Burn the trend

Ασφυκτιάς όταν το σύθαμπο συροπιάζει.. της μέρας τ' ανεφάρμοστα καλούπια?
Χασκογελάς-έμπλεος του αμήχανού σου σαστισμού-όσο προβάλλουν άξαφνα στο διάβα των μετρίων σου ονείρων οι άρχοντες μιας ανιδιοτελούς υπερανάλυσης του κόσμου όλου των προθέσεων?
Εγκρίνεις-με ύφος καρδιναλίων χίλιων-το αγέρωχο κλάμα του τετριμμένου πλειοψηφικού ρεύματος της μονιμότητας?
Ανερυθρίαστα προσμένεις απ' τα σκλάβα ποτάμια της συμμόρφωσης να αφεθείς-ρε παρασύρσου-και σε Κόκκινα Ύδατα να σε ξεβράσουν?? Πτώματα μιας ανυπόφορης συμβατικότητας..
Χλευάζεις-όντας στο θράσος ενός μπόεμ ταλαντούμενος-κάθε που διαπιστώνεις δάκρινες χαραγματιές του νοητού να κηλιδώνουν όψεις καθηλωμένες από δύστροπους ειρμούς?

Προσάρμοσες τον εγωισμό σου ώστε να σέρνεις αγόγγυστα την αρμαθιά των πόθων σου υποτιμώντας τις ορέξεις? Κι έπαψες να στροβιλίζεις τεχνηέντως τούτο το αρμάθιασμα αναγνωρίζοντας τις ταπεινωτικές συνέπειες φυγόκεντρων δυνάμεων του πάθους?



Ψοφάς να διακυβεύεις το σκοπό που σε ωθούν να λυκοτραγουδήσεις ή σάμπως κουρνιάζεις στην ανασφάλεια μιας καθεστηκυίας τάξης αυτοεπιβαλλόμενης?
Προτρέπεις στη γεύση του ξένοιαστου, στη χάρη του ανεπιτήδευτου ή προτιμάς να αναλώνεσαι στους Πανικούς?
Χρήζεσαι "αυτοβούλως" κι "αυθορμήτως" αναζητητής λυτρωτικών παραδείσων ή αφουγκράζεσαι ευφυώς το δόλιο θρόισμα της ασαφούς ουτοπίας ακολουθώντας λοιπόν την πεπατημένη μεσ' τις λάσπες?

Ασκείσαι στην τέχνη του λόγο να μην αρθρώνεις, σκέψεις να τις δαμάζεις?

Θαρρείς πως γεννηθήκαμε με το χάρισμα μαντείας ώστε να υποσκελίζουμε αθόρυβα τις φαινομενικές σου ανορεκτικότητες βηματίζοντας έτσι άφοβα σε σένα?


"Σου είναι υπεραρκετό να διακρίνεις ομορφιά στα άνθη ενός κήπου ή αγκομαχάς με τη "φαντασία" ώστε στο βάθος να βλέπεις πάντα ξωτικά?"

Ό,τι σε παρηγορεί δεν είναι κατ' ανάγκη αληθινό.