Θανατηφόρο παραμύθι περί αγάπης ξεφτισμένης I

Και είπεν η γυναίκα:
Θα σ' αγαπώ παντοτινά, μέχρι τα πέρατα του μικροσκοπικού (μου) σύμπαντος, έως τους ωκεανών κατάμαυρους πυθμένες, κι αν φύγεις μία μέρα-το απευκταίο κείνο δείλι-το Είναι όλο μου σπαραχτικά θ' αποδημήσει.

Κάποτε η γυναίκα έφυγε, οι δρόμοι χώρισαν όπως στις διακλαδώσεις: η διακύμανση πιθανοκρατικά επιλέγει τον κλάδο. Το σύστημα επιλέγει. Η συμμετρία αίρεται. Τα πάντα αλλάζουν και η πολυπλοκότητα θεριεύει εξαλείφοντας παράλληλα με μια απαλλοτριωτική αδιαφορία την ιδέα της μνήμης.

Και είπεν ο άντρας: Εάν είμασταν σε θέση να απαλείψουμε κάθε διακύμανση, το σύστημα ασταθές θα βάδιζε διατηρημένο προς την αιωνιότητα. Λίγοι-ελάχιστοι μπορούν να εννοήσουν την σαφώς αναθεματισμένη έννοια της αστάθειας. Πολλώ δε μάλλον να την χειριστούμε και να τη βιώσουμε. Αλληγορικά να το θέσω: η διακύμανση είναι ο σπόρος του κακού που θέλει να σε κάνει να πιστέψεις παραλόγως ότι η μοίρα σε διακυβεύει ενώ η αστάθεια ένα πεδίο αγνό, καθάριο γιατί αυτή ποτέ δεν μας απέκρυψε την απέραντη διαφορετικότητα που ενυπάρχει σε κάθε σημείο του ορίζοντα.

Άσφαλεια Προστασία Ηρεμία Γαλήνη. Έννοιες στενά συνυφασμένες με την ιδέα του (εικονικού) θανάτου. Το ύστατο αναπάντητο ερώτημα: Ποιος σκατά θέλει να (ζήσει) πεθάνει έτσι?