Μη-χαλιναγωγίσιμη υστερία

Στην εποχή της αβάσταχτης πολυπλοκότητας που διατρέχει κάθε υλική και άυλη έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας τα μέλη της κοινότητας που την απαρτίζουν χωρίζονται σε δύο (τρία) στρατόπεδα: σε όσα ανθίστανται στην επικράτηση της ανεπεξέργαστης τυχαιότητας με το να μειώνουν τα προσωπικά τους εντροπιακά αποθέματα αταξίας και σε όσα μετακυλούν τις ενέργειές τους στον εντυπωσιασμό τους από τούτο το τάχα νιόφερτο staτus of global complexíty αλλα κατά τα λοιπά εναποθέτουν τις προσπάθειές τους στην παρατήρηση, την καταγραφή και τον σχολιασμό. Η τρίτη κάστα ανθρώπων αψηφά κατά έναν συγκλονιστικά εκνευριστικό τρόπο τα πολυποίκιλα πλέγματα πολυπλοκότητας και απλά βιώνει τα πάθη του, τα μίση του, τις ενοχές και τις αρρωστημένες καταστάσεις του με μια ζηλευτή απλοϊκότητα να διατρέχει την κοσμοθεωρία του. Μια κοσμοθεωρία που αν θέλεις να αναζητήσεις τις ρίζες της δεν έχεις παρά να αφεθείς ως ένα στρατευμένο κοινωνικό πειραματόζωο και να παρεισφρύσεις μεταξύ των συγγενικών κρίκων που συνθέτουν μια υπο-ομάδα. Και ν' αφουγκραστείς τις πραγματικές ορέξεις τους...[]

Αυτό όμως θα κόστιζε εργατώρες πολύτιμες για έναν νοήμονα. Άλλωστε, αν δυσανασχετείς μπροστά στην αμέτρητη εργασία που σου απαιτεί η ανάλυση χάους των ανθρωπίνων σχέσεων και δράσεων ε τότε μη χολοσκάς! Μπορείς κάλλιστα να τα αγνοείς πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα. Τρανή και δεδηλωμένη μας πεποίθηση πια είναι πως ό,τι δεν χαλιναγωγείται, αυτοματοποιείται. Και γάμησε το αρχικό κόστος, άντεξε το σοκ της αλλαγής..