ιντερλούδιο

Εκείνη η γλυκιά προσμονή για τις -σίγουρα ένδοξες- καλύτερες ημέρες που είχαμε (σιωπηρά είν' η αλήθεια) υποσχεθεί.. σχεδόν τάξει ο ένας για τον άλλο, σταδιακά μετουσιώνεται σε πικρή αναμονή μιας.. μιας (!) έστω εκπυρσοκρότησης του υποβασταζόμενου ορθολογισμού μας.
Μια αναλαμπή που θα ορίσει το τέλος μιας μηδαμινών πιθανοτήτων συμπόρευσης.
Μια σπίθα που θα πυρπολήσει την διακεκαυμένη ζώνη που μας χώριζε-μαζί και μας συνέθετε το όλον.
Ένα δάφνινο δρεπάνι που θα οργώσει τα πρώην όνειρά μας, μια ταλαιπωρημένη σίτα που θα σπείρει εφιάλτες και ένα ανδρείκελο που θα καρπωθεί μιαν αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα.
Στο μεταξύ ο κήπος με τ' αμίλητα κορίτσια θα συνεχίσει να δέχεται αδιαμαρτύρητα την ηλιόλουστη φροντίδα και τα λοξά ξϊφη τα υδάτινα.