Το Σύστημα

..ποτέ δεν ανασαίνει. Δεν θα το νιώσεις ποτέ να σου χαρίζει ευεξία. Ποτέ δεν θα σου επιτρέψει μαζί του να συνδιαλαγείς. Διέξοδους εντός του μην άσκοπα αναζητάς. Το Σύστημα είναι διάτρητο ολοσχερώς. Ενόσω βυθίζεσαι οι άλλοι άλαλοι συμπαίκτες σου εθελοτυφλούν: πιστεύουν ότι αρέσκεσαι στα μακροβούτια. Κι εσύ συνεχίζεις το πλατσούρισμα στους αστείρευτους βούρκους αυτού που αποκαλούν ζωή. Κύημα που δεν φονεύτηκε-αποκύημα μιας παρακατιανής πραγματικότητας.

Το Σύστημα δε σε φροντίζει. Φροντίζει μολαταύτα να σου εξασφαλίσει όλους τους πόνους τους κατοπινούς και να σ’ αφήσει αβοήθητο να σπαρταράς καθώς πασχίζεις μέρα τη μέρα να εξοφλείς όλα τα δεινά που σου χαρίστηκαν προτού καν διαβείς τις φυλακές της νηνεμίας.

Το Σύστημα δε σ΄αγαπάει. Αγαπάει να σε παιδεύει με ερωτήματα αναπάντητα που τριβελίζουν το μυαλό τα σωθικά και διογκώνουν την a priori καλπάζουσα απελπισία σου. Σε εξοστρακίζει σε βράχια εστεμμένα με αερικές σιωπές, αφήνοντάς σε διαλυμένο να κυνηγάς τις τροπές που κιόλας παραστράτησαν. Τροπές που δεν βιώθηκαν ποτέ, τροπές που γεύτηκες-ντροπές.

Το Σύστημα δεν πλάθει προσωπικότητες. Είσαι εκ γενετής σμπαραλιασμένος, χρόνιος αναζητητής του ανέφικτου, μονίμως πεινασμένος επαίτης ευάρεστων συναισθημάτων, αυτομετατρέπεσαι σε Ένα τίποτα οδυνηρό, προγραμματισμένος να μην ευτυχείς ποτέ.
Μια δυστυχία μέσα σε σάρκα, ψυχή εξαντλημένη, ένα προδομένο αυτοναφορικό κενό, ακρογωνιαίε λίθε της απελπισίας ! !

Το Σύστημα δε σε ωθεί να το αλλάξεις. Δε θα σου υποδείξει παράλληλα πως έφτασε για σένα η στιγμή που πρέπει έστω και για την τιμή των όπλων να διατρανώσεις την απόγνωσή σου, να κραυγάσεις παράφωνα την αγωνία σου, να προβάλλεις κινηματογραφικά τον αποτροπιασμό για τα χαμένα τεκταινόμενα.

(συνοπτικά)