Κόντρες με το Χρόνο (διαστελλόμενα πάθη)

Δεν επιθυμώ το παρελθόν να ανακατασκευάσω. Αποτρέπω έτσι την καταστροφή της όποιας έννομης Συμπαντικής ουσίας. Έτσι νομίζω δηλαδή..

Διστάζω από πού πηγάζει να το αναρωτηθώ. Τη διανοητική μου σύγχυση δεν επιτρέπω.
(ώστε λοιπόν τόσο εύκολα τα όπλα παραδίδεις?). Με τί ρυθμό-σταθερό καθησυχαστικό? Με τί πορεία-μαρτυρική καθόλα ανεπίστροφη? Επιπρόσθετα, οικτίρω τον παραδοσιακό "άμβωνα" που φώλιασε η σκέψη των περισσοτέρων, τη φωλιά που κουκούλιασε η ψευδοαλήθεια της γραμμικότητας. Ο φόβος για τη καταφανή ανικανότητα του πρωτόγονου ανθρώπου να συμμαζέψει τις διαφαινόμενα ξέφραγες πολυπλοκίζουσες δομές της φύσης μοιραία (sic) τον οδήγησε στην γραμμικοποίηση της κοσμικής του αντίληψης. Κι αυτή η υπεραπλούστευση μεταλαμπαδεύτηκε με το πέρασμα των αιώνων και ρίζωσε στις αντιλήψεις ως τις μέρες μας. "Πέρασμα των αιώνων", "ως τις μέρες μας", είναι κιόλας ηλίου φαεινότερο πως στην κόντρα μας με το χρόνο θα υποπέσουμε πολλάκις σε loopες αυτοτροφοδοτούμενες με αυτόκλητα δεδομένα. "ηλίου φαεινότερο", a loop into another loop. Ο προαιώνιος χρονομέτρης..

Τι πριν από το Τίποτα υπήρξε? Μα πριν απ' όλα ν' απορείς τι είν' αυτό που σε ωθεί αυθόρμητα να εκφέρεις έτσι παιδικά ερωτήματα που εντός τους κιόλας περιέχουν ήδη έννοιες αόριστες. Όρισε πρώτα το κενό, κατόπιν χωροθέτησέ το, μετά θα σου χαρίσω όλη την ελευθερία που επιζητάς ώστε να αναρωτιέσαι ανάλαφρα τι πριν από το Τίποτα υπήρξε. Θαρρώ πως ένα άλλο Τίποτα, αποκύημα της πλάνης του νου για μια εξήγηση των Πάντων. Εδώ και τώρα- μα έτσι όμως σου φεύγει το παρόν και μένεις ξέμπαρκος να αγναντεύεις ένα ατόφιο χρυσαφένιο παρελθόν που σκούριασε από τις κακουχίες. Και μένεις να τρίβεις τη σκουριά, σε ανάκτηση της πρώτης του αξίας προσδοκάς. Και είναι τόσο μάταιο το σκηνικό..

Μπορώ να εξέλθω του χορού που μαίνεται στην κοίτη των χρονικών υδάτων κι αφ' υψηλού να αποφανθώ για το ποιόν του? Κι αν έπειτα χαθώ-δεν επιστρέψω?

Τα πρόσωπα που λένε πως διαμόρφωσαν την σύγχρονη αντίληψη που υπάρχει για τον Χρόνο.. δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Οπότε προσωρινά τα παρακάμπτω. Άλλωστε δεν αποτελεί τροχοπέδη για τους όποιους μας ανάλαφρους τε και βαθυστόχαστους συλλογισμούς μας η διαπίστωση πως η απόλαυση πνευματικών οικοδομημάτων συνοδευόμενη από μερική ή και ολική άγνοια επί του θέματος δεν συνεπάγεται αναγκαία και μια δυνατότητα και από μέρους μας επίτευξή των. "Βάση λoγικής" τουλάχιστον..

Για τους απανταχού χρονολάγνους ποιητές που ξάφνου ερωτεύτηκαν τάχατες μαζί του ίσως όπως το νερό μοιάζει να χαριεντίζεται με τα δάχτυλα-μα ύστερ' από λίγο μαεστρικά-με τρόπους μαγικούς ανάμεσά τους ξεγλιστρά, βυθίζεται στην άμμο, χάνεται θαρρείς στο πουθενά, τέτοιας υπόστασης είναι κι ο δικός τους. Γι' αυτούς λοιπόν δεν θά αναστενάξω. Δεν φέγγει γι' αυτούς "το φως της πρώτης μας αγάπης". Νομίζω..

Κι ας όψονται εις Φιλίππους οι μοιραίοι πως τούτο πάντα φωτίζει για όλες τις ψυχές του κόσμου. Σε όλες τις ψυχές του κόσμου.. χωρίς απαίτηση ουδεμιά..