Γίνεται τη Φύση να δικάσεις?

-Είπες θα την ξεχάσεις, το ξαναείπες, εις μάτην επιδόθηκες σ' ατέρμονες ανεπιτυχείς προσπάθειες να την διώξεις απ' το νου-η φλόγα δεν έλεγε να σβήσει. Κι ας είχανε ξεβραστεί απάνω τής ωκεανοί δακρύων. Ποταμοί ατελείωτων εσωτερικών μονόλογων με απόληξη ωκεανό της θλίψης. Και η θλίψη ήτανε υγρή.Υγρή κι αβάσταχτη-θαρρείς και σήκωνες απάνω σου το βάρος του κόσμου όλου.Και όλα αυτά γιατί? Για μιαν οπτασία, για μια ονειρική ψευδαίσθηση για μια νεράιδα μ' ανθρώπινα μυαλά? Για μιαν καταφανή παρέκκλιση από την πραγματικότητα, για μία χαοτική βουτιά στα αμετροεπή στενά του παραλογισμού? Σε πίστεψε, Σε ένιωσε, Σε εμπιστεύτηκε, Σε λάτρεψε, η σκέψη της καθηλώθηκε και Σε ακολούθησε. Κ' ύστερα, ήρθε το ΧΑΟς. Έψαξες όλες τις πιθανές πτυχές, συνδύασες όλα τα γεγονότα, ανακάτεψες πολλάκις την τράπουλα με τις ελπίδες μα ήταν φρούδες τελικά.Έκανες επαναεισαγωγή στον βουβό προσωπικό σου ατέρμονο μονόλογο. Καταδικασμένη σε παντοτινό εγκλεισμό. Οριστικά. Μη αναστρέψιμα.
Δεν θα δεις ποτέ το γάλα να αποχωρίζεται το μίγμα του καφέ και να επιστρέψει στο μπουκάλι. Δεν θα δεις ποτέ τα θραυσμένα κρύσταλλα υαλοπωλείου που εισήλθε ταύρος να επανενώνονται. Είναι θέμα φυσικής. Μας υπερβαίνει όλους.