The doG rElusion

Ανέκαθεν υπήρχε η προδιάθεση για μια-μη αιτιώδους συνάφειας- διασύνδεση μεταξύ διαπιστωμένης ομορφιάς και επίπλαστων νεφελωμάτων. Ετσιθελικά να αγωνιάς την ύπαρξή τους να διαδόσεις-προτού καν στο διάβα σου να εκ-πέσουν. Ακριβώς για αυτό, το αϋλοκαμμένο πνεύμα σού σε συγχωρά:
Ποιός σου όρισε το πόσο υπόχρεος σε οπτασίες να αντιστέκεσαι και να αρνείσαι-είσαι?
Επιμένεις και σμίγεις στην θεώρησή σου υπερβατικά αερικά με διακωμοδηθείσες πραγματικότητες. Δεν θα επιμείνω όμως να τονίζω την φυσική τάση προς επιλογή του πλέον χρηστικού/το κατά το δυνατόν οριακά απλουστευμένου. Και να τα φέρνω σε αντιπαραβολή με τη ανοργάνωτη περιπλοκότητα που κατατρώει τα σώψυχα της αβέλτερης πλειοψηφίας. Προς τι η επιβαλόμενη αναγκαιότητα για άμεση αποκρυπτογράφηση νοημάτων που απλά στερούνται ουσίας-άρα και νοήματος?
Άραγε είσαι με τους χαμένους, τους ψαγμένους ή μήπως ρέπεις ξεδιάντροπα προς την φανταχτερή αρμάδα νικητών? Σημασία πια δεν αντικρύζεις στο αν επικρατείς. Αρκεί μονάχα η ψευδαίσθηση πως κέρδισες-συνεχώς να δρέπεις κέρδη. Ύστερα ο υπολογισμός του μέγεθους της πλάνης σου εναποτίθεται στην λελογισμένη χρήση τυπικού φορμαλισμού συστημικών θεωριών. Ξεκόλλα όμως διότι ουδείς θα σπαταλήσει δυνάμεις του ώστε να σου ποσοτικοποιεί τις αυταπάτες.



Πώς είπαμε σχετίζεται η ομορφιά με την ψευδαίσθηση? Ίσως όπως η ορθολογισμένη χρήση πνεύματος με την προσποιητή ανοησία.

Τι είπαμε επέβαλε στην intelligentsia την πίστη εις Πίστη να προβάλλει? Ποιος δάχτυλος αποσυμφόρησης του νου μας συγκρατεί και δεν απωλούμε αυτή την παράφορη αγάπη μας στη καταταλαίπωρη λογική ανάλυση των πεπραγμένων? Να αφήνεσαι σε αισθήματα της αγανάκτησης και άσ' την κατάσταση να ισορροπήσει αργότερα. Σε μη παρόντες χρόνους.. ποτές της δηλαδή.



Μην είσαι αφελής. Όλοι κάποτε πλανόμαστε. Η ολική άγνοια σ' απομονώνει. Η μερική άγνοια μας γελοιοποιεί. Η κομπορρημοσύνη του διαννοούμενου στοιβάζει εντός μας αγανάκτηση. Αλλά μην λησμονάς ότι είσαι κι εσύ αθέλητα-σημασία καμιά- μία απρόσωπη προεξοχή/μια αλησμόνητη εσοχή ενός καλολαδωμένου γραναζιού τυφλής υποστήριξης ανίατων συμβατικοτήτων. Ο καιρός αλλάζει! Το ίδιο κι οι συμβάσεις άνθρωπου με Φύση. Κι όμως..τα βήματα είναι ακόμη αβέβαια προς διακτινισμό αυτής της ύπουλης κοινωνικής κυρίως εμμονής με προσμονή του θείοΥ.

Ποιό είναι το ζήτημα?? Κριτική. Κριτική. Και κριτική. Σφοδρή και ολομέτωπη επίθεση. Μα ξέρεις ότι στο τέλος δεν θα επικρατήσουμε. Μα ούτε και την ανίκητη αρμάδα εξελιγμένων ηλιθίων θα χειροκροτήσουμε. Εγγενείς αγένειες βλέπεις.. εγγενείς αδυναμίες. Τουλάχιστον παραδεκτές. Σαφώς διόλου το τελευταίο τον καταδικασμό τους ακυρώνει. Υπάρχουν όμως αδυναμίες προσωπικές, συναντάς αδυναμίες του συνόλου, ολάκερες κοινωνίες αδύναμες δειλές πασπαλισμένες με βλακόσκονη ριγμένη απ΄ τους κλειδοκράτορες θυρών παραδεισένιων. Στην στυγνή νευρωτική πραγματικότητα βέβαια παραδείσους αποτελούν εκείνες οι αναπάντεχες σε χώρους και χρόνους συναθροίσεις στιγμιαίων απλών απολαύσεων που χάνονται και φεύγουν και πίσω σου γυρνάν..