κι αβέβαιο βλέμμα του loser θα ρθεί αντικρυστά με την ξεκάθαρη καρφωτή ματιά του winner. Το εκπληκτικά μυστηριώδες (ανεξήγητο επιστημονικά) είναι πως το δίπολο loser-winner μπορεί να θεωρηθεί παράλληλα και ως σύστημα ανατροφοδοτούμενο. Ο loser όσο περισσότερο κοιτάζει ευθέως τον winner τόσο συρρικνώνεται η ισχύς του και η θέληση για επικράτηση. Αντίστοιχα, η βεβαιοσύνη του winner για τελική επικράτηση κερδίζει εκθετικώς πόντους ενάντια σε όλα τα προγνωστικά και την εξέλιξη του παίγνιου..

we will prevail

Σάββατο, Νοεμβρίου 07, 2009

Ευτυχισμένη μέρα

Ελέω χρονικής παραγραφής, από σήμερα νιώθω ακόμα πιο cool. 

Έπεσαν οι βαθμοί ποινής στους 10!!!!!!!1

::-D

Κυριακή, Αυγούστου 23, 2009

περί αστάθειας

Η αστάθεια ενός οποιουδήποτε συστήματος υπερκαλύπτει την ισχύ και τη δυναμική του και συνεπώς μεγιστοποιεί την τάση του να είναι ευάλωτο κι ευαίσθητο.

Ετικέτες

Σάββατο, Μαΐου 16, 2009

Είχαμε κάποτε αξία

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του εύρωστου οικονομικώς ανδρός και ενός ψυχικώς ισορροπημένου-άρα ρωμαλέου-εντοπίζεται στο μέγεθος της σφαίρας επιρροής αυτών των δυο κατηγοριών στον περιβάλλοντα χώρο τους. Ενώ η οικονομική πυγμή φαινομενικά καθοδηγεί τις συναισθηματικές εξάρσεις του ανυπόμονου πλήθους και φαντάζει ως αψεγάδιαστος σχεδιαστικά, τεχνικά, λειτουργικά και εργονομικά κινητήριος μοχλός για να κορδώνεται για την επιτυχημένη του πορεία εντούτοις ένα αδιαπέραστο συναισθηματικό φρεάτιο απαγορεύει αυθόρμητες μετοικήσεις ένθεν κακείθεν. Συνηθέστερα, από την μεριά των πολλών κι "αδύναμων" προς την μεριά του ενός και "δυνατού"..


Είχανε κάποτε αξία. Το νιώθαμε, μας το λέγαν. Και τα χρόνια πέρασαν και οι αξίες φθήνυναν. Και στέκω ανήμπορος χωρίς ιδέα το πώς να επανέλθω.

Ετικέτες

Πέμπτη, Μαΐου 07, 2009

Ο βίαιος Γκάντι ασελγεί

Κάποιοι θα σπεύσουν πίσω από ένα πέπλο σοβαροφάνειας και θα ψελίσουν πως είναι αναρμόδιοι..

Κάποιοι θα καταπνίξουν το οργίλο χείμμαρο που λυσσομανάει στ' άντερά τους βουτώντας στην προσωρινή λήθη του αλκοόλ..

Κάποιοι ακόμα θα βρούνε καταφύγιο στην χημική ονείρωξη που τους παρέχουνε τα ναρκωτικά, κι ολοένα θα βυθίζονται στην κίβδηλη θαλπωρή μην αντέχοντας να αποκηρύξουν τον ζόφο που διαφέντευε μέχρι πρότινος την ζωή πραγματικά τους..

Κάποιοι πάλι θα σφυρίξουνε αδιάφορα, αδιαφορώντας εγωιστικά για τις συνέπειες, αρνούμενοι να προσθέσουν την προσωπική τους λίθο της πικρίας στο εσαεί παλλόμενο γαϊτανάκι ψυχών τσαλακωμένων..

Κάποιοι θα φερθούν με βιαιότητα που όμοιά της ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν επιδείξει. Θα εκπλαγούν από το εύρος της φρικαλεώδους ρώμης που έμενε αναξιοποίητη τόσο καιρό. Και η όργητα, όργητα περισσότερη θα προξενήσει . Και ο κύκλος εφόσον ανοιχτεί δεν πρόκειται έτσι εύκολα να κλείσει..

..και κάποιες θα βρουν τον πρώτο τυχόντα νεανίσκο της καρπαζιάς και θα πηδηχτούν μαζί του αναζητώντας την ηδονή που το γνωρίζουν πως δεν θα επιτευχθεί.



Γιατί "ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων." Γκάντι

Ετικέτες , ,

Δευτέρα, Απριλίου 27, 2009

formulate calculate deeply annihilate

Δεν είμαι ο δομημένος άνθρωπος που ήρθε για να κατοικήσει σε ένα σύμπαν θυμώδους δομής. 


Όχι αυτός που τις ριπές των ενεργειακών στροβιλισμών που χώρα λαμβάνουν στο κεφάλι σου θα αναπαράγει.


Δεν είμαι αυτός που θα πασχίσει την τάξη στα άτεχνα συστήματα να αποκαταστήσει. Την τάξη θα επιφέρει εκείνος που τα στοιχεία πληροφορίων θα χρησιμοποιήσει. Αρνούμαι έστω να τα αναζητήσω. Είμαι απλώς ο αμετάπειστος πλοηγός της προσωπικής μου αταλάντευτης διαδρομής στο χάος των κοινωνίων. 


Ούτε εκείνος που θα χαρίσει την επιβεβαίωση σε ψυχές σαλταρισμένες που έχουν ατυχώς εγκλωβιστεί σε καθεστώτα δεδηλωμένης ανασφάλειας.



Είμαι διαχειριστής ανήλιαγων μυαλών της αμαρτίας και ο διακορευτής ανήθικης λιακάδας.

Είσαι ένα στοιχείο διαφ θ οράς πεπερασμένο περιστοιχισμένο από παρόμοια στοιχεία μεταβλητής συμπεριφοράς εγγενώς εξαρτούμενη από γειτνιάζουσες συμπεριφορές. Το όλο πλέγμα των στοιχείων αλλάζει καταστάσεις κινούμενο διακριτά στον χρόνο. Και οι συμπεριφορές αέναα εγκλωβίζονται στα μαθηματικά κελιά. Μόνον ένας πεπερασμένος αριθμός κελιών σπάει τα δεσμά της ομοιογένειας καταστρατηγώντας τους κανόνες. Infinity lies in my circle


Είσαι ένα βασανιστικά ακαθόριστο πλέγμα αδιασταύρωτων πληροφοριών πηγών συγκεγχυμένων. Είμαι  αγώνας αποπομπής αναμνήσεων που είναι προγραμματισμένες να ορθώσουν ένα σωρό πικρίας-και συ το ακροτελεύτιο δάκρυ που θα σκορπίσει τη σωρό σου.




Ετικέτες

Δευτέρα, Απριλίου 13, 2009

Cellular automata class I

Άπειρες θέσεις αρχικές κι όλες στο τέλος στην ομοιογένεια καταλήγουν. Τόσα τα όνειρα που κάνεις κι όμως συντρίβονται κι ο ίδιος μονότονος εφιάλτης γίνονται.


Το κουβάρι ξετυλίγεται και όλες οι πληροφορίες των αρχικών προθέσεών σου καταστρέφονται. Ανήκεις στην θλιβερή πρώτη κλάση με μηδενικές χωροχρονικές τιμές διαστάσεων να περιγράφουν ελκυστές σου.





Δεν υπάρχει πιο απολαυστική εκδίκηση από το απλώς να είσαι ένας σιωπηλός παρατηρητής της ντροπιαστικής κατάληξης όλων των αρχικών προσπαθειών ενός κυτταρικού αυτόματου ανήκον στην ολοκληρωτικά προβλέψιμη πρώτη κλάση. Είναι ο μόχθος που δεν ζητήθηκε, τα όνειρα που βιάστηκαν να γίνουν η αλήθεια, είναι ο πόνος που σου λεγε να σταματήσεις, είναι η ενδογενής σου αδυναμία να πετύχεις. Είναι η αφέλεια να ξεκινάς συνέχεια από νέα αρχική κατάσταση κάθε φορά και αφού καταλήγεις πάλι στο μηδέν να συνεχίζεις πιστεύοντας ότι για όλα φταίνε οι αρχικές επιλογές σου. Τις αλλάζεις.. και το αποτέλεσμα επιμένει.. αναποτελεσματικό. Η ίδια η φύση σου σε εκδικείται. Εκδίκηση για την έκδηλη αδυναμία σου να βγεις από τα στεγανά. Ένας σημειακός ελκυστής με ασθενή δυναμική μ. είσαι..



Και είμαι ο αγώνας που δεν παρασημοφορείται σαν στόχο του αγγίξει..

Ετικέτες

Τρίτη, Απριλίου 07, 2009

Δάκρυ επιβεβαίωσης πόθων ευσεβών, το ασφαλέστερο λουκέτο λογικής..

Ορθολογιστικό μένος μου διαπνέει ο κυνισμός γητευτών ασυμμόρφωτων ανθρωπακίων, τυραννισμένων από ολόδικές τους τραγωδίες - του κόσμου όλου κοινές.
Η οργή μου επιτείνεται όταν ιδίοις όμασοι προσλαμβάνω παραστάσεις μέσω του τηλεοπτικού δέκτη.
Η καταδίκη (μας) στη λανθάνουσα υπακοή σε τροχιά μεστή αφροσύνης φαντάζει αναγκαία. Σφαλεροί κατακτητές είναι επικρατέστερο να ευδοκιμούν παρά δόκιμοι αντιφρονούντες. Δεν κατανικιέται η αποστροφή στην εκμετάλλευση οδύνης για ένα χαμένο πρόσωπο. Αλιευτές δακρύων, μοιάζει στιγμές την παρτίδα να νικάτε. Ανήμπορος στέκω ακούγοντας τις λέξεις από το στόμα τους να εκσφενδονίζονται, μπάσταρδοι που διώκουν το πεπρωμένο που τους έταξαν, μια διαπιστωμένη μα υποθάλπτουσα βελούδινη σκληράδα στο μειλίχιο παρά-λόγο τους. Η γηραιά κυρία τώρα ραγίζει, και δακρύζει από το αίσθημα της ήδη φυτεμένης βεβαιότητας πως τάχα η αποδημήσασα αδερφή της, τους συμπαθείς χαιρετισμούς της στέλνει απ’ το άχρονο υπερπέραν. Ορθολογιστικά μιλώντας, the game is over. Συναισθηματικά πράττοντας, κέρδος στην ψευδαίσθηση δύνασαι να αποκομίσεις. Καταλάγιασε την στείρα λογική σου και βυθίσου σε κυκεώνα ηθελημένων πεποιθήσεων. Άλλωστε, η ηθελημένη πεποίθηση ενέχει δύναμη να σου επιστρέψει δάκρυα είτε χαράς είτε θλίψης, είτε πόνου είτε οργής, είτε νοσταλγίας είτε απευκταίου χωρισμού, είτε γεννημένου είτε αποθανόντα.

Ο ακάματος ομιλητής-όντας λογικής χειραφετημένος- τώρα μειδία ασχήμως. Ο εμφυσημένος (?) τυχοδιωκτισμός του αδυνατεί να καλυφθεί, μάλλον αποκαλύπτεται με θράσος μέσω του φευγαλέου του μειδιάματος. Η γηραιά κυρία (δεν) πήρε αυτό που ζητούσε. Όχι.. Πήρε ό,τι την ανάγκασαν να επιθυμεί. Ας μην το πάμε μακριά∙ είναι μόλις δίπλα μας.

==Ο ακήρατος παραλογισμός είναι η αυθόρμητη έκφανση της ανθρωπίνου σκέψεως. Σαν κύμα εντροπίας, έχεις πάντα πολλάκις πολυαριθμότερους τρόπους να συνδυάσεις σκέψεις επί τη βάση συναισθηματικής λογικής παρά σε πλαίσια αμιγώς ορθολογιστικά.

Ετικέτες

Παρασκευή, Απριλίου 03, 2009

M.

Happiness is an intermission from suffering while suffering is an intermission from insignificance. And guess what? Universe simply ignores you as continues eternally expanding.

The more expansion of the universe the more space vacuum in our minds.

Ετικέτες

Παρασκευή, Μαρτίου 27, 2009

Randomizer

Randomness governs this world. Ruling our societies without having rules.

If you are searching for a life without order, cause and purpose then randomness is your undeniable choice.
If the lack of predictability leaves you unimpressed then randomness is your one-way ticket to exhilaration. Brings the illogical chaos and therefore isolates the logical human beings.


Random rulz in a universal way. Why be logic?

Ετικέτες

Randomize this

Οι ανερυθρίαστοι ψευδοτυχαίοι περίπατοι προς άγρα διακοσμητικών στοιχείων της ευημερίας ένεκα μιας στοιβαγμένης σου απόγνωσης, είναι καταδικασμένοι σε μια τυχαία κατάληξη όσο τυχαίο-θλιβερά τυχαίο- είναι και το σημείο εκκίνησης που διάλεξες (τυχαία).

Ετικέτες

Δευτέρα, Μαρτίου 23, 2009

Η διαστολή του μικροσκοπικού μας σύμπαντος

είμαστε ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι,
και δυο κουκίδες ζωγραφιά επάνω του,
δίπλα η μια σχεδόν με την άλλη,
και αρχίζει να φουσκώνει
και τότε οι δυο αυτές κουκίδες απομακρύνονται σιγά σιγά η μία από την άλλη,
και ενόσω το πάλαι ποτέ τζούφιο το μπαλόνι φουσκώνει μεγεθύνεται
οι δυο κουκίδες ολοένα και απομακρύνονται απομακρύνονται,
και επέρχεται η απώλεια στην επαφή.
όσο αυτό φουσκώνει, το πάθος, ο πόθος ξεφουσκώνει.
κάποτε το μπαλόνι σκάει, εκρήγνυται.
και οι κουκίδες αφανίστηκαν, ωσάν να μην υπήρξαν,
ποτέ δεν ξανασυναντήθηκαν.
τίποτε πια δε θυμίζει πως ήταν υπαρκτές.
μόνο η ανάμνηση της αγάπης μένει για πάντα.
περιδινείται στην αυθύπαρκτη του χρόνου τύρβη.

σαν ένα μουχλιασμένο διαστημικό ναυάγιο, τα απομεινάρια του ταξιδεύουν άσκοπα στους γαλαξίες μέχρις ότου βρεθεί αυτό το κάτι που θα τα περισυλλέξει και θα τα αποκωδικοποιήσει..

Ετικέτες

Δευτέρα, Μαρτίου 09, 2009

939 Το σοκ της αλλαγής

Κάποτε πίστεψα (κι ενστερνίστηκα) την τακτική της μετριοπάθειας στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Σε μια step-by-step προσέγγιση της ιδανικής θεωρητικά λύσης αφού προηγουμένως έχουν συγκεντρωθεί 'ΟΛΑ τα δεδομένα, και στην δύναμη της εφαρμογής μικρών και πολλών αλλαγών. Η ζωή διδάσκει πως η υπερβολική μετριοφροσύνη συνιστά μετριότητα. Και η μετριότητα αν μη τι άλλο πάει χέρι χέρι με τη μιζέρια. Μόλις η μιζέρια ρθει και εγκατασταθεί πλάι σου τότε σειρά παίρνει η νόσος της μαλθακότητας.



Δεν έχει τόσο σημασία αν είσαι έξυπνος και μετριόφρων, όμορφος συνάμα ντροπαλός, ρωμαλέος μα σαν αρνί φιλήσυχος. Το παν είναι το πού θα βρεθείς. Σε περιβάλλον μιας ενιαίας πορείας πάντα προς τα εμπρός ή σε περιβάλλον δύο ταχυτήτων πίσω ολοταχώς.. Σαν ένας τυχαίος ή ψευδοτυχαίος παράγοντας σε φέρει σε περιβάλλον δύο ταχυτήτων τότε.. οι εσωτερικές ισορροπίες διαταράσσονται.


We have to offer a shock to the future. Για ένα μέλλον που δεν επιβραβεύει την προσπάθεια παρά αποκλειστικά τα αποτελέσματα. Και που δικαίως να μην τα επιβραβεύει όταν αυτός που μοχθεί, το πράττει με λάθος τρόπο. Διατί δεν ωφελεί σήμερα να κάνεις σωστά τα πράματα αλλά να κάνεις τα σωστά πράματα. Πολλώ δε μάλλον δεν έχει νόημα να ματαιοπονείς να πείθεις για το ορθόν των αποφάσεών σου όταν οι άλλοι είναι εθισμένοι μόνο στην πειθώ που απορρέει εκ του αποτελέσματος της δικιάς σου ισχύος.


Γιατί λοιπόν να είμαστε καλοί με όλους όταν γνωρίζουμε πως έτσι φερόμαστε άδικα προς αυτούς τους λιγοστούς που πραγματικά το αξίζουν (ως καλούς να τους φερόμαστε)?


Γιατί να εμμένουμε στην κατ' ουσίαν-έστω και αθέλητα και δίχως κίνητρο- στήριξη της κακομοίρικης νοοτροπίας του θάβειν τα λάθη κάτω απ' το χαλί? Το μαγικό χαλί το συναντάς μόνο στα παραμύθια.


Είμαι ένας άνθρωπος της δράσης. Όπερ εστί μεθερμηνεύομενον, οφείλω να ασκηθώ στην τέχνη του πράττειν "τα λιγότερα".

Γιατί ό,τι δεν χαλιναγωγείται, αυτοματοποιείται. Back to planning. Emergency can wait.

Ετικέτες

Σάββατο, Φεβρουαρίου 21, 2009

Ένας απ' τους άλλους

Ένα καλούπι κλειδώθηκε και το κλειδί αυτού κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο της λήθης. Τώρα που το καλούπι έσπασε,

τώρα κακέκτυπα

εσαεί κατασκευάζεις.


Ο σωρός είναι λιμάνι των εφήμερων και αναλώσιμων. Η μοναξιά καταφύγιο των ελαχίστων κι απροσπέλαστων.






Ετικέτες ,

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 20, 2009

Ο ροζ πάνθηρας που δεν είδαμε ποτέ

Παροδική η απομόνωση που άχρονα (μας) φέρεται.

Έτσι λοιπόν..
Η αναστροφή πορείας μην προσμένεις παρά παροδικά να
αναδιπλωθεί. Κι ύστερα πάλι αυθόρμητα επιλέγει να ξεδιπλωθεί. Χωρίς βούληση
παράταιρη, επιβεβλημένα απλώς από αιτία..

Κι όπως πέραν, μακράν
ισορροπίας βέλη απ’ τη φαρέτρα της Μη Αναστρεψιμότητας μάτια της ύλης γίνονται,
έτσι και οι στιγματισμένοι αγροίκοι κομψότεχνο πίδακα σωφροσύνης αφήνουν κι
αναβλύζει.

Αστάθεια δομής, σε μια διακλάδωση επάγεται. Κρίσιμη μετάβαση
διαμέσου ολκών και απωστών σε τόπο που αξίζει, διακυμάνσεων
καθοδηγούμενη.

Και στον δρόμο αναζήτησης μιας τάξης εγκατεστημένης μακράν
ισορροπίας όλα πιθανά να τα εκλάβεις. Γιατί το πιθανόν στην μετάβαση
ενέχεται.
Της τάξης το μη αναστρέψιμον μακράν ισορροπίας επιτυγχάνεται. Ροή
εντροπίας το ζητούμενο, το αναγκαίο, το προαπαιτούμενο..

Τι κι αν άραγε η
τάξη εκ του μη όντος δεν γεννιέται? Τι κι αν της πρέπει να είναι δανεισμένη∙
εντός συστήματος αποθηκευμένη?

Ώθηση εαυτού πέραν νηφάλιου κ’ ισόρροπης
οργής, και τότε το αναπάντεχο περίοπτη θέση στην αφετηρία μας
λαμβάνει.

Κ' η αφέλεια με την άγνοια συνυπάρχει-σαν μίγμα θολό- και
τείχος ανορθολογισμού υψώνει σκωπτικά. Το ικανόν να αναγνωρίζεις πεταλούδων
πεταρίσματα επουδενί δεν σου αρκεί το χάος να δαμάσεις. Μυριάδες οι αποκλίσεις,
ανυπολόγιστη ελλοχεύει η ευαισθησία κι εσύ καημένε μου μες την μακαριότητα του
ψεύδους θε να ζεις.

Ανερυθρίαστη η συμμετοχή σε παιχνίδι επαναλήψεων.
Κάπου, κάποτε αυτή σε οδηγεί εκτός της τυποποιημένης σου πραγματικότητας. Η
είσοδος αυτόματου σε πιθανοκρατικό μηχανισμό ενδεχόμενα την σκέδαση να
επιφέρει.


«..κι ο χρόνος δεν υπάρχει∙ τον χρόνο τον
βιώνεις.»
Αυταπάτη που στα μυαλά μας μόνιμα γεννάται. Κι αν τούτο
δεν μοιάζει να υφίσταται, κι αν αντιαισθητικό ηχεί, κι αν εικασία αναπόδεικτη
δια παντός θα παραμείνει, δεν παύει λογικής τη βάση να μην στερείται. Μα κι αυτό
το ύστατο νήμα έλλογης τεκμηρίωσης βιαίως αποκόπτεται μόλις εκούσια σχετισθεί με
άρνηση αντικειμενικής πραγματικότητας.

..και η ανυπαρξία ″στόχων″ ας μην
λογίζεται ως της ζωής το κατακάθι απαξιούντων [βάλτος απαξίωσης]. Τη λεωφόρο της
μάταιης δόξας πάμπολα τα μονοπάτια ανόθευτης ελπίδας τρέφουν. Και η επιλογή του
καθενός στις περιστάσεις επαφίεται.Συμβολή, όχι προβολή.Τάση επώδυνα
διαταραγμένη η πρώτη επιλογή, άκαμπτη η χαρά της ύστερης. Μα δεν οφείλεις
ταπεινά παρά να αναγνωρίσεις πως (και πάλι): ο ατυχοδιωκτικός αγώνας ψυχοφθόρα
θα βαλτώσει σε ολική ανυποληψία. Το δικαίωμα στην εικασία ποτέ όμως δεν παύει.
Εξέλιξη διαμέσου προσαρμογής το κλειδί που στην στενωπό μεταξύ ήθους ανόθευτου
και ακραίου αμοραλισμού σε βγάζει.

Το ποτήρι που κάποτε η λογική εν τη
φύσει έρρεε ενός πιστού οριστικά είναι θρυμματισμένο. Μονάχα μια συντονισμένη
καθόλα ατοπική δέσμη ενεργειών καθίσταται ικανή τα κομμάτια να επανακολλήσει.
Δεν περιμένω εις μάτην.

Και είν’ η αστάθεια που
τον εκνευρισμό μου επιτείνει..

Ετικέτες

Σάββατο, Φεβρουαρίου 14, 2009

Η πρώτη μέρα του υπόλοιπου θανάτου μου

Βάζω ένα σημαδάκι σήμερα για να θυμάμαι.

Ετικέτες

13 αφορισμοί

  1. Θα σε συντρίψω αγνοώντας σέ.
  2. Τρελλοί υπάρχουνε πολλοί. Συνειδήσεις κυκλοφορούν επίσης. Οι ενσυνείδητοι τρελλοί αποτελούν είδος υπό προστασία.
  3. Προτιμώ να αφοσιωθώ στην ολική απάθεια παρά να γεννήσω κι άλλη αδικία. Άλλωστε είμαστε φυσαλλίδες που άγονται στους 25 ανέμους και είναι θέμα τελειωμένο να σκάσουν και να γίνουν ένα με το ποτάμι του χρόνου.
  4. Η ύπαρξη της ακρίδας είναι μια ένδειξη πανίσχυρη για την ανυπαρξία ενός θεού έχων προθέσεις αγαθές.
  5. Σε ένα αρχικό στάδιο, το να επαναλαμβάνεις συνεπάγεται πως μαθαίνεις. Επανέλαβε πολύ, μαθαίνεις ακόμα περισσότερα. Συνέχισε έτσι, και όλο το σκηνικό εξασθενεί. Είναι ο νόμος τέτοιος..
  6. Είναι στιγμές που η συσσωρευμένη παράλυση λόγω αηδίας γεννά τάσεις του σαδισμού.
  7. Ζωές που ενστερνίστηκαν ευκλείδια συστατικά μιας αφελούς γεωμετρίας, βαλτώσανε στο γήινο, στο επιρρεπές της ασφαλείας.
    Ζωές στην ποικιλομορφία βουτηγμένες, από ανάλυση ζαλίστηκαν. Νέα χαρακτηριστικά συνέχεια σε νέα επίπεδα θα βρίσκεις, μόνο το σχήμα τους το ίδιο πάντα μένει.Αυτο-ομοιότητα -σου γνέφει..
  8. Χάος.. συστήματα κείμενα του ντετερμινισμού, αδυνατείς μια πρόβλεψη γι’ αυτά να αποφανθείς, αρχικές συνθήκες ευαίσθητα ισορροπούν, τροχιές γειτονικές εκθετικά σου αποκλίνουν. Γνώση που δεν επαρκεί.Και επέρχεται η απώλεια του μέλλοντος..
  9. Σε βόλεψε η βεβαιότητα, συνάμα το μυστήριο σε θέλγει. Ζορίζει το αβέβαιο, τη γοητεία του αγνώστου επιζητάς.
  10. I am a dissipative structure, far beyond the equilibrium I live, therefore I need to release energy. Anybody's hot?
  11. Επικοινωνία προϋποθέτει την προσέγγιση, και η τέχνη της προσέγγισης ασφυκτιά σε bar ξελιγωμένα.
  12. ..έλα όμως που η επανάληψη δημιουργεί προϋποθέσεις για το Χάος.. Αλλά πράγματι, αν επαναλαμβάνεσαι πεθαίνεις. Κάθε επανάληψη κι ένας μικρός θάνατος, κάθε αταξία και ευτυχία, κάθε συγκυρία και προβληματισμός..

Ηλίθια φυτά-τα βλέπεις και είναι όμορφα. Ξεχνάς να τα ποτίσεις, και ξάφνου σου μαράθηκαν

Ετικέτες

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 12, 2009

Μη-χαλιναγωγίσιμη υστερία

Στην εποχή της αβάσταχτης πολυπλοκότητας που διατρέχει κάθε υλική και άυλη έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας τα μέλη της κοινότητας που την απαρτίζουν χωρίζονται σε δύο (τρία) στρατόπεδα: σε όσα ανθίστανται στην επικράτηση της ανεπεξέργαστης τυχαιότητας με το να μειώνουν τα προσωπικά τους εντροπιακά αποθέματα αταξίας και σε όσα μετακυλούν τις ενέργειές τους στον εντυπωσιασμό τους από τούτο το τάχα νιόφερτο staτus of global complexíty αλλα κατά τα λοιπά εναποθέτουν τις προσπάθειές τους στην παρατήρηση, την καταγραφή και τον σχολιασμό. Η τρίτη κάστα ανθρώπων αψηφά κατά έναν συγκλονιστικά εκνευριστικό τρόπο τα πολυποίκιλα πλέγματα πολυπλοκότητας και απλά βιώνει τα πάθη του, τα μίση του, τις ενοχές και τις αρρωστημένες καταστάσεις του με μια ζηλευτή απλοϊκότητα να διατρέχει την κοσμοθεωρία του. Μια κοσμοθεωρία που αν θέλεις να αναζητήσεις τις ρίζες της δεν έχεις παρά να αφεθείς ως ένα στρατευμένο κοινωνικό πειραματόζωο και να παρεισφρύσεις μεταξύ των συγγενικών κρίκων που συνθέτουν μια υπο-ομάδα. Και ν' αφουγκραστείς τις πραγματικές ορέξεις τους...[]

Αυτό όμως θα κόστιζε εργατώρες πολύτιμες για έναν νοήμονα. Άλλωστε, αν δυσανασχετείς μπροστά στην αμέτρητη εργασία που σου απαιτεί η ανάλυση χάους των ανθρωπίνων σχέσεων και δράσεων ε τότε μη χολοσκάς! Μπορείς κάλλιστα να τα αγνοείς πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα. Τρανή και δεδηλωμένη μας πεποίθηση πια είναι πως ό,τι δεν χαλιναγωγείται, αυτοματοποιείται. Και γάμησε το αρχικό κόστος, άντεξε το σοκ της αλλαγής..

Ετικέτες

Άνθρωποι κλειστοί σε κλειστές κοινωνίες δεν ευδοκιμούν

Εντελώς αφοριστικά, παντελώς επιγραμματικά

Ετικέτες

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 11, 2009

Ύφος, ήθος κι αλητεία

..και η καταραμένη ειρωνεία ξέρεις ποια είναι? Ε?
Πως σε αυτό το γαμημένο κοσμάκη κείνο που τελικώς μετρά είναι τα φαινομενικά αποτελέσματα των πράξεων του ενεργούντα και οι πρώτες -ΠΑ ΝΤΟ ΤΕ φαινομενικές και ιδωμένες υπό ένα πρίσμα αφέλειας μαζί και καχυποψίας- συνέπειες αυτών στους αποδέκτες τους.

Και ΟΧΙ.. όχι δυστυχώς η αγνή πρόθεση.

Πιο απλά, γιατί να ασφυκτιούμε στα δίχτυα μιας καθόλα υπαρκτής, φυσιολογικής-θαρρώ συνάμα και αναγκαίας- περιπλοκότητας? Ποιος ο λόγος- βρες έναν λόγο-κ' οι αφορμές αναμφίβολα θα περισσέψουν- ώστε να συνεχίζει άνθρωπος να ασπάζεται την αγνότητα- ω ναι και καθαρότητα και πίστεψέ το και σαφήνεια- που κατοικοεδρεύει στις ρίζες που γεννοβολούν πολυπλοκότητα?

Ίσως για όλα υπεύθυνες οι συσχετίσεις. Αυτές και να κατηγορήσεις.

Τα υπόλοιπα δεν λέχθησαν ποτέ, σε κείνη την ανύπαρκτη δηλαδή χρονική συγκυρία που η ψυχή θα 'χει γαληνέψει και ο ο κουρνιαχτός εν πολλοίς θα 'χεί καταλαγιάσει.

Ετικέτες

αίμα, δάκρυα, ιδρώτας

Κι αν τα δάκρυα έχουν από καιρό στερέψει
και το αίμα οριστικά έχει παγώσει
μόνον οι στάλες από ιδρώτα θυμίζουν αχνά πως κάτι ανθρώπινο παραμένει μέσα του.



Επιτυχία ετεροκαθοριζόμενη, μια αποτυχημένη αναζήτηση στην ευτυχία σου ορίζει.

Ετικέτες

Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2009

παρα-ποιημένες αστειότητες

Στους αντιπερισπασμούς των αλκυονίδων
και στις κατακόμβες των εξωτικών εφιαλτών
και στα γυάλινα ρομφία των ξελαρυγγιασμένων πιγκουίνων,
αντιπροτάσσω την φευγαλέα άνιωθή μου ανάσα,
την πομπηία των σωθικών,
αγιατρεύτως παλινωδώ εν χορώ και τραγουδώ ασθμαίνοντας,
ανάμεσα στα στίφη ξεθωριάζω.

Μην στοχάζεσαι πάλι για το χθες. Αύριο πάλι θα ξανάρθει.

Ετικέτες

Κυριακή, Δεκεμβρίου 21, 2008

Εκείνος που καταδίκασε τον εαυτό του

-I'm drained and locked.
-It's yourself the one to blame


Με τα χέρια σταυρωμένα περίμενε τη μέρα που δε θα ξημέρωνε ποτέ, τη νύχτα που δεν θα σουρούπωνε ποτέ, τους χώρους και το χρόνο όπου οπλισμένος με αφοπλιστική ειλικρίνεια θα εξαπέλυε δριμύ κατηγορώ ενάντια στην ίδια τη φυσική, οργανική, πνευματική του υπόσταση έχοντας καλέσει όλους τους κρίκους στην αλυσίδα των αποτυχημένων διασυνδέσεων για να παρακολουθήσουν ανήμποροι την αυτοκαταδίκη του.
Ωσότου όμως να λάβει χώρα το αναντίρρητο γεγονός θα πορεύεται παρέα με τις συγκλονιστικές του απάθειες, τις τόσες αχρείαστες κουβαριασμένες σκέψεις του, τα φρικαλεώδη κενά και lags μα και με την ηλίθια πεποίθηση πως αποτελεί κάτι ξεχωριστό μολονότι η αδέκαστη ζωή εμμένει να τον διαψεύδει διθυραμβικά.

Ετικέτες

Σάββατο, Δεκεμβρίου 13, 2008

κανείς εκτός από σένα*

κανείς δεν μπορεί να σε σώσει
εκτός από σένα τον ίδιο.
έχεις ν' αντιμετωπίσεις
επανειλημμένως
σχεδόν ανυπέρβλητες
καταστάσεις.
θα προσπαθήσουν
επανειλημμένως
με προσχήματα,
προσωπεία
και βία
να σε υποτάξουν,
ή να σε κάνουν
να τα παρατήσεις
και/ή
να πεθάνεις αθόρυβα
μέσα σου.

κανείς δεν μπορεί να σε σώσει
εκτός από σένα τον ίδιο
και θα 'ναι τόσο εύκολο
έστω θα 'ναι
πολύ εύκολο ν' αποτύχεις
μα μην το κάνεις,
μην το κάνεις,
μην το κάνεις.
μονάχα κοίταξέ τους.
άκουσέ τους.
θέλεις να γίνεις έτσι?
ένα απρόσωπο,
ανεγκέφαλο,
άκαρδο πλάσμα?
θέλεις να ζήσεις τον θάνατο πριν
απ' τον θάνατο?

κανείς δεν μπορεί να σε σώσει
εκτός από σένα τον ίδιο.
κι αξίζει να σωθείς.
είναι ένας πόλεμος
που δεν κερδίζεται εύκολα
αλλ' αν αξίζει να κερδίσεις
κάτι
είναι αυτός.

σκέψου το. σκέψου
τη σωτηρία του εαυτού σου.
του πνευματικού σου εαυτού.
του εαυτού σου
που αισθάνεται
του μελωδικού μαγικού σου εαυτού
και του ωραίου σου εαυτού.
σώσ' τον.
μην συμπαραταχτείς
με τους νεκρούς τω πνεύματι,

συντήρησε τον εαυτό σου
με χιούμορ και με χάρη
και τέλος
αν χρειαστεί
στοιχημάτισε στη ζωή σου
καθώς θα παλεύεις,
μη σε νοιάζουν
οι πιθανότητες,
μη σκοτίζεσαι για
το τίμημα.

μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον
εαυτό σου.

κάν' το! κάν' το!

τότε θα καταλάβεις ακριβώς τι
σου λέω.


*Charles Bukowski

Ετικέτες

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 10, 2008

Και στέρεψε το αίμα..

Game is over.
Just press that fuckin button.
To press the button, to gain Time.
To expand your Time, is to compress the sadness that rules your life.
Stoping this madness that drains the pure simplicity of your reflection, and here comes the Freedom.
As Freedom embraces your individuality, the cells of uncalculated complexity retrocedes.

To be Free, is to be bloodless

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Νοεμβρίου 26, 2008

Γίνεται τη Φύση να δικάσεις?

-Είπες θα την ξεχάσεις, το ξαναείπες, εις μάτην επιδόθηκες σ' ατέρμονες ανεπιτυχείς προσπάθειες να την διώξεις απ' το νου-η φλόγα δεν έλεγε να σβήσει. Κι ας είχανε ξεβραστεί απάνω τής ωκεανοί δακρύων. Ποταμοί ατελείωτων εσωτερικών μονόλογων με απόληξη ωκεανό της θλίψης. Και η θλίψη ήτανε υγρή.Υγρή κι αβάσταχτη-θαρρείς και σήκωνες απάνω σου το βάρος του κόσμου όλου.Και όλα αυτά γιατί? Για μιαν οπτασία, για μια ονειρική ψευδαίσθηση για μια νεράιδα μ' ανθρώπινα μυαλά? Για μιαν καταφανή παρέκκλιση από την πραγματικότητα, για μία χαοτική βουτιά στα αμετροεπή στενά του παραλογισμού? Σε πίστεψε, Σε ένιωσε, Σε εμπιστεύτηκε, Σε λάτρεψε, η σκέψη της καθηλώθηκε και Σε ακολούθησε. Κ' ύστερα, ήρθε το ΧΑΟς. Έψαξες όλες τις πιθανές πτυχές, συνδύασες όλα τα γεγονότα, ανακάτεψες πολλάκις την τράπουλα με τις ελπίδες μα ήταν φρούδες τελικά.Έκανες επαναεισαγωγή στον βουβό προσωπικό σου ατέρμονο μονόλογο. Καταδικασμένη σε παντοτινό εγκλεισμό. Οριστικά. Μη αναστρέψιμα.
Δεν θα δεις ποτέ το γάλα να αποχωρίζεται το μίγμα του καφέ και να επιστρέψει στο μπουκάλι. Δεν θα δεις ποτέ τα θραυσμένα κρύσταλλα υαλοπωλείου που εισήλθε ταύρος να επανενώνονται. Είναι θέμα φυσικής. Μας υπερβαίνει όλους.

Ετικέτες

Σάββατο, Οκτωβρίου 11, 2008

unable to control

επιδιώκουμε να ελέγχουμε ολοένα και περισσότερα ετερόκλητα στοιχεία ενόσω αυτά ληστρικά ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια αγνώστου προελεύσεως θαρρείς κι αποσκοπούν στην δηλητηρίασή μας

Ετικέτες

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 15, 2008

Vamonos

Αρμενίζω στραβά σ' έναν θεόστραβο γιαλό. Caught myself in a fancy cell of purified randomness.

Τοποθετημένος στη μέση μιας δυνητικής ουτοπίας πλημμυρισμένης από καταιγισμούς νικηφόρων συναισθημάτων, κατακλυσμένης από αφρίζουσα euphoria και όντας ο κλειδοκράτορας των αγαθών ψυχών που περιμετρικώς περιστοιχίζουν τη σιωπηρή πνοή μου ενώ ταυτοχρόνως και σαν από ανάγκη αυτο-επιβαλλόμενη σφιχτοκρατούν τις ταινίες από το προσωπικό μου γαϊτανάκι.

Αυτός ο χορός, ετούτο το ξεχαρβαλωμένο συνονθύλευμα απαίδευτων παθών μεταξύ παντοτινά ακόρεστων ψυχονεόπλουτων, συνιστά έναν τραγέλαφο, μία δεδηλωμένη παραίτηση από το γκρίζο κάδρο της λογικής και κάθε έξαφνη ή μη αλλαγή στο ρυθμό πυροδοτεί -τις ολοένα και πιο κοντά στο να χαρακτηριστούν τελικές- εκλάμψεις της ζωής.

Το κενό, κείνο το υπερπλήρες κενό που απλώνεται σαν γινομένος βόρβορος ταράσσοντάς με με τις αλλεπάλληλες εσώτερες διαμάχες που λαμβάνουν χώρα εντός του και εξαιτίας της φύσης, της έντασης και της έκτασης των οποίων παραμένει αυτό που μαρτυράει το όνομά του.. Αδιαμαρτύρητα..

Vamonos.. to sleep. Αυτός ο εξαίσιος ζωτικός μηχανισμός αποσόβησης θλιβερών συναισθημάτων.. Just let it flow. No past-No future here.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Ιουλίου 02, 2008

Thirty Hates All

We all are thirsty dudz
παραχωμένοι σε νωχελικά νεφελώματα σκέψεων που έχουνε διακορευτεί
κουρασμένοι από αδιάκοπη εισροή άυλων αντικειμένων που με τίποτα δεν έχει αντισταθμιστεί
ενεργώς φορείς παθητικοί, ασυγκινήτως αδιαπραγμάτευτοι
καθηλωμένοι από πρωτόγνωρη οργή, ασπιδοφόροι του κενού.

Παρασκευή, Ιουνίου 06, 2008

Οικονομική μηχανική II

..όσο λοιπόν κυλούν οι εποχές τόσο γιγαντώνεται εντός μας (μου) η πεποίθηση-αυτή η φλόγα που τσουρουφλίζει γλυκερά και δεν σ' αφήνει να ανασάνεις από την καλώς εννοούμενη αμφιβολία που σε τυρρανάει αφιλοκερδώς-διογκώνεται λοιπόν η σιγουριά για την ανάγκη εξοβελισμού των απανταχού "επιστημόνων" της οικονομίας από την ενοχλητική παρουσία τους στα κέντρα αποφάσεων των όποιων τελοσπάντων εξελίξεων που αφορούν τον πλέον ποικιλόμορφο, πολυπλόκαμο, στοχαστικό και εν πολλοίς αδάμαστο τομέα του κοινωνικού γίγνεσθαι.

(μα είναι πολλά τα άυλα λεφτά lao..πολλά και δίχως κόποις κτώνται)

Ετικέτες

Τετάρτη, Ιουνίου 04, 2008

Οικονομική μηχανική Ι

Ο κλάδος των οικονομικών δεν έχει ζωή ούτε ενός αιώνα όταν αυτός της μηχανικής μετρά τα υπερτριπλάσια (από τη στιγμή που τέθηκαν οι θεωρητικές βάσεις-γιατί προφανώς πριν τον Leibniz υπήρχαν πλήθος κατασκευασμάτων που υπάκουαν σε νόμους μηχανικής απλά τότε ήταν περισσότερο πιο εμπειρικά τα πράματα). Και φυσικά ο κλάδος των μαθηματικών υπάρχει εδώ και χιλιετίες. Αυτό δλδ που διαχωρίζει τους τρεις κλάδους είναι το χρονικό εύρος ύπαρξης. Επίσης, ακολουθούν αντίστροφη (με τα χρόνια που κουβαλάν στην πλάτη τους) πορεία σε ότι σχετίζεται με τη δυνατότητα για περαιτέρω ανάπτυξη: η μαθηματική θεωρία σχεδόν έχει εξαντληθεί και όλα της τα εργαλεία είναι διαθέσιμα και ηλεγμένα προς χρήση πάσα ενδιαφερόμενου. Που είναι η μηχανική η οποία και τα χρησιμοποιεί εντάσσοντάς τα όμως σε πλαίσιο καθαρά ρεαλιστικό εφαρμόζοντας κατά περίπτωση μοντέλα απλουστευτικά αλλά ποτέ απλοϊκά προκειμένου να σχεδιάσει κάτι με αποκλειστικό σκοπό ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ. Η οικονομική "επιστήμη" (?) είναι ακόμη στα σπάργανα και προσπαθεί-ασθμαίνοντας είναι η αλήθεια- να υιοθετήσει ένα πιο συμπαγές θεωρητικό πλαίσιο. Που να της παρέχει όλα αυτά που έως και σήμερα απουσιάζουν από την εργαλειοθήκη της: ενιαίος σχεδιασμός, καθολική εφαρμογή και.. σαφή εκτίμηση μελλοντικών καταστάσεων.

Το παρών επίπεδο "πρόβλεψης" (ο όρος "μελλοντική εκτίμηση" είναι σαφέστερος και απομακρύνει τις παρανοήσεις..) στο οποίο κινείται ένας μέσος οικονομολόγος καταγράφεται άψογα κατ'εμέ στις γραμμές σχολιασμού των τιμών του πετρελαίου εν έτει 2007 ανώτερου στελέχους εταιρείας ..
Αυτό που ως απάντηση μπορεί να λάβει τώρα η εν λόγω "εκτιμήτρια" είναι πως αν κάποτε σοβαρά αναπτυχθεί διεπιστημονικός κλάδος financial engineering τότε ffs(!), ας μην δεχτούν στις τάξεις τους αποφοιτήσαντες οικονομολόγους. Η λογική του "αχμ αυτό το μέγεθος ποτέ ξανά δεν είχε αγγίξει τέτοια επίπεδα" και του "μα σταμάτησε η παραγωγή πετρελαίου κιόλας" μαρτυρά ότι απέχουν παρασάγγας από το φτάσουν κάποτε να παράγουν μια στέρεα ποσότητα έργου.

Ετικέτες

Κυριακή, Ιουνίου 01, 2008

Φθίνους

Ο νους φθίνει καθώς η φθήνια γίνεται ο θάλαμός του.
Το πτωχό μυαλό δεν του μέλλει να κυνηγήσει πλούτη άυλα.
Η αναρρίχηση επί του "χάρτινου" όρους σηματοδοτεί φθίση αξιών.

D.N.A
εγκέφαλος
περιβάλλον
προσπάθεια
λάθη
μάθηση
επιπτώσεις
απογοήτευση
περιβάλλον
αποχή
αποξένωση
κενό

Νέος πλοηγός η τυχαιότητα, νέα ήθη ξεχαρβαλωμένα

Ετικέτες

Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008

Ανερυθρίαστα ιπτάμεθα

Κατακριτέο δεν είναι να περιφέρεις το σαρκίο σου μια ζωή στα αβαθή νερά της μετριότητας όντας ένας ακόμα αφανής αντι-ήρωας.
Κακό δεν είναι να σε βρίσκουν αναποδιές ανεξήγητης αιτίας και σπάνιων μορφών.
Ούτε είναι αντικείμενο προς χλεύη το να τυγχάνεις ο τύπος της μετρίου αντιληπτικής ικανότητας συγκερασμένης με τα τυπικά στοιχεία νοημοσύνης μέσου ανθρώπου.
Όπως δεν είναι απορριπτέο ηθικά να ΘΕΣ χωρίς πολλές περιστροφές να πιαστείς από μιαν απίθανη ελπίδα, να την ξεχειλώσεις μέχρις εκεί που δεν πάει, να ΘΕΛΕΙς σφόδρα να αγκιστρωθείς πάνω σε κατασκευάσματα του ΔΙΚΟΥ σου νου.

Το να συγκεντρώνεις όμως τα παραπάνω γνωρίσματα και μολαταύτα να επιδιώκεις απεγνωσμένα να δράξεις αυτό το κάτι παραπάνω-όχι από αυτό που ήδη έχεις και απολαμβάνεις, όσο τελοσπάντων μπορείς να το χαρείς αλλά-από ό,τι σου αρμόζει, υποπίπτοντας σε σωρούς λαθών τα οποία υπό πλήθος συνθηκών υποβοηθούνται και ενισχυόμενα τσακίζουν τελικά όχι τόσο εσένα μα τον άγνωρο όμιλο ατόμων που σε περιστοιχίζουν..
..αυτό είναι απεχθές.

Το να στοχεύεις ίσια ευθεία στον ΣΤΟΧΟ που απλώς διαισθάνεσαι πως είναι ο σωστός και προσηλωμένος απάνω του να κωφεύεις στις νηφάλιες χείρες βοηθείας που σου τείνουν άδολα οι διπλανοί σου κρίκοι..
..αυτό είναι οδυνηρό (για το μέλλον σου, για το μέλλον μας, για το μέλλον μου)

Ετικέτες

Τρίτη, Φεβρουαρίου 26, 2008

αφορισμός ο δέκατος..

Ο χρόνος είναι χρήμα

Ένα βιβλίο (σου) απαιτεί την αφοσίωσή σου, εσύ όμως "διατρέχεις" με ανάκατη σειρά τα κεφάλαιά του αναζητώντας τα δικά σου νοήματα σε σελίδες που έχουν την την δικιά τους διαλεχτή υπόσταση..

Ο χρόνος είναι χρήμα

Και ενώ κάθε παράγραφος σου γνέφει με σκέρτσο να της αφοσιωθείς εσύ επιμένεις μαζοχιστικά στο να εξορύξεις την απόλυτη αλήθεια μέσα από αμφισήμαντα νοήματα μιας παρατημένης πρότασης.

Ο χρόνος είναι χρήμα

Μια φράση-τελείως ασήμαντη στις πρώτες όψεις- σε συντροφεύει έτη.

Ο χρόνος είναι χρήμα-με έντονες τάσεις αρνητικού πληθωρισμού.

Ετικέτες

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 13, 2008

αφορισμός ο ένατος..

Προμετωπιαία λοβοτομή: λύση-νυστέρι όταν το άγχος για τον σχεδιασμό του μέλλοντός σου σε έχει παραλύσει. Κάνε και συ μια λοβοτομή. Παγιδευμένοι στα τωρινά μας ερεθίσματα.. πώς να επομενίσουμε το μέλλον?

Ετικέτες

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 11, 2008

ιντερλούδιο

Εκείνη η γλυκιά προσμονή για τις -σίγουρα ένδοξες- καλύτερες ημέρες που είχαμε (σιωπηρά είν' η αλήθεια) υποσχεθεί.. σχεδόν τάξει ο ένας για τον άλλο, σταδιακά μετουσιώνεται σε πικρή αναμονή μιας.. μιας (!) έστω εκπυρσοκρότησης του υποβασταζόμενου ορθολογισμού μας.
Μια αναλαμπή που θα ορίσει το τέλος μιας μηδαμινών πιθανοτήτων συμπόρευσης.
Μια σπίθα που θα πυρπολήσει την διακεκαυμένη ζώνη που μας χώριζε-μαζί και μας συνέθετε το όλον.
Ένα δάφνινο δρεπάνι που θα οργώσει τα πρώην όνειρά μας, μια ταλαιπωρημένη σίτα που θα σπείρει εφιάλτες και ένα ανδρείκελο που θα καρπωθεί μιαν αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα.
Στο μεταξύ ο κήπος με τ' αμίλητα κορίτσια θα συνεχίσει να δέχεται αδιαμαρτύρητα την ηλιόλουστη φροντίδα και τα λοξά ξϊφη τα υδάτινα.


Ετικέτες

Κυριακή, Φεβρουαρίου 10, 2008

αφορισμός ο όγδοος..

Εξ' όσων γνωρίζω μέχρι στιγμής, βάσει των πληροφοριών που έλαβα καθόλη τη διάρκεια της Διεργασiας δράττομαι του ισχυρισμού πως ένα απλώς e-γνώρισα: ποτέ να μην έρθω αντικρυστά με τη χωροχρονική εκείνη στιγμή όπου θα τα γνωρiζω όλα.
Ανοίγοντας μια ανυπέρβλητης πνευματικής κομψότητας παρένθεση σημειώνω πως ίδιον χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε πραγματικά απλής-μη δυνάμενης να αναχθεί σε κατιτίς απλούστερο-σκέψης αποτελεί η αυθόρμητη διχάλωσή της.
Στο κλείσιμο αυτής αντιλαμβανόμαστε όλοι τις δύο τουλάχιστον προεκτάσεις του αρχικού μου "αφορισμού": η απόλυτη γνώση ισοδυναμεί με τη φρικαλεότητα της εγκαθίδρυσης μιας πνιγηρούς, αποχαυνωτικής, ανισόρροπα ισορροπημένης καθολικής χρονικής συμμετρίας.
Πλάι σε τούτο: ποιος σε ρώτησε για το αν στέκεις ικανός να μαζέψεις την απόλυτη γνώση?
Η -βρίθουσα μύριων ταπεινωτικών συναισθημάτων που εξουθενώνουν-παραδοχή μιας τέτοιας καταστάσεως αρκεί και περισσεύει προς την χωρίς αναστολές ακύρωση όλων των προλεχθέντων εικασιών.

Η κλονισμένη μου βεβαιοσύνη βρίσκει γρήγορα παρηγοριά: 2500 έτη πριν κάποιος ισχυρίστηκε κατιτίς ακόμα πιο βαρύγδουπο, αντιφατικό-παράλληλα και ενδεδυμένο χιτώνα μινιμαλισμού. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Prove ίt (οr motherfucker die).

Ετικέτες

Κυριακή, Ιανουαρίου 20, 2008

αφορισμός ο έβδομος..

Η ανάθεση του ασαφούς εγχειρήματος προς την εξήγηση της αδικαιολόγητα χαμηλής απόδοσης ενός group οδηγεί μεσομακροπρόθεσμα στη διασάλευση όλων των εναπομεινουσών εσωτερικών ισορροπιών στις οποίες συνήθισε να στηρίζεται ο υγιής εγκέφαλος.

Στην πράξη το μόνο που χρήζει αποσαφήνισης από τα προλεχθέντα είναι το εύρος του χρονικού πεδίου που καλύπτει η έννοια "μεσομακροπρόθεσμος".

Ετικέτες

Τετάρτη, Ιανουαρίου 09, 2008

Αφορισμός ο έκτος..

..περιμένοντας κείνες τις πέραν πάσας αμφιβολίας ιστορικές συγκυρίες που θα αποτελέσουν τα πατήματα ώστε να δράσει επιτέλους ανενόχλητα οπλισμένος με μιαν απατηλή εντύπωση για βέβαιη ανάδειξη των προσόντων του.
Η μεγαλομάνια είναι το ακροτελεύτιο οχυρό στα τείχη του οποίου γραπώνεται η άγνοιά του περί υπάρξεως συσχετίσεων μακράς εμβέλειας.

Ετικέτες

Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008

αφορισμός ο πέμπτος..

..ενόσω η μνήμη φωτίζει το παρελθόν και η όραση κατοπτεύει το παρόν, η φαντασία καλπάζει ξέγνοιαστα στο μέλλον.
Where are all the great horses?

Ετικέτες

Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008

Ανθρωπομηχανές και ποδηγέτηση

Κάποτε, εκεί ακριβώς απάνω στο πρωτόγονο το παρελθόν, έστεκε άοπλος ο άνθρωπος. Και μηχανή καμία.
Το αρχέγονο μίγμα ακατέργαστου εγκεφάλου εξελίχθηκε. Μαζί και οι μηχανισμοί απόδοσης, βελτίωσης και προσαρμογής.

.
.

Στον αήθη νέο γενναίο κόσμο συναντάς κι ανθρώπους. Επί το πλείστο μηχανές..
Το ευφυές ερώτημα δεν είναι το κατά πόσο προσεγγίζει θέση σε αχαλίνωτες επιστημονικές φαντασιοπληξίες η πιθανότης άνθρωπος και μηχανή να ενωθούν εις σάρκα πυριτίου μία. Μα πιότερο το πώς θα αποδεχθεί το ενεργοβόρο κοινό μία πλήρη επικράτηση της μηχανής. Σε κάθε άτομο πόσοι ψυχροί μηχανισμοί αντιστοιχούν? Και πόσο πιο ταχέως πολλαπλασιάζονται οι δεύτεροι έναντι των πρώτων?

Έστω και ως εικασία, δεν μπορεί να καταστεί προφανές πως πλησιάζει η εποχή που το εργατικό δυναμικό με την αναποκατάστατη συνεισφορά σε τομείς γενικευμένης παραγωγικής διαδικασίας δεν θα επαρκεί για τη δημιουργία της νέας γενιάς των μηχανών? Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι οι σχεδιαστές αργά ή σύντομα θα θριαμβεύσουν επί του συνόλου?

.
.

Προς το παρόν έχεις ως δεδομένη την διαπιστωμένη ροπή προς μηχανοποίηση των πάντων.
Άνθρωπος ξαποσταίνει-παρέχει θέσεις εργασίας σε τις μηχανές, οι μηχανές στη θέα σάρκας τολμούν και ξερογλείφονται. Άνθρωποι οξύνουνε το πνεύμα τους, οι μύες παραπαίουν. Ποιός θα επικρατήσει?

Ετικέτες

Κυριακή, Ιανουαρίου 06, 2008

αφορισμός ο τέταρτος..

..οπότε πραγματικά λεύθερος θα "είσαι" όταν πάψεις να φυτεύεις (στο κεφάλι) φανταστικές σκηνές εκτελούμενων ενεργειών για τις οποίες νιώθεις θαρραλέος να προβείς μόνο υπό τη δαμόκλειο σπάθη της αντίστροφης μέτρησης προς την ακροτελεύτια έκλυση νεγκεντροπικής ουσίας που λούζει τον περίγυρο..

Ετικέτες

αφορισμός ο τρίτος..

Ο αγώνας με το περίβλημα του ήθους προσβλέπει αποκλειστικά στην επίτευξη στόχων και καθόλου στην εξουδετέρωση αντιπάλων. Σε κάθε άλλη περίπτωση είτε εμείς απεμπολούμε τον ηθικό μανδύα είτε οι αντίπαλοι είναι πλάσματα εκ των πρότερων αήθη.
Ένας τρίτος πόλος της αυτής μου σκέψης είναι πως απλά το ανήθικο οφείλει να κατακεραυνώνει το πιο ανήθικο..

Ετικέτες

Σάββατο, Ιανουαρίου 05, 2008

αφορισμός ο δεύτερος..

Η αλήθεια θα βρίσκεται πάντοτε στο ανάμεσα. Περιμένοντας στωικά τη μέρα που θα αποκαλυφθεί. Και όλοι εμείς του κόσμου οι "σοφοί" ξέρουμε αρίστως ότι αυτή η μέρα ανατέλλει καθημερινά.
Στη χώρα του ποτεποτέ..

Ετικέτες

αφορισμός ο πρώτος..

Η στιγμιαία πληροφόρηση θα ρέει πάντοτε πιο έντονα από την κατασταλαγμένη γνώση. Η ισορρόπηση απάνω στην κοινή γραμμή γνώσης και πληροφορίας είναι ένα ανέφικτο. Το βάδισμα απάνω στην επιφάνεια πλεγμένη από απειράριθμα τέτοια νήματα συνιστά και πάλι ένα ανέφικτο. Η αναρρίχηση σε όγκους δύσβατους από κουλουριασμένες επιφάνειες είναι πλήρως επώδυνη. Όχι όμως και ανέφικτη..

Ετικέτες

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 10, 2007

Μη-θεωρητικά παιχνίδια

Το λάθος από τη μεριά μου ήταν η σφοδρή υποτίμηση των όποιων ικανοτήτων του συμπαίκτου. Που παρολίγον να μας οδηγήσει σε μια εκκωφαντική αποτυχία, σε μία ήττα αποφασιστικού εξευτελισμού, όχι σε μία νίκη τ' αντιπάλου. Το κρίσιμο σημείο που χρήζει ανάλυσης εδώ είναι τα δικαιώματα που έδωσε ο υποτιμημένος αντίπαλος. Ήταν η ίδια η στενότητα του εύρους της δυναμικής του, είναι η ίδια η υπεροψία η δική μου που μας έφτασε προ του γκρεμού.

Ετικέτες

Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007

Το Σύστημα

..ποτέ δεν ανασαίνει. Δεν θα το νιώσεις ποτέ να σου χαρίζει ευεξία. Ποτέ δεν θα σου επιτρέψει μαζί του να συνδιαλαγείς. Διέξοδους εντός του μην άσκοπα αναζητάς. Το Σύστημα είναι διάτρητο ολοσχερώς. Ενόσω βυθίζεσαι οι άλλοι άλαλοι συμπαίκτες σου εθελοτυφλούν: πιστεύουν ότι αρέσκεσαι στα μακροβούτια. Κι εσύ συνεχίζεις το πλατσούρισμα στους αστείρευτους βούρκους αυτού που αποκαλούν ζωή. Κύημα που δεν φονεύτηκε-αποκύημα μιας παρακατιανής πραγματικότητας.

Το Σύστημα δε σε φροντίζει. Φροντίζει μολαταύτα να σου εξασφαλίσει όλους τους πόνους τους κατοπινούς και να σ’ αφήσει αβοήθητο να σπαρταράς καθώς πασχίζεις μέρα τη μέρα να εξοφλείς όλα τα δεινά που σου χαρίστηκαν προτού καν διαβείς τις φυλακές της νηνεμίας.

Το Σύστημα δε σ΄αγαπάει. Αγαπάει να σε παιδεύει με ερωτήματα αναπάντητα που τριβελίζουν το μυαλό τα σωθικά και διογκώνουν την a priori καλπάζουσα απελπισία σου. Σε εξοστρακίζει σε βράχια εστεμμένα με αερικές σιωπές, αφήνοντάς σε διαλυμένο να κυνηγάς τις τροπές που κιόλας παραστράτησαν. Τροπές που δεν βιώθηκαν ποτέ, τροπές που γεύτηκες-ντροπές.

Το Σύστημα δεν πλάθει προσωπικότητες. Είσαι εκ γενετής σμπαραλιασμένος, χρόνιος αναζητητής του ανέφικτου, μονίμως πεινασμένος επαίτης ευάρεστων συναισθημάτων, αυτομετατρέπεσαι σε Ένα τίποτα οδυνηρό, προγραμματισμένος να μην ευτυχείς ποτέ.
Μια δυστυχία μέσα σε σάρκα, ψυχή εξαντλημένη, ένα προδομένο αυτοναφορικό κενό, ακρογωνιαίε λίθε της απελπισίας ! !

Το Σύστημα δε σε ωθεί να το αλλάξεις. Δε θα σου υποδείξει παράλληλα πως έφτασε για σένα η στιγμή που πρέπει έστω και για την τιμή των όπλων να διατρανώσεις την απόγνωσή σου, να κραυγάσεις παράφωνα την αγωνία σου, να προβάλλεις κινηματογραφικά τον αποτροπιασμό για τα χαμένα τεκταινόμενα.

(συνοπτικά)

Ετικέτες

Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2007

Ονειρώνεια

Καμιά φορά βλέπω στα όνειρά μου θρίαμβους. Το ξημέρωμα τους βρίσκει πάντοτε ταπεινωμένους. Η ζωή ετοιμάζεται να επανατοποθετηθεί σε μια βουερή παρτίδα. Στον ονειρικό κόσμο οι χρόνοι κυλούν ονειρικά αγαπητέ. Οι εικόνες διατεταγμένες στις εσωτερικές έδρες ενός νοητού τρισδιάστατου κατοπτρικού πολύγωνου συνιστούν το φανταστικό.

Όταν ονειρεύεσαι αγαπητέ, ο χρόνος σου νεκρώνει.

Ετικέτες

Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2007

Η αναπότρεπτη μεταβίβαση του μιμιδίου της "απολύτου ευτυχίας"

Ακόμη κι αν ποτέ προσέγγιζα εις γνώση μου την "απόλυτο ευτυχία", και τότε πάλι θα φρόντιζα προς μια έγκαιρη δραστηριοποίηση μηχανισμών αποσυναρμολόγησής της. Θα έπεφταν τότε σα νιφάδες απ' τον απρόσιτο ουράνιο θόλο της ευτυχίας τα θραύσματα. Κι εγώ θα απολάμβανα το θέαμα καθηλωμένος από μια προσυμφωνημένη αταράξια, μια φαινόμενη απειρία μικροσκοπικών στιγμών εξαπλής περιστροφικής συμμετρίας θα έραινε τον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Η από μέρους μου λογική παραδοχή πως είναι ανώφελο να ματαιοπονώ να χαϊδέψω όλες τούτες τις στιγμές αυτομάτως θα έφραζε τους καταρράκτες της απελπισίας που προφανώς λυσσαλέως περίμεναν πως και πως τη στιγμή που θα έσκαγαν απάνω μου με ορμή και χαιρεκάκια. Παίρνωντας έτσι εκδίκηση για την μνημειώδη ασέβεια που επιδείχθηκε από μένα καθώς ήμουν ελάχιστα μακριά από την "απόλυτο ευτυχία". Αυτή ναι, θα ήτο Ευτυχία. Και πάλι από την αρχή. Ωσότου να φτάσουν στα φυσικά τους όρια οι μηχανές αποτροπής αγγίγματος ανούσιων ιδανικών.

Ετικέτες

Τετάρτη, Οκτωβρίου 03, 2007

Burn the trend

Ασφυκτιάς όταν το σύθαμπο συροπιάζει.. της μέρας τ' ανεφάρμοστα καλούπια?
Χασκογελάς-έμπλεος του αμήχανού σου σαστισμού-όσο προβάλλουν άξαφνα στο διάβα των μετρίων σου ονείρων οι άρχοντες μιας ανιδιοτελούς υπερανάλυσης του κόσμου όλου των προθέσεων?
Εγκρίνεις-με ύφος καρδιναλίων χίλιων-το αγέρωχο κλάμα του τετριμμένου πλειοψηφικού ρεύματος της μονιμότητας?
Ανερυθρίαστα προσμένεις απ' τα σκλάβα ποτάμια της συμμόρφωσης να αφεθείς-ρε παρασύρσου-και σε Κόκκινα Ύδατα να σε ξεβράσουν?? Πτώματα μιας ανυπόφορης συμβατικότητας..
Χλευάζεις-όντας στο θράσος ενός μπόεμ ταλαντούμενος-κάθε που διαπιστώνεις δάκρινες χαραγματιές του νοητού να κηλιδώνουν όψεις καθηλωμένες από δύστροπους ειρμούς?

Προσάρμοσες τον εγωισμό σου ώστε να σέρνεις αγόγγυστα την αρμαθιά των πόθων σου υποτιμώντας τις ορέξεις? Κι έπαψες να στροβιλίζεις τεχνηέντως τούτο το αρμάθιασμα αναγνωρίζοντας τις ταπεινωτικές συνέπειες φυγόκεντρων δυνάμεων του πάθους?



Ψοφάς να διακυβεύεις το σκοπό που σε ωθούν να λυκοτραγουδήσεις ή σάμπως κουρνιάζεις στην ανασφάλεια μιας καθεστηκυίας τάξης αυτοεπιβαλλόμενης?
Προτρέπεις στη γεύση του ξένοιαστου, στη χάρη του ανεπιτήδευτου ή προτιμάς να αναλώνεσαι στους Πανικούς?
Χρήζεσαι "αυτοβούλως" κι "αυθορμήτως" αναζητητής λυτρωτικών παραδείσων ή αφουγκράζεσαι ευφυώς το δόλιο θρόισμα της ασαφούς ουτοπίας ακολουθώντας λοιπόν την πεπατημένη μεσ' τις λάσπες?

Ασκείσαι στην τέχνη του λόγο να μην αρθρώνεις, σκέψεις να τις δαμάζεις?

Θαρρείς πως γεννηθήκαμε με το χάρισμα μαντείας ώστε να υποσκελίζουμε αθόρυβα τις φαινομενικές σου ανορεκτικότητες βηματίζοντας έτσι άφοβα σε σένα?


"Σου είναι υπεραρκετό να διακρίνεις ομορφιά στα άνθη ενός κήπου ή αγκομαχάς με τη "φαντασία" ώστε στο βάθος να βλέπεις πάντα ξωτικά?"




Ετικέτες

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24, 2007

Cellular automata: class III

Μία φθονερή απαξίωση ας εισπράξουν τα ανθρωπάρια όντα – όντας ποσοτικοποιημένα ντετερμινιστικά σάρκινα αυτόματα παραλογισμού αισχίστης διαλογής – που τον δαιδαλώδη ειρμό των ακατάληπτων μα ατυχοδιωκτικών σκέψεών μου τολμούν και διαταράσσουν ενίοτε αναντίστρεπτα.

Μα τι τύχη, συνήθως αναστρέψιμα.

Ετικέτες

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 05, 2007

Φως.. σκοτάδι.. neon

Πορείες άγνωστες σμίγουν με δυστυχίες γνώριμες

Σκέψεις θετικές διώκονται από απύθμενες φοβίες

Φως, θαμπάδα, χρώμα τιρκουάζ και μιά "μορφή να σου ρουφά τον πόνο".

Λογική αποστραγγισμένη.. τα συναισθήματά σου στάζουν. Και ο συλλέκτης των?

Ετικέτες

Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2007

Υπολογιστικώς μη αναγώγιμες υπάρξεις του αιθέρα

Προτάσσουν
διατάσσουν και ταράζουν
διψούν παρακαλούν
να ολοκληρώσουν απαιτούν.
Απαιτούν, όταν οι άλλοι επαιτούν.
Ζηλεύουν, μάτια παντού κυλούν.
Στρέφουνε αγωνιούν, φθονούν μαζί και ικετεύουν.

Επιδερμικώς αναιμικές υπάρξεις του αιθέρα, ένα με τον ανύπαρκτο αιθέρα γίναν.
Αιθέρας, υπάρξεις βαπτισμένες επ' αυτού, αιθέριες τις καλούμε.
Υπάρξεις του ανύπαρκτου εφεξής θα προσφωνείς.
Του ιδεατού του απροσπέλαστου, του ανέφικτου, του ρου που γοητεύει.
Γοητεία ανεξίτηλη, απογοήτευση επί μακρόν σε συνοδεύει....και αδυνατείς πια να υπολογίσεις συμπεριφορές υπάρξεων που κολυμπούν, μια απαξίωση σου γνέφουν, σε αιθέρες ανύπαρκτους, ιδεατούς πετούν.


Τρόπος κανένας να συντομεύσεις την αναπαράσταση διαδικασίας εξέλιξης ενός συστήματος υπολογιστικώς μη αναγώγιμου. Το να επιδοθείς σε απόπειρα προσομοίωσης τέτοιας υφής συστήματος, πράξη κοπιώδους ματαιότητας ορίζει.

Ετικέτες

Δευτέρα, Ιουλίου 30, 2007

Ο αριθμός του Champernowne

Είναι δυνατόν ένας (1) και μόνον ένας (1) αριθμός αψεγάδιαστα να συνοψίζει στην ντετερμινιστικά ορισμένη ψηφιακή αλληλουχία του την ανθρώπινη καταγεγραμμένη Γνώση?
Τόνοι άπειρης γνώσης να ισοδυναμούν με κόκκους απτής προκοπής?
Είναι διάκριτο το μέλλον μας στ' αποκαϊδια κάποιου λοξοδρομημένου παρελθόντος?
Άραγε πόσο εφικτή να είναι τελικά η συγκέντρωση όλης της δόξας -κι αυτής ακόμη που δεν της έλαχε να αποτιθεί- σε έναν και μοναδικό αλγόριθμο..
..υπεροπτικό,
..της παραφροσύνης..
..και ενός καθάριου βλέμματος?

Τί τάχατες να ξέμεινε για να εξερευνήσουμε? Και ποια η χρήση του, ποιοι οι αποδέκτες του, που να βρεθεί ο χρόνος για έναν επικείμενο θαυμασμό επιτευγμάτων? Επιδίωξή μας μία θέση για κάθεμιά ψυχή. Ένα είδωλο για όλους τους ανθρώπους.
Μα για έναν τόπο που ίσως όλα μοιάζει να έχουνε λεχθεί, για τόπους όπου όλα φαίνεται να έχουνε συμβεί, για κρίματα ζωών που σίγουρα πολλάκις εμφανίστηκαν, τι ρόλο παίζει η πληροφορία? Ποιος κατέχει την πρωτοκαθεδρία στα μυαλά μας?
Μία τάση για διόγκωση της γνώσης, μία αποσυμφόρηση από την αφθονία της πληροφορίας, μια new form of perception μήπως? Το δράξιμο της επί Γης θέας Fortuna?

Μια άνευ όρων, ηθικής και τύψεων πολτοποίηση των στιγμών
που τρέχουν και σ' αφήνουν,
και χάνονται και πίσω σου γυρνάνε,
και σε προφταίνουνε και πάλι σε ακολουθούν
και όλο πλάι σου τις βλέπεις, πότε και ποτέ δεν βρίσκεις το χρόνο για να τις γευτείς..

Έμεινε κάτι ακόμη για να μάθουμε? Τι σημασία να 'χουν πια οι κινητές εγκυκλοπαίδειες-ανθρώπινοι εγκέφαλοι θαυματουργοί? Πού να οφελεί "this so much fucking info in your head"? Πώς να διοχετεύσεις όλο τον ασύνδετο ορυμαγδό επισφαλών πληροφοριών που θαρρείς και είναι τα όπλα για μια καλλίτερη ζωή? Τί νόημα έχουν όλα αυτά αν πρωτίστως είσαι αδύναμος τον ίδιο σου τον εαυτό να πάρεις απ' το χέρι και να τον οδηγήσεις στη γη της.. αναγγελίας πως η ζωή είναι κάτι λιγότερο από overdose complex και εντεινόμενου μίσους για όλα κείνα που έπρεπε να σε λυπήσουν? Έπρεπε, για το καλό σου, για την ακύρωση του ασύνδετου που είχες στη σκέψη σου ίσως..

Τουλάχιστον ν' αφέθηκαν νωπά τα ίχνη μες στους πνιγηρούς λαβύρινθους του άκρατου σκεπτικισμού που μαστίζουν ζωηρά μυαλά? Να βρέθηκε η ελπίδα π' αντίκρυσα θολά να τρεμοπαίζει κάπου ανάμεσα στα ασήκωτα κύματα μιας σίγουρης αβεβαιότητας που στρώθηκε στο δρόμο για την ουτοπία κατάκτησης της Γνώσης? Είσ' έτοιμος να το (παρα)δεχτείς? Πως ο δρόμος της lογικής ανέκαθεν ήταν full of painful uncertainty?

Εφόσον αφεθούμε στην προσγειωτική γοητεία υπάρξεως ενός αριθμού του Champernowne είμαστε αναγκασμένοι από τούδε κι εφεξής να προσυπογράψουμε ένα συμβόλαιο της Μοίρας. Φαρδυά πλατυά με ύφος ταπεινό-ταπεινομένο να περάσουμε αλυσίδες εμείς οι ίδιοι στην μέχρι πρότεινος διαφαινόμενη.. ανελεύθερη.. ελευθερία πνεύματος.


Ω-μέγα λοιπόν. Πολύ που αμφιβάλω αν εντός αυτού του αριθμού-καταπραϋντή των όποιων μας ορέξεων για κεντήματα στη μοίρα- είναι κρυμμένη μια μελωδία σαν την παρακάτω. Κάποια πράματα είναι μαγεία.. και η μαγεία οφείλει να κρύβεται ακόμη κι από τούτο τον aggregator της Γνώσης. Διάολε.. ωμέγα τον ονόμασαν. Τι αντιμετώπιση περίμενες?



~~2m~~~

Ετικέτες

Παρασκευή, Ιουλίου 20, 2007

The doG rElusion

Ανέκαθεν υπήρχε η προδιάθεση για μια-μη αιτιώδους συνάφειας- διασύνδεση μεταξύ διαπιστωμένης ομορφιάς και επίπλαστων νεφελωμάτων. Ετσιθελικά να αγωνιάς την ύπαρξή τους να διαδόσεις-προτού καν στο διάβα σου να εκ-πέσουν. Ακριβώς για αυτό, το αϋλοκαμμένο πνεύμα σού σε συγχωρά:
Ποιός σου όρισε το πόσο υπόχρεος σε οπτασίες να αντιστέκεσαι και να αρνείσαι-είσαι?
Επιμένεις και σμίγεις στην θεώρησή σου υπερβατικά αερικά με διακωμοδηθείσες πραγματικότητες. Δεν θα επιμείνω όμως να τονίζω την φυσική τάση προς επιλογή του πλέον χρηστικού/το κατά το δυνατόν οριακά απλουστευμένου. Και να τα φέρνω σε αντιπαραβολή με τη ανοργάνωτη περιπλοκότητα που κατατρώει τα σώψυχα της αβέλτερης πλειοψηφίας. Προς τι η επιβαλόμενη αναγκαιότητα για άμεση αποκρυπτογράφηση νοημάτων που απλά στερούνται ουσίας-άρα και νοήματος?
Άραγε είσαι με τους χαμένους, τους ψαγμένους ή μήπως ρέπεις ξεδιάντροπα προς την φανταχτερή αρμάδα νικητών? Σημασία πια δεν αντικρύζεις στο αν επικρατείς. Αρκεί μονάχα η ψευδαίσθηση πως κέρδισες-συνεχώς να δρέπεις κέρδη. Ύστερα ο υπολογισμός του μέγεθους της πλάνης σου εναποτίθεται στην λελογισμένη χρήση τυπικού φορμαλισμού συστημικών θεωριών. Ξεκόλλα όμως διότι ουδείς θα σπαταλήσει δυνάμεις του ώστε να σου ποσοτικοποιεί τις αυταπάτες.



Πώς είπαμε σχετίζεται η ομορφιά με την ψευδαίσθηση? Ίσως όπως η ορθολογισμένη χρήση πνεύματος με την προσποιητή ανοησία.

Τι είπαμε επέβαλε στην intelligentsia την πίστη εις Πίστη να προβάλλει? Ποιος δάχτυλος αποσυμφόρησης του νου μας συγκρατεί και δεν απωλούμε αυτή την παράφορη αγάπη μας στη καταταλαίπωρη λογική ανάλυση των πεπραγμένων? Να αφήνεσαι σε αισθήματα της αγανάκτησης και άσ' την κατάσταση να ισορροπήσει αργότερα. Σε μη παρόντες χρόνους.. ποτές της δηλαδή.



Μην είσαι αφελής. Όλοι κάποτε πλανόμαστε. Η ολική άγνοια σ' απομονώνει. Η μερική άγνοια μας γελοιοποιεί. Η κομπορρημοσύνη του διαννοούμενου στοιβάζει εντός μας αγανάκτηση. Αλλά μην λησμονάς ότι είσαι κι εσύ αθέλητα-σημασία καμιά- μία απρόσωπη προεξοχή/μια αλησμόνητη εσοχή ενός καλολαδωμένου γραναζιού τυφλής υποστήριξης ανίατων συμβατικοτήτων. Ο καιρός αλλάζει! Το ίδιο κι οι συμβάσεις άνθρωπου με Φύση. Κι όμως..τα βήματα είναι ακόμη αβέβαια προς διακτινισμό αυτής της ύπουλης κοινωνικής κυρίως εμμονής με προσμονή του θείοΥ.

Ποιό είναι το ζήτημα?? Κριτική. Κριτική. Και κριτική. Σφοδρή και ολομέτωπη επίθεση. Μα ξέρεις ότι στο τέλος δεν θα επικρατήσουμε. Μα ούτε και την ανίκητη αρμάδα εξελιγμένων ηλιθίων θα χειροκροτήσουμε. Εγγενείς αγένειες βλέπεις.. εγγενείς αδυναμίες. Τουλάχιστον παραδεκτές. Σαφώς διόλου το τελευταίο τον καταδικασμό τους ακυρώνει. Υπάρχουν όμως αδυναμίες προσωπικές, συναντάς αδυναμίες του συνόλου, ολάκερες κοινωνίες αδύναμες δειλές πασπαλισμένες με βλακόσκονη ριγμένη απ΄ τους κλειδοκράτορες θυρών παραδεισένιων. Στην στυγνή νευρωτική πραγματικότητα βέβαια παραδείσους αποτελούν εκείνες οι αναπάντεχες σε χώρους και χρόνους συναθροίσεις στιγμιαίων απλών απολαύσεων που χάνονται και φεύγουν και πίσω σου γυρνάν..

Ετικέτες

Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

TRancE mE

Ηχητικά κύματα μελωδικής αυτοομοιότητας.. να θρυψαλίζουν αχρείαστες ευδίες.



Μοτίβα-μικρότερα μοτίβα δίνουν, σύντομες φράσεις μια ηλεκτρονική κλιμάκωση θαρρείς αέναη.. ψυχρότητα αιωρείται.



Ανώτερες συχνότητες ακόρεστης υπεροψίας.. σαρώνουν τ' ακοίμητα όνειρά μας.



Στρώσεις κοφτές-δόσεις υπερβολικές να εξυψώνουν διάθεση.. προς στιγμήν και φευγαλέα. Τάσεις προς σκέψη απενοχοποιούνται.



Βλέπε εικόνες ν' αφουγκράζεσαι-στρεβλά μελωδικά περάσματα-πλημμύρισαν οι αδένες. Επιπεφυκότα έκκριση..



TRancE mE? Κι ας καθηλώνουν τ' αδιέξοδα, κι ας μοιάζει αποτρόπαια κατάληξη, κι ας γίνουν αταξίδευτες σιωπές. Συ παραδίνεσαι στο σκότος- μια ζαλισμένη ηχοχρωμάτων πανδαισία που σε ταρακουνεί. Φωτίζει και για σένα άλαλε συνταξιδευτή, έστω και μια στιγμή- τι κρίμα φευγαλέα.

..κι επέρχεται η απώλεια του μέλλοντος.. με το παρόν στη σχέση..



Κύματα εκστατικά αφρίζοντα, τί ψύχρα μεταφέρουν?

Ετικέτες

Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007

Η πνοή των Αθέων

κι αν αφεθεί αδίωχτη σε μολυσμένες ατμόσφαιρες ένα είναι βέβαιο: ο κόσμος κείνος κι άλλο δε θα κατρακυλήσει.

Γιατί στο Σήμερα δεν είναι ορατός ο εχθρός που πολεμάς. Κρύβεται πίσω από τον τίτλο του δήθεν ρεαλιστή.

Φαίνεται πως ο Dawkins και πάλι τα "σπάει" στο πνευματώδες εγχειρίδιο περί καλού άθεου ονόματι "The god delusion". Φαντάζομαι με τόνους ορθής-νηφάλιας σκέψης και πινελιές ποιητικής επιστήμης. Η κοινωνία σαφώς και δεν θα καλλιτερέψει ξεφυλλίζοντάς το.
Εν αναμονή της ελληνικής έκδοσης ας ενώσουμε απλώς τις προσευχές μας του κόσμου όλου οι άπιστοι για την επίσπευση κυκλοφορίας του.. δια ευνόητους λόγους..

Ετικέτες

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

Quasi-périodicité

/επισπευστική ανάλυση



Καταστάσεων περιοδικότητα, επιστημόνων ψεύδος, έμμεση υπεκφυγή του οικουμενικά περίπλοκου και ατιθάσευτου που επιμένει και εκτίθεται.



Περιοδικότητα του άπορου: το πιο ακίνδυνο φάρμακο, παρενέργειες λιγοστές, καταπραϋντικά λειτουργεί μπρος στη δεδομένη έλλειψη στοιχείων που θα δημιουργήσουν την ολοκληρωμένη εικόνα.

Το νόημα της περιόδου, χλεύη κι ειρωνεία, το περισσότερο αδιαφορία..
Δεν βρίσκεται η απαιτούμενη υπομονή για ελιγμούς στην καθημερινή μας σκέψη.
Η δικτατορία μιας ανυπόφορης γκριζοφορούσας ρουτίνας επικρατεί.
Η πνευματική αδιαφορία επικροτεί.
Γελάς παλιάτσο? Γέλα με τα χάλια μας.

Μια μηχανική επανάληψη των ίδιων και ίδιων πραγμάτων ποτισμένη με στεροτυπική αντίληψη κατέντησε το βιος μας. Ή μήπως ήταν έτσι ανέκαθεν? Επέκταση συλλογισμού, μοιραία καταλήγω σε αντίφαση των σκέψεων.
Κάτι που εσαεί επαναλαμβάνεται περίοδο διαθέτει. Περίοδος οριοθετεί την τακτικότητα που με τη σειρά της υποδηλώνει υγεία καταστάσεων. Δεν είναι απαραίτητα έτσι.


Αυθύπαρκτη ιδιότητα νόμων της φύσης ή άλλο ένα εξαίσια λειτουργικό εγκεφαλικό επινόημα? Αποζητά η Φύση την κυκλικότητα ως τον κρυφό θεμελιώδη μηχανισμό αστείρευτης δημιουργίας ή μήπως ο κύκλος αποτελεί μια οιωνεί-προσωρινή σύμβαση (της τάξεως μερικών χιλιάδων ετών) ανθρώπου που μπρος στην ανάγκη του για επί γης κυριαρχία βιάστηκε να συμμαζέψει τα φαινόμενα. Κατ' ουσίαν -και γιατί όχι εν αγνοία- να θέσει βάσεις σαθρές για έναν κόσμο ρουτίνας, πλήξης και ανήκεστης ανοίας? Υπερβολικό? Μα βέβαια, καθόλα παρατηρήσιμο μολαταύτα.





Ζωώδης η εμμονή μας στην παγιοποίηση, στο κλείδωμα και την καταστροφή, Τ' αρνούμαι.
Απόδοση περιοδικοτήτων σε γεγονότα που μας συμφέρει ως τέτοια να τα μελετάμε, παραμερίζω.



Και..


Ποιο το αντλιοστάσιο πεποιθήσεων όπως ότι κόσμοι που βασιλεύει η ανυπόφορη αδικία δεν μπορεί παρά να είναι ψεύτικοι? Γιατί άραγε σπεύσαμε-ήδη από αρχαιοτάτων χρόνων- και προσδώσαμε ταμπέλες του τέλειου, του ιδεατού και του απροσπέλαστου σε ό,τι κείται πάνω από τα κεφάλια μας, σ' αυτό που αγκαλιάζει με τόνους θεοϋφαντων πέπλων μυστηριακών, στον ουρανό και τα απειράριθμα αστέρια του?

/τέλος αυτής

Ετικέτες

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Deal poor greco.. DEAL!!

Έχει στηρίξει πολλά σ' αυτό. Ίσως η ζωή του από την μια στιγμή στην άλλη δραματικά αλλάξει. Έχει τόσα επενδύσει πάνω Της. Μια τέτοια άκομψη ευκαιρία.. τώρα που του φανερώθηκε θα την αφήσει να φύγει να χαθεί??

Έχει τόσα προγραμματίσει χωρίς να δει ποτέ στα ίσια τον καθρέφτη. Ο χρόνος τρέχει, ο περίγυρος αλαλάζει με περισσή αλαζονεία κι εσύ greco μασκαρά θα το ανεχτείς στο περιθώριο να μείνεις?

Έχει τόση απληστία μέσα του. Μόνο ένα μέσο για να ξεπλυθεί. Του γνέφει δίχως θέρμη.. μαλάκας είναι να το αψηφήσει?

Έχει αγάπη, πάθος ενθουσιάζεται με ό, τι δίχως κόπο θα κερδίσει. Πλάι σε τούτο προσθέτω και την απουσία τρόπου. Ε και?

Το παιχνίδι αρχίζει. Η περήφανη λογική πετάει. Τρόποι να κουβαριάσεις τις κοντόφθαλμές σου σκέψεις.. άπειρες. Τρόπος να λύσεις το αντιμαθηματικό κουβάρι: ΟΥΔΕΊς

Σε αυτή την ξεδιάντροπη συνάθροιση πειναλέων κόμπλεξ, ξετσίπωτης απληστίας, ανεκπλήρωτων πόθων διακαών και μικροαστικού απολιτισμού απαξάπαντες φέρουν μερίδιο ευθύνης για το επιτυχές ή μη των ψευδοτυχαίων επιλογών του παίκτη. Οποία ειρωνεία: μεγάλο ποσό-χωριατικά χαμόγελα πλατιά μιας φαιδρής ευτυχίας. Ποσό μικρό αποκαλύπτεται-γέλα παλιάτσο.. ΓΈΛΑ. Αντ' αυτού κατήφεια. Η περιποιημένη γκόμενα συννεφιάζει. Αλήθεια έχει στενοχωρηθεί. Το έφερε βαρέως. Κάποιος κάποτε κάπου στη βραχνιασμένη της εφηβική ζωή της πρόταξε τον αριβισμό ως το χρυσόμαλλο δέρας που πρέπει να βρει να κατακτήσει να φορέσει. Αγνοώντας πως μάλλον οι φουρτούνες δεν είναι και τόσο προμελετημένες. Πως είναι μια σταγόνα εις ωκεανούς βεβαιωμένης αβεβαιότητας και θα χαθεί όχι γιατί το οφείλει μα διότι έτσι έτυχε. Και συ καημένη μας θαρρείς πως είσαι κλειδοκράτορας του σύμπαντος. Στοιχημάτιζω άδολα πως δεν σε ρώτησε ποτέ το ίδιο για αυτό. Πιο άνετα παίζω και τα ρέστα μου πως αν είχε μιλιά θα έσπευδες να αποτανθείς. Καθρέπτη καθρέπταρέ μου.. πες μου πως είμαι η λογικότερη.

Το κουτί θα ανοίξει κι άλλες φορές. Το σχοινάκι θα διατρυπήσει το βουλοκέρι, η αγωνία θα λιώσει τον πρωταγωνιστή. Ήγγικεν η ώρα να δράξει κι αυτός την fortuna. Έζησε με την θλιβερή πεποίθηση πως η putana η ζωή κάτι του χρωστάει. Μόνον αυτός σε τραπέζες χρωστάει?

Το τέλος πλησιάζει. Ο καλοκάγαθος -πάντα φαινομενικά επιφανειακά κι αδιάφανα- συνταξιούχος εύχεται ολόψυχα καλή επιτυχία. Βλέπεις ποτέ κανείς δεν φρόντισε να του μάθει την λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο εννοιών: Τύχη.vs Επιτυχία. Δεν θα μαι εγώ εκείνος που θα σου το αναλύσει. Porca mizeria γέρο!

Η παστωμένης ομορφάδας γυναίκα με βλέμμα πολλά υποσχομένο, λάμψη που ξεθωριάζει και λαμπυρίζει ανάλογα με τις ορέξεις της θεάς Fortuna χαρίζει ένα φιλί της νίκης ή ένα χάδι της παρηγοριάς στον wannabe greek-catch dreamer.

Είναι όλα υπαρκτά μα κάτι παράλληλα δεν στέκει.

Τί?

Ετικέτες

Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007

Ψευδοτυχαίο συνονθύλευμα λεκτικών ακροβασιών

..είναι η ποίηση?

Λογiκά ναι. Ελέω ανούσιων μα ολότελα ηθελημένων παρεκβάσεων από την original πραγματικότητα που όλους μας χαράζει βρεθήκανε οι φωτισμένοι από ήθος.. και ρομαντισμό.. ..γαλήνη κι ηρεμία.. στο καναβάτσο.

Αναρωτιόμαστε πού βόσκει επιτέλους ο θεός? Ποιος διαφεντεύει κάτι ταλαίπωρα, ταπεινοφορεμένα μυρμηγκάκια? Αρκεί ένας φάρος ώστε να πάψεις να λοξοδρομείς?

Ποιώ, ποιείς.. ποιεί.. Ποιείς ρε? Δημιουργείς? Μηχανεύεσαι τρόπους πώς τον περίγυρο να βελτιώνεις?
Όχι δα.. Όλοι ετούτοι κλεισμένοι στα φανταχτερά καβούκια-θρυψαλιασμένα τα παράθυρα προς τη εφαρμοσμένη γνώση. Τι τάχα παριστάνουν?

Ποίηση, λικνίσματα, αέρηδες, ουτοπίες, ιδανικά, τροφές, σεξ, βίες, αρχή καμιά..
Δομήσεις, επαναδομήσεις, σχεδιασμοί, μελέτες, αρχικοποιήσεις, σφάλματα και αγωνίες, εφιάλτες σμίξαν με τις αϋπνίες, μια γαμημένη σύμπραξη ανυπόφορη του ιδεώδους με το άμεσα εφαρμόσιμο. Το νήμα είναι ακόμη μακρυά.. πέρα μακρυά από την ισόρροπη "καριέρα" μας. Νομίζω θα το βρω απόψε. Ίσως και αύριο, μπορεί σε κάποιο κοντινό μας μέλλον. Να δεις που ενδέχεται και να προσευχηθώ εγγύς μιας μαύρης τρύπας να βρεθώ μπας και διαπαντός, οριστικά, επιπόλαια κι αμετακλήτως με ρουφήξει. Κι ο χρόνος τότε χάνεται. Για μένα, συνεπώς για όλους.

Συγκλονιστικό.. κάθε στιγμή που χάνεται, ποτέ ουδείς την ξαναβρίσκει. Κάθε ψυχή που ανεμίζει, ποτέ κανείς δεν την γυρεύει.Και κάθετί το άυλον, στην ύλη δεν πισωγυρνά. Ωσάν να μην υπήρξε.

Έναν κομψό δολιοφθορέα μηχανισμών της ποίησης αναζητούμε. Δεν είν' η εποχή για δαύτους. Λιώνουν οι πάγοι.. στην ψυχή μας. Σώστε το γαμημένο κόσμο. Προτού το αύριο τις χθεσινές ημέρες αγναντέψει, πριν το μέλλον αρχίσει να εδράζεται στα πεπερασμένα παρελθόντα.
Αλήθεια, το σκέφτηκες ρε ποτέ αυτό? Για κάθε αύριο που αναμένεις, πόσα παρόντα αντιστοιχούνε? Για όσα μέρη δεν περπάτησες, πόσες φορές ο ήλιος κει ανέτειλε?

Το πιο απλό, το μόνο που δεν διαπραγματεύεται: όσες οι ανατολές ισόποσα τα ηλιοβασιλέματα. Μονάχα η περιέργεια βασανίζεται: πόσες μας ξέμειναν ακόμη αναστολές??

Ετικέτες

Παρασκευή, Απριλίου 13, 2007

Κόντρες με το Χρόνο (διαστελλόμενα πάθη)

Δεν επιθυμώ το παρελθόν να ανακατασκευάσω. Αποτρέπω έτσι την καταστροφή της όποιας έννομης Συμπαντικής ουσίας. Έτσι νομίζω δηλαδή..

Διστάζω από πού πηγάζει να το αναρωτηθώ. Τη διανοητική μου σύγχυση δεν επιτρέπω.
(ώστε λοιπόν τόσο εύκολα τα όπλα παραδίδεις?). Με τί ρυθμό-σταθερό καθησυχαστικό? Με τί πορεία-μαρτυρική καθόλα ανεπίστροφη? Επιπρόσθετα, οικτίρω τον παραδοσιακό "άμβωνα" που φώλιασε η σκέψη των περισσοτέρων, τη φωλιά που κουκούλιασε η ψευδοαλήθεια της γραμμικότητας. Ο φόβος για τη καταφανή ανικανότητα του πρωτόγονου ανθρώπου να συμμαζέψει τις διαφαινόμενα ξέφραγες πολυπλοκίζουσες δομές της φύσης μοιραία (sic) τον οδήγησε στην γραμμικοποίηση της κοσμικής του αντίληψης. Κι αυτή η υπεραπλούστευση μεταλαμπαδεύτηκε με το πέρασμα των αιώνων και ρίζωσε στις αντιλήψεις ως τις μέρες μας. "Πέρασμα των αιώνων", "ως τις μέρες μας", είναι κιόλας ηλίου φαεινότερο πως στην κόντρα μας με το χρόνο θα υποπέσουμε πολλάκις σε loopες αυτοτροφοδοτούμενες με αυτόκλητα δεδομένα. "ηλίου φαεινότερο", a loop into another loop. Ο προαιώνιος χρονομέτρης..

Τι πριν από το Τίποτα υπήρξε? Μα πριν απ' όλα ν' απορείς τι είν' αυτό που σε ωθεί αυθόρμητα να εκφέρεις έτσι παιδικά ερωτήματα που εντός τους κιόλας περιέχουν ήδη έννοιες αόριστες. Όρισε πρώτα το κενό, κατόπιν χωροθέτησέ το, μετά θα σου χαρίσω όλη την ελευθερία που επιζητάς ώστε να αναρωτιέσαι ανάλαφρα τι πριν από το Τίποτα υπήρξε. Θαρρώ πως ένα άλλο Τίποτα, αποκύημα της πλάνης του νου για μια εξήγηση των Πάντων. Εδώ και τώρα- μα έτσι όμως σου φεύγει το παρόν και μένεις ξέμπαρκος να αγναντεύεις ένα ατόφιο χρυσαφένιο παρελθόν που σκούριασε από τις κακουχίες. Και μένεις να τρίβεις τη σκουριά, σε ανάκτηση της πρώτης του αξίας προσδοκάς. Και είναι τόσο μάταιο το σκηνικό..

Μπορώ να εξέλθω του χορού που μαίνεται στην κοίτη των χρονικών υδάτων κι αφ' υψηλού να αποφανθώ για το ποιόν του? Κι αν έπειτα χαθώ-δεν επιστρέψω?

Τα πρόσωπα που λένε πως διαμόρφωσαν την σύγχρονη αντίληψη που υπάρχει για τον Χρόνο.. δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Οπότε προσωρινά τα παρακάμπτω. Άλλωστε δεν αποτελεί τροχοπέδη για τους όποιους μας ανάλαφρους τε και βαθυστόχαστους συλλογισμούς μας η διαπίστωση πως η απόλαυση πνευματικών οικοδομημάτων συνοδευόμενη από μερική ή και ολική άγνοια επί του θέματος δεν συνεπάγεται αναγκαία και μια δυνατότητα και από μέρους μας επίτευξή των. "Βάση λoγικής" τουλάχιστον..

Για τους απανταχού χρονολάγνους ποιητές που ξάφνου ερωτεύτηκαν τάχατες μαζί του ίσως όπως το νερό μοιάζει να χαριεντίζεται με τα δάχτυλα-μα ύστερ' από λίγο μαεστρικά-με τρόπους μαγικούς ανάμεσά τους ξεγλιστρά, βυθίζεται στην άμμο, χάνεται θαρρείς στο πουθενά, τέτοιας υπόστασης είναι κι ο δικός τους. Γι' αυτούς λοιπόν δεν θά αναστενάξω. Δεν φέγγει γι' αυτούς "το φως της πρώτης μας αγάπης". Νομίζω..

Κι ας όψονται εις Φιλίππους οι μοιραίοι πως τούτο πάντα φωτίζει για όλες τις ψυχές του κόσμου. Σε όλες τις ψυχές του κόσμου.. χωρίς απαίτηση ουδεμιά..

Ετικέτες

Τετάρτη, Απριλίου 11, 2007

Το επώδυνο της χρονικής ασυμμετρίας (pseudophilosophy)

Εφόσον αγνοήσουμε με διάθεση απλόχερη τη σκοπιά τη φιλοσοφική του πώς ρέει στο νου ο χρόνος,
εφόσον το δεχθούμε στωικά πως πεπρωμένο ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να υφίσταται,
αν και μόνο αν σε μιαν επίπονη μα δυνητικώς πολλάκις καρπερή αναζήτηση χειροπιαστών εν-δείξεων επιδοθούμε για την όποια αναγκαιότητα υπάρξεως μιας αλληλουχίας χωρικών στιγμών,
εφόσον βρεθούμε σε θέση διανοητική και να διαλέξουμε το θάρρος που περιθάλπεται από τις ατέλειες που γεννάν οι αλλαγές παρά την αλητεία που υποθάλπτουν τα παγωμένα σκάφη των ανεκπλήρωτων ιδανικών μας,
εφόσον κάποτε μας καταστεί έξωθεν δυνατό μιαν αποτίναξη του ζυγού της περί αυταπάτης αίσθησης που έχουμε-γεννιέται κι επικάθεται- να καταφέρουμε,
αν-ζητάμε-αν εισακουστούν οι πεφωτισμένες προσευχές μας εις έναν θεό πατέρα μηδε-κράτορα και ζήσουμε κι εμείς-επιζήσουμε μια επανόδου θρυλικής σε περασμένες μας ζωές,
αν...

Εγκέφαλος.. δραστηριότητες που λαβαίνουν χώρα εντός απειροστών αποστάσεων για τα ανθρώπινα δεδομένα, εκτιμήσεις που κατά πολύ υπερβαίνουν τις κλίμακες που συνήθισε άνθρωπος να τον περιβάλλουν. Τι πάει να πει "αστάθεια ροή και αλλαγή"? Ποιος τόλμησε να το εκφέρει, ποιος διέθετε μια υπερχειλίζουσα σιγουριά και διακήρυξε το τρίπτυχο μιας ανίδεης πραγματικότητας? Αποφασίζεις να βαδίζεις προς τα εμπρός? Πώς το εννοείς, αντιλαμβανόμενος χωρικά τις στιγμές σου να μετακινούνται? Μήπως το περιβάλλον σου επιβάλλει να οπτικοποιείς τις χαρές του χρόνου? Να 'ναι άραγες αυτή σου η εξάρτηση από την πολυαριθμότητα των εξώτερων ρυθμιστικών παραγόντων που κυβερνάνε τις ζωές σου? Ίσως να ποθείς να το βροντοφωνάξεις:

Περιβάλλον.. ευαίσθητα από μένα εξαρτάσαι. Περιβάλλον?
Όχι. Ουδόλως το νομίζω. Εσύ πώς το πιστεύεις?

Όταν λοιπόν θα διώξεις από γύρω σου όλη την πλέμπα που σαδιστικά επικάθεται απάνω στο αμόλυντο κουφάρι σου, όταν θα πάψει το περιβάλλον να λοξοδρομεί από εσένα, εάν κι εφόσον εσωκλείσεις-το πιστέψεις πως είναι ο Χρόνος σου ενδογενής-συμβαδίζεις πλάι χεράκι με μιαν αριστοτέλεια θεώρηση κι απορρίψεις την αρχιμήδεια σκέψη περί καθολικότητας, περί καταφανούς θεμελιώτητας του Χρόνου,
εάν πάψεις να σαγηνεύεσαι από ζηνωνικά παράδοξα-μάρτυρες της ατελούς μας σκέψης..


Αν πάψεις να υποφέρεις ..~2b c

Ετικέτες

Το επώδυνο της χρονικής ασυμμετρίας (in situ)

Κάποτε αναρωτήθηκες τι πια να είναι αυτός ο Χρόνος. Ξέρεις τι σκέφτηκα? Το πιο απλό, αναπάντεχα το πλέον χτυπητό, σαφές και συγκλονιστικό. Take a deep breath. Light a cigar. Άκουσε το αληθινό νόημα που τρέχει ανάμεσα στις απλές φρασούλες που μια φορά λεχθήσαν.

-Από τότε που τελείωσα το Στρατό, δεν κατάλαβα το πώς περάσανε τα χρόνια. 10-12 έτη φύγαν έκτοτε.

Εσύ χασκογέλασες αμήχανα. Ε και?

Κι όμως..

Το μόνο που σου μένει για να αντιληφθείς στην ενδεχομενική ολότητά του το Πώς κυλά ο Χρόνος είναι η προβολή. Δεν απαιτείται να περάσουν τα χρόνια ώστε να φτάσεις κι εσύ σε ένα παρόμοιο καθεστώς αιχμαλωσίας από τις μνήμες που πάγωσαν εντός σου. Ψάξε να θυμηθείς τέτοιους σταθμούς-ορόσημα δικούς σου. Το πόσο ανέμελος αισθανόσουν με σύμμαχο την αφελή πεποίθηση πως δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσουν. Γιατί δεν ένιωσες πως κάτι κάποτε ξεκίνησε. Τα χρόνια όμως πέρασαν κι ο προσωπικός σου ορισμός για τη χροιά του Χρόνου δεν δόθηκε ποτέ. Ωσότου να έρθει εκείνη η στιγμή που λόγια απλά ενός ανθρώπου, λόγια που μαρτυρούν παράδοση στις ανεπίστροφες ορέξεις της επώδυνα ασύμμετρης κοίτης του Χρόνου Πανδαμάτορα, λέξεις που ντύνουνε τις άμεσες μνήμες σου με εικόνες που αρνείσαι επίμονα να τις ξαναπροβάλεις.

Κι όμως!

Είσ' ένα βήμα δα από τη λύση στο αίνιγμα του Χρόνου. Απλά μην τον συναναστρέφεσαι. Απέτρεψε στις μνήμες σου (απ' το) να τον συναναστρέφονται. Σταμάτα να προβάλεις το παρελθόν στο μέλλον παρακάμπτοντας το σίγουρο παρών. Να μην προβάλεις, να μην προβάρεις πριν την ώρα σου κοστούμι του θανάτου.

Ετικέτες

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

..όπως μαϊμού σκοτώνει μια μαϊμού

Θεωρίες..
..και παιχνίδια..

Πράττοντας..
..σκεπτόμενος..

Αποφασίζεις..
..και διατάζεις..

Ένα άτομο..
..πολυάριθμες ομάδες..

~


You'll never walk alone..
..obviously.
Ιδεατά όλα να φανούν μπορεί στον ορίζοντα..
..πραγματικά όλα το διαπιστώνεις πως σε προσπερνούν.

Κρίκοι..
..κι αλυσίδες..

Απομονωμένα όντα..
..επιβεβλημένες εξαρτήσεις..

Νησίδες του αβέβαιου..
..ήπειροι της σιγουριάς..

Ατομικά συμφέροντα..
..γενικευμένες οι συγκρούσεις..



Στον -κατακερματισμένο ηθικά- real_fake κόσμο της θεωρίας παιχνιδιών εξετάζονται, αναλύονται, συντίθεται και διερευνώνται οι τρόποι λειτουργίας μιας ομάδας υπό τους προβολείς των εννοιών της αλληλεπίδρασης
της δυνατότητας λήψης αποφάσεων από κάθε συμμετέχοντα στην ομάδα
της στρατηγικής αυτών
του "ορθολογικού" που διατρέχει την σκέψη των.
Θεωρητικολογίες χα? Για δείξε μας και πως οι αλήτικες σιωπές μεταπίπτουν σε παρωχημένες δράσεις.. Για να δούμε, επέτρεψέ το μας ιδίοις όμμασοι να το διαπιστώσουμε..

Το κέρδος σου..
..μία ζημία μου..

Ο θάνατός μου..
..η ζωή σου?
~

Ω.. αφόρητα μηδενικά αθροίσματα.. Τόσο νωχελικά μετράσθαι. Εξύψωση της σκέψης στη σκέπη μιας ισορροπημένης λύσης. Μα είναι αυτό η Λύση? Προσέγγιση του αντιπάλου προσομοιώνοντας τις εγκεφαλικές πνοές του? Ορθώς σκεπτόμενος ο ένας, ορθά οφείλει το δέος το αντίπαλο να αναλύσει. Ναι.. ναι.. μια αποστροφή στο ρίσκο επιζητάς. Γίνεσαι μεμιάς ο νωχελής..

Υπάρχει ένα τυπικό θεωρητικό παίγνιο που αφορά τους τρόπους αυξήσεως ενός χ κερδισμένου ποσού. 2 οι παίκται, ένας ο νικητής, δυο που αποφασίζουν, ένας ο τυχερός. Τυχερός? Ω ναι! τυχερός.. Κοίτα το πώς..

Ομάδα? Οι δύο παίκται
Κανόνας? Σωστή απάντηση σε ερωτήσεις γνώσης
Σημείο έναρξης του δράματος? Λίγο πριν το τέλος του παιχνιδιού, αφού οι δύο παίκται έχουν συγκεντρώσει τα ανόμοιά ποσά τους.
Σκοπός? Στοιχηματίζοντας ένα ποσό αυστηρά μικρότερο από το ήδη κερδηθέν καλείται ο εκάστοτε παίκτης να απαντήσει σωστά στην άτιμη ακροτελεύτια ερώτηση γνώσης.
Νικητής? Ένας.. αυτός που απλά θα έχει κερδίσει το μεγαλύτερο ποσόν.

Σημειώσεις: ακόμη κι αν απαντήσει λάθος είναι δυνατόν ο παίκτης να βγει τελικός νικητής. Wow..i'm impressed.
Ακόμη κι αν απαντήσει σωστά είναι δυνατόν ο παίκτης να περιέλθει εις θέσην ηττημένου.
oohhh.. what a pity..
Απορίες? Πάμπολλες

Ένας σώφρων θα εγείρει την αξίωση περί αιτιολόγησης του ορθολογικού της βάσης επάνω στην οποία στήνεται ένα τέτοιο θεωρητικό παιχνίδι. Ποια λογική συναρμολογεί τους κανόνες του παιχνιδιού? Ποια λογική υποθάλπτει την ακύρωση της δεδομένης-εκ προοιμίου- γνωστικής υπεροχής του ενός παίκτη έναντι του αντιπάλου? Furthermore, ποια η λογική που εκκενώνει σε ένα και μόνο βήμα-αυτό το τρισκατάρατο τ' ακροτελεύτιο- τα όνειρα που υφάνθηκαν πάνω στις συμπαγείς βάσεις ενός ψυχρού υπολογισμένου ορθολογισμού?
Ποια η λογική που ξεπροβάλλει, ανατέλλει.. περιλούζει..
..την κενότητα που ενδεχομένως κυριαρχεί στη σκέψη του ενός, κενό που έρχεται άκομψα να το πλημμυρίσει μια εξελικτική "ικανότητα" αποκωδικοποίησης των σώψυχων του αντιπάλου?
Και απ΄την άλλη.. άστρα που δύουνε λαμπερά πεθαίνουν.
Είσαι ο χειρότερος? Καμία σημασία.. Είσ' ένας άγαρμπος ξερόλας που θεωρητικολογεί? Μηδέν εις το πηλίκον..

Οι πρώτοι έσσονται δεύτεροι..
..κι οι τελευταίοι προελαύνουν.
Κι οι δεύτεροι αδημονούν να προσπεράσουν..
..κι οι πρώτοι παραπέουν.
Η στατικότητα ως δια μαγείας εκλείπει. Το hάος κρυφογελά - κάπου ανάμεσα στους κόμβους επικοινωνίας διάσπαρτο ελλοχεύει. Αρκούσε μια ερώτηση, ένα "un-deniable dilemma" ώστε η τάξη να συρρικνωθεί.
Γιατί είναι βέβαιο πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Πολύ δε περισσότερο πως κάποιος πρέπει επί τάπητος να θέσει. Να παρακινήσει, να αναζωπυρώσει.

~

Αποφασίζεις.. μα αδιαφορείς να πράξεις. Ζητάς την εγκαθίδρυση μιας απροσπέλαστης -από την πραγματικότητα που σε χαράζει- βεβαιότητας. Για τέτοια απόγνωση μιλάμε?
Αγνοείς..
..προσεγγίζεις..
..ανασκουμπώνεσαι..
..υπολογίζεις..
..αναψηλαφίζεις..
..ποιος ξέρει άραγε τι προσδοκάς απ' τον πλησίον?
Σε αγνοούν..
..γι' αυτό σε προσεγγίζουν..
..ανασκουμπώνονται..
υπολογίζουν..
..μες το μυαλό σου επίμονα καρτέρι θε να στήσουν.
Έτσι άγνοια με άγνοια μπλέκεται.. προσέγγιση την επαναπροσέγγιση ορίζει..υπολογιστές να βελτιώνουν τ' ανακριβή σου αποτελέσματα, προσδοκίες προσμένουν απ' τις προσδοκίες.. (τί?)
Ένας γόρδιος δεσμός ξεμωραμένων μας προσδοκιών που έναν αλήτη μεγαλέξανδρο καταπατητή λύσεων κομψών ιδεατών προσμένει.

.
.
Σαν κάποιες ατέλειες να αχνοφέγγουν στον έτσι κι αλλιώς πεπλατυσμένο ορίζοντα της ανόθευτης αντίληψής μας. Ατέλειες μιας θεωρίας, μα εμείς ούτε στην πράξη δεν βρήκαμε ακόμα το δρόμο να την προσεγγίσουμε. Ίδιον όλων των θεωριών, μόνιμα αγκαλιά με τον διανοητικό παροξυσμό που διακατέχει τους εμπνευστές τους είναι ο μανδύας μιας τάχα μου τελειότητας, ενός επιβλητικού περφεξιονισμού. Είναι? Ουδόλως το νομίζω. Παρεκτός κι αν θεωρηθεί περιττός ο πανταχού παρών χρονικός παράγοντας. Και εισέλθει βιαίως σε πνευματικό θάλαμο ψύξης, βιαίως η ροή κρυσταλλωθεί κι έτσι κατορθώσουν απερίσπαστοι οι λοιποί παρατρεχάμενοι θεωρητικοί της κοινωνίας να εξάγουν έγκυρα συμπεράσματα περί των πιθανών δυνατών διαδρόμων εξέλιξης της υπό ανάλυσης κατάστασης. Κρύσταλλα κάνουν τις στιγμές.. κι αποκρυσταλλώνουν τις απόψεις τους. Οξύμωρό..

.
.

..ώσπου οι λίθοι δεήσουν και ανθίσουν, για όσο αντέχεις ν' αφουγκράζεσαι τα άνθη το πώς φυλλοροούν..

Ετικέτες

Τρίτη, Ιανουαρίου 16, 2007

..σαν τον ιό του έρπη..

Μία φορά θα σε μολύνει..
..διαπαντός μέχρι το θάνατό σου να μένει κρυμμένος μέσα σου.

Όταν το άτομο βρίσκεται σε ανοσοκαταστολή ο σιχαμερός ιός HSV αφήνει πίσω του τη λανθάνουσα κατάσταση. Ξυπνάει, επανεμφανίζεται.. Θεριεύει

(και η περιοδικότητα? leave her alone!)

: by far ο συγκλονιστικότερος παραλληλισμός που άκουσα τα τελευταία 28,5 yrs. Παράδοξο το πώς, μα όχι από δικά μου χείλη..

Ετικέτες

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Επικοινωνιακά TrRricks of Ego

Ουδείς πρόκειται το Εγώ του να κατακρημνίσει..
..ώστε εσΎ να βρεις μια θαλπωρή που χρόνια τώρα αδέξια αναζητούσες.

Ουδείς θα παραμερήσει τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που θρέφουν-συντηρούν-και γιγαντώνουν τα Εγώ που δημιούργησε η ανάγκη. Μιας ανάγκης που προήλθε από μάλλον αναπόφευκτα εσφαλμένη εκκίνηση επιβίωσης..

Ok, lEt's FaCE iT. Υπάρχουν εκεί έξω άτομα.. άτομα που έχουν προ πολλού μετατραπεί σε ψυχικά αυτόματα. Που έχουν μυηθεί σε άσκηση δράσεων εξόχως αυτοματοποιημένων. Is this a test?
Όχι, όχι. ΙΣχύει και είναι θλιβερό. ΤΟ πλέον αβάσταχτο για όσους το συνειδητοποιούν είναι ετούτη η επισήμανση: πως είναι τόσο θλιβερό που πια ουδείς δεν προλαβαίνει να θλιφτεί. Εκλείπει το θάρρος για την παραδοχή. Βρήκανε μια ρότα, τους ψιθυρίσαν φθηνά κολπάκια για να πορευτούν και έκτοτε.. Έκτοτε μας γνέφουν απαξιωτικά, όπως ακριβώς ημείς καυχιόμασταν πως τέτοια αισθήματα για κείνους τρέφαμε. Ποιός το δίκιο έχει?

Και ένα βήμα οπίσω: ποιος μας διασφαλίζει, πως ναι φίλε κάποιος κάποτε, oh yes certainly έχει το δίκιο με το μέρος του?
..and..
..two steps beyond: μήπως ρε δίκιο δεν υπάρχει?

Πολλά βήματα ξοπίσω:

..κατά συνέπεια και αναμφίβολα ας σε αφήσουμε κι εσένανε του κόσμου όλου*^* οι μαλάκες να λυμαίνονται την προσεγμένη σου ομορφάδα, της κοινωνίας όλης τα αγέρωχα τα κατακάθια να σε προτρέπουν πλάι με δαύτα να επιλέγεις να επιπλέεις. We're not talking about theories.
Άλλωστε, το θεωρητικόν δύναται να φτάσει μόνο μέχρι τα χείλη των παρα_πεούντων σημαιοφόρων μιας άκομψης ντεμέκ σαγήνης-ατάκες σεξιστικές και με ξεχειλίζουσα φαλλοκρατική χροιά. Και βρίσκω νομίζω δεδομένο και κατανοητό πως στις ένδοξες ημέρες μιας πλήρους επικράτησης της άτεχνης φαινομενολογικής επισκόπησης των συναισθημάτων, πως σε ομάδες-fucking groups of normalization^*^- που υποβόσκει η πολιτισμένη αλητεία, ε είναι φανερό πως συ-ο οποιοσδήποτε "εσύ"- δεν έχει θέση. Δεν του αρμόζει, δεν του τη δίνουν, απαγορεύεται και να το σκεφτεί να τη ζητήσει..

Εύκολα αναλογίζεσαι με το έστω και μικροσκοπικών οριζόντων μυαλουδάκι σου το τι "παιχνίδι" παίζεται. Όλοι μιλάνε για παιχνίδια μιλημένα, κανείς από αυτούς δεν αναζήτησε τί κρύβεται πίσω από τη κουρτίνα. Φταίε φαντάζομαι το τεμπέλικό τους πνεύμα, είναι που μάλλον αναλώνουν τις δυνάμεις τους, στρέφουν όλη τους τη σκέψη στο πως θα υφαίνουν κάποτε κ' εκείνοι με τη σειρά τους-ω ναι όλοι θα πάρετε, δεύτε λάβετε φως, Εγώ ειμί ' Ανάστασις- κουρτίνες του αποσυντονισμού.

Έτσι, εξαιτίας όλης αυτής της ελεεινής και γλοιώδους πλέμπας (επίσης υπεργαμάτη λέξη που λειτουργεί οπτικοποιητικά- πολύ εντυπωσιάζει) Α ΜΟΡ ΦΩ ΤΩΝ Α ΞΕ ΣΤΩΝ καθόλα μέτριων ανθρωπαρίων που περιτριγυρίζουν το δυναμικά ανερχόμενο ασθενές (sic -of it) φύλο, πληρώνεις εσΎ ένα τίμημα για ενέργειες που-
Ω! για δες -οποία έκπληξις- ουδέποτε προέβεις.


Παρεμπιπτόντως, λογικά, Λogic of C-h-ourse my dear, το άνωθεν δεν έχει σχέση με ένα άκομη άκυρο ποστ περί της ματαιοδοξίας που κυβερνά τις ορέξεις του αντιθέτου προς εμάς φύλου. Go ahead, διάβασε καλύτερα ένα cosmopolitan προς έγκυρη ενημέρωσή σου. Μιλάω για την τραγωδία του να μπορείς αλλά να μην το επιθυμείς. Και πώς να σου γεννάται η επιθυμία όταν αρνείσαι πεισματικά επίμονα- και πόσο επίπονα να ήξερες- to face right to the eye τους τύπους που προσφέρονται να γίνουν δσδσδσ*~

Με δυο λεξούλες: Ομογενοποίηση των προθέσεων, και άντε μετά να βρεις το δίκιο σου κακόμοιρε.

.
.

Αργότερα, και αφού βιώσεις και χωνέψεις για μιαν ακόμη φορά την όποια αποτυχία σου, κάθεσαι αποσβολωμένος και είσαι ο Παρατηρητής. Στο σημείο αυτό συγκλίνουν μοχθηρά η τρέλλα με την πίκρα, μα πές μου: Ποιον να βρεις να σε παρηγορήσει?





*^*πολυφορεμένο νέο μας αγαπημένο lightmotive (καινούρια επαυξημένη version ενός πάλαι ποτέ keyword-hit)
^*^επεξ. κοινωνικοποίηση->(παράφραση)->κανονικοποίηση->normalization (εντελώς άκυρο δλδ αλλά δένει με το υπόλοιπα ηχητικά
*~δσδσδσ: δεν συνεχίζω δεν συνεχίζω δεν συνεχίζω

Ετικέτες

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28, 2006

The Third Eye (blame drugs)



"See, I think drugs have done some "good" things for us, I really do. And if you don’t believe drugs have done good things for us, do me a favor: go home tonight and take all your albums, all your tapes, and all your cd’s and burn em’. 'Cause you know what? The musicians who’ve made all that great music that’s enhanced your lives throughout the years...Rrrrrrrrrrrrreal fucking high on drugs."


Θέλεις..
ακατάπαυστα επιθυμείς,
σφόδρα σε πέλαγα λευκών ονείρων να εκπέσεις?
Άνετα θα στοιχημάτιζα υπέρ μιας αυτής σου επιθυμίας, τα μίση που γεννά η άγνοια έτσι εξαργυρώνεις.



..ονειρεύομαι και πάλι αυτό το προσωπείο..
Και είναι φωτεινό, γαλάζιο-λαμπυρίζει..
Χαμογελά πλατειά..
..μου δίνει θάρρος με τρία μάτια ζεστά-συνάμα κι άγρια.




Ω ναι.. διακαώς εφιάλτες αναζήτα, εκτός πραγματικότητας διαφεύγουν, το νέο ήθος σε προστάζει, παλιά γραμμάτια νηφάλιας - ήσουνα τόσο χαμερπής- ζωής, εδώ και τώρα εξοφλείς. Αρκούνε προς την τύφλωση λίγα γραμμάρια αστρικά-στις φλέβες σου παρέχεις, ξεσκόνισμα της θλίψης, κλείσε τα βλέφαρα, όνειρα με ημερομηνία λήξης.. Ο εφιάλτης σου μόλις μπροστάρης κατρακύλας 'τέθη. Ξύπνα.. ουδείς θα σου το πει, αφού πια δεν ακούς, αισθήσεις που μολύνθηκαν από ζηλόφθονες πραγματικότητες, τώρα πια σε πάχνη χημική, όξινο νέφος ονειρικών ζυμώσεων ρουφάς.

Νομίζεις πως το βαθυστόχαστο, αυτό που συ-μονάχα εσύ θαρρείς, τα σώψυχά σου ταλανίζει, τη σκέψη σου σφυροκοπά, όντως πιστεύεις πως θα τιθασσεύσεις με λίγες γραμμές κοκκώδεις-φλεβοτομούν..
..νηφαλιότητα ξοδεύουν.
Και μες τη ζάλη που χαρίζει η υπερβολή της έξαψης που νιώθεις ίσως στιγμιαία, αλήθεια μες την απόλυτή σου πνευματική διαταραχή αναρωτηθείς: "Κόκκε, ποιος δυνάμεις σου προσέδωσε τις φλέβες μου να σχίζεις?" Απάντηση καμία δε θα πάρεις. Προσωρινά σου επιτρέπω, λιγάκι ακόμα στη δράση του σ' αφήνουμε, σε πάλλευκους εφιάλτες όξινα νέφη να ιππεύεις. Πότε τις ουτοπίες θα πάψεις να θωπεύεις?

Συσχετίσεις, διακλαδώσεις, μη αναστρέψιμες πορείες.. αίμα με σκόνη σμίγει, φλέβα στη βελόνα μπήγει. Δε σε κατανοώ, πόθεν ανέβλυσ' ηδονή? Είναι μια ηδονή που θλίψη απεμπολεί? Αγκιστρώθηκες.. μήπως αργοπεθαίνεις? Να αναστηθείς επί ματαίω περιμένεις.

..και θα χαρώ αλήθεια αν ίσως τώρα, μπορεί κι αργότερα έστω και στο βαθύ το μέλλον που κάποτε στο διάβα μου βρεθεί να προσπελάσω, αν διαψευστώ οικτρά, πανηγυρικά εν μέσω διθυράμβων.. πως νίκησες.. δεσμά που σκόνισαν κοπήκαν.

Προς αιτίων αναζήτηση προφέσορες επιδοθήκαν, άχρηστοι κατ΄ουσίαν πολυπράγμονες χαρακτηρίζω.. Στήσανε φράγματα σε ποταμούς της πληροφόρησης, με ορθολογισμό δύσκολα να διαφεντέψεις παράνοιες - το φράγμα ξεχειλίζει. Υποχρεούσαι άνθρωπε, συ πίσω από τα καλιμπραρισμένα πέπλα αγαλλίασης μην κρύβεις άλλο το κορμί σου, εύτακτα μορφώματα αναγνώριζε από τυχαίο συνονθύλευμα, του διάσπαρτου. Μην φοβηθείς στιγμή, ούτε παροδικά λιποψυχήσεις, εγκέφαλοι ανθρώπινοι μάθαν καλά παιχνίδι του διαχωρισμού. Πάσχιζε διαρκώς, τάξη σε hάος ωκεάνιο ανεκάλυπτε.
Και πάνω σ' αυτό για πες μου, είναι ιδανικό momentum, τάξη πραγματική, έστω και στοιχειώδης, αληθινά υφίσταται στο chάος? Να λυπηθώ ή να χλευάσω, αν ως απάντηση μου δώσεις: Τάξη προέκυψε ως μια στατιστική αναγκαιότητα διευθέτησης κολοσιαίου σωρού πληροφορίας..

..και πες μας κάτι ακόμη, πόσο σε θέλγει η δοκιμή? Πόσο αρέσκεσαι να ακολουθείς πεπατημένες αριθμητικής, δοκίμασε, μέτρα το σφάλμα που προκύπτει, το μέτρο που το σφάλμα θέτει ξαναδοκίμασε να μην το υπερβείς. Τα σφάλματα μετρίασε, τις δοκιμές να βελτιώνεις, πρόσεξε όμως καλά να μην τυχόν και αποκλίνεις στο άπειρο πεσιμιστικά που φυσικά τέτοια παιχνίδια τα λατρεύει.

Είσ' ένα φάρμακο ακόμη. Σωστή δοσολογία κούμπωσε, μπορεί σωτήρια ν' αποβεί. Λίγα και επαρκούν , τα λάθη του μετρήματος.. και ο θάνατος μη αναστρέψιμα σου γνέφει. Ρισκάρεις για το νιάτο σου, διψάς να βυθιστείς στο ψέμα? Θάνατος πνευματικός πριν από σαρκικούς θανάτους κρώζει. Και τα κοράκια τα φιλεύσπαχνα, τον υλισμό τους τέρπουν..

Μην απωλείς δικαίωμα, την αυτοπροσβολή σου γιατί να απαγορεύσουν?

Να.. τώρα δα σ΄ ακούω να το ψιθυρίζεις. Αλήθεια είναι, μια απ΄τις πέντε μου αισθήσεις ενεργοποιημένη, ψευδαίσθηση άλλο δε θα σε τυραννάει.

-Όχι και άλλη παροχή ναρκωτικών, ούτε και άλλες αναίμακτες δόσεις ονειρικών στροφοδινών.

..κ' οι ψίθυροι κάποτε σταμάτησαν αβέβαια να ηχούν. Πλέον έχεις τη δύναμη να ομιλείς. Και ξέρεις άριστα-να μην διστάζεις να πιστεύεις- πως όλος αυτιά σ΄ακούμε.

Eίμαι Γω Ναρκωτικό. Τη νάρκωση του εαυτού μου από το νηφάλιο της σκέψης εξαρτώ. Εγώ η πάθηση, εμείς και η εγκράτεια.. Το τέρας είμαι Γω, είσ' ηρωίνη μου Εσύ.

Θέλουμε να μας το τραγουδήσεις. Σε μελωδία εμφαντική ο πόνος μετατράπη. Και άδεις τόσο υπέροχα, με τόση σιγουριά και ηρεμία.

"Πόσο το χάρηκα που σε ξανάδα..
Πολύ μου έλειψες, μην φεύγεις..
Τόσο περιχαρής που έληξε..
Πόσο λατρεύω να σε βλέπω-"κορίτσι" παιχνιδιάρικο με θέλγεις..
Όχι, μην λιποτακτείς. Περίμενε. Πες μου μονάχα την αιτία."


Την αιτία.. αιτία.. τραβήξανε τα πάνδεινα.. αιτίες.. αιτίες να υποφέρουν. Και άλλο να βασανίζονται αντέχουν?

Ετικέτες

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2006

Έχω μια λύση..

..για κάθε σου αποστροφή.
Δράξ' ένα δάκρυ για κάθε σου φιλί.
Και χάνεις ένα κρίμα.. να είναι τόσο υπέροχη αυτή σου ' υπεροχή?


Υπάρχει-ναι κι απολύτως φυσικά προς κει οι απόψεις μου συγκλίνουν- φως που θα το δεις- φεγγοβολεί.. μέσ' απ' τη στοά που άσκοπα οι έμπειροι αγροίκοι εγκλωβίσαν.

Ναι που να πάρει, βρήκες τον τρόπο γόρδια δεσμά που ζώναν πνεύματα -αρκούντως χλιαρά- του ορθολογισμού και έκοψες. Έλυσες, άρα ξέκοψες. Κόψαμε, τώρα λοιπόν το πώς θα (σου το) μεταφέρω.

Γνώρισες,
επιτέλους εξακρίβωσες
τα σφάλματα δικά σου.
Πώς ξέφυγε ο έλεγχος, τι προξενεί αγροίκους σιτεμένους τα στήθια να προβάλλουν, τόση μα πόση ακόμα περισσότερη υπεροχή και νιώθουν?

Υπεροχή..
Κίβδηλη, ακαθορίστου ισχύος, ζώσες δυνάμεις δανεικές..

Έχω μια λύση για όποια σου πικρία- σε γέμισαν και αυτοί με τη σειρά τους ξελαφρώσαν. Παρέδωσαν το πνεύμα της ανάλυσης-ανάθεμα κι αν κάποτε τους ταίριαζε.
Να υποθέσω πως ξεδώσαν?

Ετικέτες