Το Σύστημα

..ποτέ δεν ανασαίνει. Δεν θα το νιώσεις ποτέ να σου χαρίζει ευεξία. Ποτέ δεν θα σου επιτρέψει μαζί του να συνδιαλαγείς. Διέξοδους εντός του μην άσκοπα αναζητάς. Το Σύστημα είναι διάτρητο ολοσχερώς. Ενόσω βυθίζεσαι οι άλλοι άλαλοι συμπαίκτες σου εθελοτυφλούν: πιστεύουν ότι αρέσκεσαι στα μακροβούτια. Κι εσύ συνεχίζεις το πλατσούρισμα στους αστείρευτους βούρκους αυτού που αποκαλούν ζωή. Κύημα που δεν φονεύτηκε-αποκύημα μιας παρακατιανής πραγματικότητας.

Το Σύστημα δε σε φροντίζει. Φροντίζει μολαταύτα να σου εξασφαλίσει όλους τους πόνους τους κατοπινούς και να σ’ αφήσει αβοήθητο να σπαρταράς καθώς πασχίζεις μέρα τη μέρα να εξοφλείς όλα τα δεινά που σου χαρίστηκαν προτού καν διαβείς τις φυλακές της νηνεμίας.

Το Σύστημα δε σ΄αγαπάει. Αγαπάει να σε παιδεύει με ερωτήματα αναπάντητα που τριβελίζουν το μυαλό τα σωθικά και διογκώνουν την a priori καλπάζουσα απελπισία σου. Σε εξοστρακίζει σε βράχια εστεμμένα με αερικές σιωπές, αφήνοντάς σε διαλυμένο να κυνηγάς τις τροπές που κιόλας παραστράτησαν. Τροπές που δεν βιώθηκαν ποτέ, τροπές που γεύτηκες-ντροπές.

Το Σύστημα δεν πλάθει προσωπικότητες. Είσαι εκ γενετής σμπαραλιασμένος, χρόνιος αναζητητής του ανέφικτου, μονίμως πεινασμένος επαίτης ευάρεστων συναισθημάτων, αυτομετατρέπεσαι σε Ένα τίποτα οδυνηρό, προγραμματισμένος να μην ευτυχείς ποτέ.
Μια δυστυχία μέσα σε σάρκα, ψυχή εξαντλημένη, ένα προδομένο αυτοναφορικό κενό, ακρογωνιαίε λίθε της απελπισίας ! !

Το Σύστημα δε σε ωθεί να το αλλάξεις. Δε θα σου υποδείξει παράλληλα πως έφτασε για σένα η στιγμή που πρέπει έστω και για την τιμή των όπλων να διατρανώσεις την απόγνωσή σου, να κραυγάσεις παράφωνα την αγωνία σου, να προβάλλεις κινηματογραφικά τον αποτροπιασμό για τα χαμένα τεκταινόμενα.

(συνοπτικά)

Ονειρώνεια

Καμιά φορά βλέπω στα όνειρά μου θρίαμβους. Το ξημέρωμα τους βρίσκει πάντοτε ταπεινωμένους. Η ζωή ετοιμάζεται να επανατοποθετηθεί σε μια βουερή παρτίδα. Στον ονειρικό κόσμο οι χρόνοι κυλούν ονειρικά αγαπητέ. Οι εικόνες διατεταγμένες στις εσωτερικές έδρες ενός νοητού τρισδιάστατου κατοπτρικού πολύγωνου συνιστούν το φανταστικό.

Όταν ονειρεύεσαι αγαπητέ, ο χρόνος σου νεκρώνει.

Η αναπότρεπτη μεταβίβαση του μιμιδίου της "απολύτου ευτυχίας"

Ακόμη κι αν ποτέ προσέγγιζα εις γνώση μου την "απόλυτο ευτυχία", και τότε πάλι θα φρόντιζα προς μια έγκαιρη δραστηριοποίηση μηχανισμών αποσυναρμολόγησής της. Θα έπεφταν τότε σα νιφάδες απ' τον απρόσιτο ουράνιο θόλο της ευτυχίας τα θραύσματα. Κι εγώ θα απολάμβανα το θέαμα καθηλωμένος από μια προσυμφωνημένη αταράξια, μια φαινόμενη απειρία μικροσκοπικών στιγμών εξαπλής περιστροφικής συμμετρίας θα έραινε τον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Η από μέρους μου λογική παραδοχή πως είναι ανώφελο να ματαιοπονώ να χαϊδέψω όλες τούτες τις στιγμές αυτομάτως θα έφραζε τους καταρράκτες της απελπισίας που προφανώς λυσσαλέως περίμεναν πως και πως τη στιγμή που θα έσκαγαν απάνω μου με ορμή και χαιρεκάκια. Παίρνωντας έτσι εκδίκηση για την μνημειώδη ασέβεια που επιδείχθηκε από μένα καθώς ήμουν ελάχιστα μακριά από την "απόλυτο ευτυχία". Αυτή ναι, θα ήτο Ευτυχία. Και πάλι από την αρχή. Ωσότου να φτάσουν στα φυσικά τους όρια οι μηχανές αποτροπής αγγίγματος ανούσιων ιδανικών.

Burn the trend

Ασφυκτιάς όταν το σύθαμπο συροπιάζει.. της μέρας τ' ανεφάρμοστα καλούπια?
Χασκογελάς-έμπλεος του αμήχανού σου σαστισμού-όσο προβάλλουν άξαφνα στο διάβα των μετρίων σου ονείρων οι άρχοντες μιας ανιδιοτελούς υπερανάλυσης του κόσμου όλου των προθέσεων?
Εγκρίνεις-με ύφος καρδιναλίων χίλιων-το αγέρωχο κλάμα του τετριμμένου πλειοψηφικού ρεύματος της μονιμότητας?
Ανερυθρίαστα προσμένεις απ' τα σκλάβα ποτάμια της συμμόρφωσης να αφεθείς-ρε παρασύρσου-και σε Κόκκινα Ύδατα να σε ξεβράσουν?? Πτώματα μιας ανυπόφορης συμβατικότητας..
Χλευάζεις-όντας στο θράσος ενός μπόεμ ταλαντούμενος-κάθε που διαπιστώνεις δάκρινες χαραγματιές του νοητού να κηλιδώνουν όψεις καθηλωμένες από δύστροπους ειρμούς?

Προσάρμοσες τον εγωισμό σου ώστε να σέρνεις αγόγγυστα την αρμαθιά των πόθων σου υποτιμώντας τις ορέξεις? Κι έπαψες να στροβιλίζεις τεχνηέντως τούτο το αρμάθιασμα αναγνωρίζοντας τις ταπεινωτικές συνέπειες φυγόκεντρων δυνάμεων του πάθους?



Ψοφάς να διακυβεύεις το σκοπό που σε ωθούν να λυκοτραγουδήσεις ή σάμπως κουρνιάζεις στην ανασφάλεια μιας καθεστηκυίας τάξης αυτοεπιβαλλόμενης?
Προτρέπεις στη γεύση του ξένοιαστου, στη χάρη του ανεπιτήδευτου ή προτιμάς να αναλώνεσαι στους Πανικούς?
Χρήζεσαι "αυτοβούλως" κι "αυθορμήτως" αναζητητής λυτρωτικών παραδείσων ή αφουγκράζεσαι ευφυώς το δόλιο θρόισμα της ασαφούς ουτοπίας ακολουθώντας λοιπόν την πεπατημένη μεσ' τις λάσπες?

Ασκείσαι στην τέχνη του λόγο να μην αρθρώνεις, σκέψεις να τις δαμάζεις?

Θαρρείς πως γεννηθήκαμε με το χάρισμα μαντείας ώστε να υποσκελίζουμε αθόρυβα τις φαινομενικές σου ανορεκτικότητες βηματίζοντας έτσι άφοβα σε σένα?


"Σου είναι υπεραρκετό να διακρίνεις ομορφιά στα άνθη ενός κήπου ή αγκομαχάς με τη "φαντασία" ώστε στο βάθος να βλέπεις πάντα ξωτικά?"

Ό,τι σε παρηγορεί δεν είναι κατ' ανάγκη αληθινό.