Ψευδοτυχαίο συνονθύλευμα λεκτικών ακροβασιών

..είναι η ποίηση?

Λογiκά ναι. Ελέω ανούσιων μα ολότελα ηθελημένων παρεκβάσεων από την original πραγματικότητα που όλους μας χαράζει βρεθήκανε οι φωτισμένοι από ήθος.. και ρομαντισμό.. ..γαλήνη κι ηρεμία.. στο καναβάτσο.

Αναρωτιόμαστε πού βόσκει επιτέλους ο θεός? Ποιος διαφεντεύει κάτι ταλαίπωρα, ταπεινοφορεμένα μυρμηγκάκια? Αρκεί ένας φάρος ώστε να πάψεις να λοξοδρομείς?

Ποιώ, ποιείς.. ποιεί.. Ποιείς ρε? Δημιουργείς? Μηχανεύεσαι τρόπους πώς τον περίγυρο να βελτιώνεις?
Όχι δα.. Όλοι ετούτοι κλεισμένοι στα φανταχτερά καβούκια-θρυψαλιασμένα τα παράθυρα προς τη εφαρμοσμένη γνώση. Τι τάχα παριστάνουν?

Ποίηση, λικνίσματα, αέρηδες, ουτοπίες, ιδανικά, τροφές, σεξ, βίες, αρχή καμιά..
Δομήσεις, επαναδομήσεις, σχεδιασμοί, μελέτες, αρχικοποιήσεις, σφάλματα και αγωνίες, εφιάλτες σμίξαν με τις αϋπνίες, μια γαμημένη σύμπραξη ανυπόφορη του ιδεώδους με το άμεσα εφαρμόσιμο. Το νήμα είναι ακόμη μακρυά.. πέρα μακρυά από την ισόρροπη "καριέρα" μας. Νομίζω θα το βρω απόψε. Ίσως και αύριο, μπορεί σε κάποιο κοντινό μας μέλλον. Να δεις που ενδέχεται και να προσευχηθώ εγγύς μιας μαύρης τρύπας να βρεθώ μπας και διαπαντός, οριστικά, επιπόλαια κι αμετακλήτως με ρουφήξει. Κι ο χρόνος τότε χάνεται. Για μένα, συνεπώς για όλους.

Συγκλονιστικό.. κάθε στιγμή που χάνεται, ποτέ ουδείς την ξαναβρίσκει. Κάθε ψυχή που ανεμίζει, ποτέ κανείς δεν την γυρεύει.Και κάθετί το άυλον, στην ύλη δεν πισωγυρνά. Ωσάν να μην υπήρξε.

Έναν κομψό δολιοφθορέα μηχανισμών της ποίησης αναζητούμε. Δεν είν' η εποχή για δαύτους. Λιώνουν οι πάγοι.. στην ψυχή μας. Σώστε το γαμημένο κόσμο. Προτού το αύριο τις χθεσινές ημέρες αγναντέψει, πριν το μέλλον αρχίσει να εδράζεται στα πεπερασμένα παρελθόντα.
Αλήθεια, το σκέφτηκες ρε ποτέ αυτό? Για κάθε αύριο που αναμένεις, πόσα παρόντα αντιστοιχούνε? Για όσα μέρη δεν περπάτησες, πόσες φορές ο ήλιος κει ανέτειλε?

Το πιο απλό, το μόνο που δεν διαπραγματεύεται: όσες οι ανατολές ισόποσα τα ηλιοβασιλέματα. Μονάχα η περιέργεια βασανίζεται: πόσες μας ξέμειναν ακόμη αναστολές??