Το επώδυνο της χρονικής ασυμμετρίας (in situ)

Κάποτε αναρωτήθηκες τι πια να είναι αυτός ο Χρόνος. Ξέρεις τι σκέφτηκα? Το πιο απλό, αναπάντεχα το πλέον χτυπητό, σαφές και συγκλονιστικό. Take a deep breath. Light a cigar. Άκουσε το αληθινό νόημα που τρέχει ανάμεσα στις απλές φρασούλες που μια φορά λεχθήσαν.

-Από τότε που τελείωσα το Στρατό, δεν κατάλαβα το πώς περάσανε τα χρόνια. 10-12 έτη φύγαν έκτοτε.

Εσύ χασκογέλασες αμήχανα. Ε και?

Κι όμως..

Το μόνο που σου μένει για να αντιληφθείς στην ενδεχομενική ολότητά του το Πώς κυλά ο Χρόνος είναι η προβολή. Δεν απαιτείται να περάσουν τα χρόνια ώστε να φτάσεις κι εσύ σε ένα παρόμοιο καθεστώς αιχμαλωσίας από τις μνήμες που πάγωσαν εντός σου. Ψάξε να θυμηθείς τέτοιους σταθμούς-ορόσημα δικούς σου. Το πόσο ανέμελος αισθανόσουν με σύμμαχο την αφελή πεποίθηση πως δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσουν. Γιατί δεν ένιωσες πως κάτι κάποτε ξεκίνησε. Τα χρόνια όμως πέρασαν κι ο προσωπικός σου ορισμός για τη χροιά του Χρόνου δεν δόθηκε ποτέ. Ωσότου να έρθει εκείνη η στιγμή που λόγια απλά ενός ανθρώπου, λόγια που μαρτυρούν παράδοση στις ανεπίστροφες ορέξεις της επώδυνα ασύμμετρης κοίτης του Χρόνου Πανδαμάτορα, λέξεις που ντύνουνε τις άμεσες μνήμες σου με εικόνες που αρνείσαι επίμονα να τις ξαναπροβάλεις.

Κι όμως!

Είσ' ένα βήμα δα από τη λύση στο αίνιγμα του Χρόνου. Απλά μην τον συναναστρέφεσαι. Απέτρεψε στις μνήμες σου (απ' το) να τον συναναστρέφονται. Σταμάτα να προβάλεις το παρελθόν στο μέλλον παρακάμπτοντας το σίγουρο παρών. Να μην προβάλεις, να μην προβάρεις πριν την ώρα σου κοστούμι του θανάτου.