Ο ροζ πάνθηρας που δεν είδαμε ποτέ

Παροδική η απομόνωση που άχρονα (μας) φέρεται.

Έτσι λοιπόν..
Η αναστροφή πορείας μην προσμένεις παρά παροδικά να
αναδιπλωθεί. Κι ύστερα πάλι αυθόρμητα επιλέγει να ξεδιπλωθεί. Χωρίς βούληση
παράταιρη, επιβεβλημένα απλώς από αιτία..

Κι όπως πέραν, μακράν
ισορροπίας βέλη απ’ τη φαρέτρα της Μη Αναστρεψιμότητας μάτια της ύλης γίνονται,
έτσι και οι στιγματισμένοι αγροίκοι κομψότεχνο πίδακα σωφροσύνης αφήνουν κι
αναβλύζει.

Αστάθεια δομής, σε μια διακλάδωση επάγεται. Κρίσιμη μετάβαση
διαμέσου ολκών και απωστών σε τόπο που αξίζει, διακυμάνσεων
καθοδηγούμενη.

Και στον δρόμο αναζήτησης μιας τάξης εγκατεστημένης μακράν
ισορροπίας όλα πιθανά να τα εκλάβεις. Γιατί το πιθανόν στην μετάβαση
ενέχεται.
Της τάξης το μη αναστρέψιμον μακράν ισορροπίας επιτυγχάνεται. Ροή
εντροπίας το ζητούμενο, το αναγκαίο, το προαπαιτούμενο..

Τι κι αν άραγε η
τάξη εκ του μη όντος δεν γεννιέται? Τι κι αν της πρέπει να είναι δανεισμένη∙
εντός συστήματος αποθηκευμένη?

Ώθηση εαυτού πέραν νηφάλιου κ’ ισόρροπης
οργής, και τότε το αναπάντεχο περίοπτη θέση στην αφετηρία μας
λαμβάνει.

Κ' η αφέλεια με την άγνοια συνυπάρχει-σαν μίγμα θολό- και
τείχος ανορθολογισμού υψώνει σκωπτικά. Το ικανόν να αναγνωρίζεις πεταλούδων
πεταρίσματα επουδενί δεν σου αρκεί το χάος να δαμάσεις. Μυριάδες οι αποκλίσεις,
ανυπολόγιστη ελλοχεύει η ευαισθησία κι εσύ καημένε μου μες την μακαριότητα του
ψεύδους θε να ζεις.

Ανερυθρίαστη η συμμετοχή σε παιχνίδι επαναλήψεων.
Κάπου, κάποτε αυτή σε οδηγεί εκτός της τυποποιημένης σου πραγματικότητας. Η
είσοδος αυτόματου σε πιθανοκρατικό μηχανισμό ενδεχόμενα την σκέδαση να
επιφέρει.


«..κι ο χρόνος δεν υπάρχει∙ τον χρόνο τον
βιώνεις.» Αυταπάτη που στα μυαλά μας μόνιμα γεννάται. Κι αν τούτο
δεν μοιάζει να υφίσταται, κι αν αντιαισθητικό ηχεί, κι αν εικασία αναπόδεικτη
δια παντός θα παραμείνει, δεν παύει λογικής τη βάση να μην στερείται. Μα κι αυτό
το ύστατο νήμα έλλογης τεκμηρίωσης βιαίως αποκόπτεται μόλις εκούσια σχετισθεί με
άρνηση αντικειμενικής πραγματικότητας.

..και η ανυπαρξία ″στόχων″ ας μην
λογίζεται ως της ζωής το κατακάθι απαξιούντων [βάλτος απαξίωσης]. Τη λεωφόρο της
μάταιης δόξας πάμπολα τα μονοπάτια ανόθευτης ελπίδας τρέφουν. Και η επιλογή του
καθενός στις περιστάσεις επαφίεται.Συμβολή, όχι προβολή.Τάση επώδυνα
διαταραγμένη η πρώτη επιλογή, άκαμπτη η χαρά της ύστερης. Μα δεν οφείλεις
ταπεινά παρά να αναγνωρίσεις πως (και πάλι): ο ατυχοδιωκτικός αγώνας ψυχοφθόρα
θα βαλτώσει σε ολική ανυποληψία. Το δικαίωμα στην εικασία ποτέ όμως δεν παύει.
Εξέλιξη διαμέσου προσαρμογής το κλειδί που στην στενωπό μεταξύ ήθους ανόθευτου
και ακραίου αμοραλισμού σε βγάζει.

Το ποτήρι που κάποτε η λογική εν τη
φύσει έρρεε ενός πιστού οριστικά είναι θρυμματισμένο. Μονάχα μια συντονισμένη
καθόλα ατοπική δέσμη ενεργειών καθίσταται ικανή τα κομμάτια να επανακολλήσει.
Δεν περιμένω εις μάτην.

Και είν’ η αστάθεια που
τον εκνευρισμό μου επιτείνει..