Μια μελωδία που κολλάει..

..ένα γιατί να σε ρωτάει
..λάβ΄ ένα τέλος που αρχινάει.

Ταίρι που διαφεύγει, μι' αλήθεια ξεγελάει
ένας κρόταφος διψάει ένα μέταλλο πριν τήξει
το κλάμα που θερίζει.. χαρά δε σου γεμίζει.
Στυφό χαμογελάκι σου δωρίζει.

Φύσα τον ήχο, σε τσιγκλάει.
Το θρόνο ν' αγαπάς, μην του επιτρέψεις να σε φάει.
Αγάπα τον πλησίον σου.. κι άσε τον εαυτό σου ρέστα.

Λίγο προτού τελειώσει ο πόλεμος.. καμάρωσε τη φιέστα.
Εντός ολίγου.. καλός καιρός θα δύσει-θα το δεις, απόλαυσε τη σιέστα.

Δυσαρμονία πια δε μ' εμπνέεις, πνέω τα λοίσθια στους ήχους.
Εμπρός σαν με διαβαίνεις, έρπω στους τοίχους.. στους τοίχους με τους στίχους.
Τίποτε πλέον την κόρη σου δεν τέρπει, το τέλειο κατέφθασε- κ΄ιός δεν το μολύνει.

Μια συγκυρία φθονερή, ανήμπορος κι απαύδω.. σε τράνταξε συθέμελα.
Πια δεν αδημονώ.

Επιδερμίδα.. ανέγγιχτη να παραμείνεις ηλιαχτίδα,
φως

σκοτάδι

neon..

repeals the apathy,

φοβάσαι τον πλησίον?