Ο αριθμός του Champernowne

Είναι δυνατόν ένας (1) και μόνον ένας (1) αριθμός αψεγάδιαστα να συνοψίζει στην ντετερμινιστικά ορισμένη ψηφιακή αλληλουχία του την ανθρώπινη καταγεγραμμένη Γνώση?
Τόνοι άπειρης γνώσης να ισοδυναμούν με κόκκους απτής προκοπής?
Είναι διάκριτο το μέλλον μας στ' αποκαϊδια κάποιου λοξοδρομημένου παρελθόντος?
Άραγε πόσο εφικτή να είναι τελικά η συγκέντρωση όλης της δόξας -κι αυτής ακόμη που δεν της έλαχε να αποτιθεί- σε έναν και μοναδικό αλγόριθμο..
..υπεροπτικό,
..της παραφροσύνης..
..και ενός καθάριου βλέμματος?

Τί τάχατες να ξέμεινε για να εξερευνήσουμε? Και ποια η χρήση του, ποιοι οι αποδέκτες του, που να βρεθεί ο χρόνος για έναν επικείμενο θαυμασμό επιτευγμάτων? Επιδίωξή μας μία θέση για κάθεμιά ψυχή. Ένα είδωλο για όλους τους ανθρώπους.
Μα για έναν τόπο που ίσως όλα μοιάζει να έχουνε λεχθεί, για τόπους όπου όλα φαίνεται να έχουνε συμβεί, για κρίματα ζωών που σίγουρα πολλάκις εμφανίστηκαν, τι ρόλο παίζει η πληροφορία? Ποιος κατέχει την πρωτοκαθεδρία στα μυαλά μας?
Μία τάση για διόγκωση της γνώσης, μία αποσυμφόρηση από την αφθονία της πληροφορίας, μια new form of perception μήπως? Το δράξιμο της επί Γης θέας Fortuna?

Μια άνευ όρων, ηθικής και τύψεων πολτοποίηση των στιγμών
που τρέχουν και σ' αφήνουν,
και χάνονται και πίσω σου γυρνάνε,
και σε προφταίνουνε και πάλι σε ακολουθούν
και όλο πλάι σου τις βλέπεις, πότε και ποτέ δεν βρίσκεις το χρόνο για να τις γευτείς..

Έμεινε κάτι ακόμη για να μάθουμε? Τι σημασία να 'χουν πια οι κινητές εγκυκλοπαίδειες-ανθρώπινοι εγκέφαλοι θαυματουργοί? Πού να οφελεί "this so much fucking info in your head"? Πώς να διοχετεύσεις όλο τον ασύνδετο ορυμαγδό επισφαλών πληροφοριών που θαρρείς και είναι τα όπλα για μια καλλίτερη ζωή? Τί νόημα έχουν όλα αυτά αν πρωτίστως είσαι αδύναμος τον ίδιο σου τον εαυτό να πάρεις απ' το χέρι και να τον οδηγήσεις στη γη της.. αναγγελίας πως η ζωή είναι κάτι λιγότερο από overdose complex και εντεινόμενου μίσους για όλα κείνα που έπρεπε να σε λυπήσουν? Έπρεπε, για το καλό σου, για την ακύρωση του ασύνδετου που είχες στη σκέψη σου ίσως..

Τουλάχιστον ν' αφέθηκαν νωπά τα ίχνη μες στους πνιγηρούς λαβύρινθους του άκρατου σκεπτικισμού που μαστίζουν ζωηρά μυαλά? Να βρέθηκε η ελπίδα π' αντίκρυσα θολά να τρεμοπαίζει κάπου ανάμεσα στα ασήκωτα κύματα μιας σίγουρης αβεβαιότητας που στρώθηκε στο δρόμο για την ουτοπία κατάκτησης της Γνώσης? Είσ' έτοιμος να το (παρα)δεχτείς? Πως ο δρόμος της lογικής ανέκαθεν ήταν full of painful uncertainty?

Εφόσον αφεθούμε στην προσγειωτική γοητεία υπάρξεως ενός αριθμού του Champernowne είμαστε αναγκασμένοι από τούδε κι εφεξής να προσυπογράψουμε ένα συμβόλαιο της Μοίρας. Φαρδυά πλατυά με ύφος ταπεινό-ταπεινομένο να περάσουμε αλυσίδες εμείς οι ίδιοι στην μέχρι πρότεινος διαφαινόμενη.. ανελεύθερη.. ελευθερία πνεύματος.


Ω-μέγα λοιπόν. Πολύ που αμφιβάλω αν εντός αυτού του αριθμού-καταπραϋντή των όποιων μας ορέξεων για κεντήματα στη μοίρα- είναι κρυμμένη μια μελωδία σαν την παρακάτω. Κάποια πράματα είναι μαγεία.. και η μαγεία οφείλει να κρύβεται ακόμη κι από τούτο τον aggregator της Γνώσης. Διάολε.. ωμέγα τον ονόμασαν. Τι αντιμετώπιση περίμενες?

~~2m~~~