Θανατηφόρο παραμύθι περί αγάπης ξεφτισμένης I

Και είπεν η γυναίκα:
Θα σ' αγαπώ παντοτινά, μέχρι τα πέρατα του μικροσκοπικού (μου) σύμπαντος, έως τους ωκεανών κατάμαυρους πυθμένες, κι αν φύγεις μία μέρα-το απευκταίο κείνο δείλι-το Είναι όλο μου σπαραχτικά θ' αποδημήσει.

Κάποτε η γυναίκα έφυγε, οι δρόμοι χώρισαν όπως στις διακλαδώσεις: η διακύμανση πιθανοκρατικά επιλέγει τον κλάδο. Το σύστημα επιλέγει. Η συμμετρία αίρεται. Τα πάντα αλλάζουν και η πολυπλοκότητα θεριεύει εξαλείφοντας παράλληλα με μια απαλλοτριωτική αδιαφορία την ιδέα της μνήμης.

Και είπεν ο άντρας: Εάν είμασταν σε θέση να απαλείψουμε κάθε διακύμανση, το σύστημα ασταθές θα βάδιζε διατηρημένο προς την αιωνιότητα. Λίγοι-ελάχιστοι μπορούν να εννοήσουν την σαφώς αναθεματισμένη έννοια της αστάθειας. Πολλώ δε μάλλον να την χειριστούμε και να τη βιώσουμε. Αλληγορικά να το θέσω: η διακύμανση είναι ο σπόρος του κακού που θέλει να σε κάνει να πιστέψεις παραλόγως ότι η μοίρα σε διακυβεύει ενώ η αστάθεια ένα πεδίο αγνό, καθάριο γιατί αυτή ποτέ δεν μας απέκρυψε την απέραντη διαφορετικότητα που ενυπάρχει σε κάθε σημείο του ορίζοντα.

Άσφαλεια Προστασία Ηρεμία Γαλήνη. Έννοιες στενά συνυφασμένες με την ιδέα του (εικονικού) θανάτου. Το ύστατο αναπάντητο ερώτημα: Ποιος σκατά θέλει να (ζήσει) πεθάνει έτσι?

Επτά επιλεγμένοι Κάφκα αφορισμοί

• Ήταν κάποιος που του έκανε κατάπληξη πόσο εύκολα προχωρούσε στο δρόμο της αιωνιότητας. Η αλήθεια είναι ότι έτρεχε στην κατηφόρα του.

• Στη διαμάχη μεταξύ του εαυτού σου και του κόσμου, υποστήριξε τον κόσμο.

• Μερικές φορές μέσα στην αλαζονεία του ανησυχεί περισσότερο για τον κόσμο παρά για τον εαυτό του.

 

• Νιώθει φυλακισμένος πάνω σ' αυτή τη γη, νιώθει έγκλειστος∙ η μελαγχολία, η αδυναμία, οι αρρώστειες, οι αχαλίνωτες ψευδαισθήσεις του κρατουμένου ξεσπούν μέσα του∙ καμιά παρηγοριά δεν μπορεί να τονβοηθήσει για τον απλούστατο λόγο ότι είναι μια παρηγοριά, μια καλόκαρδη σχιζοφρενική παρηγοριά ενώπιον του ωμού γεγονότος της φυλάκισης. Αν όμως τον ρωτήσουν τι θέλει πραγματικά, δεν μπορεί να απαντήσει, γιατί-κι αυτό είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιχειρήματά του, δεν έχει ιδέα της ελευθερίας.

• Μερικοί αρνούνται την ύπαρξη της δυστυχίας δείχνοντας τον ήλιο∙ αυτός αρνείται την ύπαρξη του ήλιου δείχνοντας την δυστυχία.

• Αν κρίνουμε τα πράγματα από την εξωτερική τους όψη, είναι τρομερό να πεθαίνει κανείς ακμαίος και νέος, κι ακόμα περισσότερο να αυτοκτονεί. Σημαίνει ότι φεύγει από μία κατάσταση απόλυτης σύγχυσης η οποία θα μπορούσε να αποκτήσει νόημα στη διάρκεια μιας μεταγενέστερης εξέλιξης, ότι φεύγει χωρίς ελπίδα, ή με μοναδική ελπίδα ότι αυτή η εμφάνιση στη ζωή δεν θα συμπεριληφθεί στη μεγάλη πρόσθεση

• Ο δρόμος είναι μακρύς, οι δυνάμεις μας περιορισμένες, υπάρχουν υπερεπαρκείς λόγοι για (ένα τέτοιο) μίσος.Τις περισσότερες φορές, αυτός που αναζητούμε, ενοικεί δίπλα μας.
   

 

Το δάκρυ ενός πνιγμού στις όχθες του ποταμού που λέγοταν Ζωή

Πνίγεσαι,
πολλά πολλά σε πνίγουν
 και στιγμιαία με τεχνάσματα
 ασύστολα ανακουφίζεσαι.
Πνίγεσαι πια από πολλές μεριές
 κι ακόμα περισσότερο πνίγεσαι
διατί κανείς πια δεν μπορεί να ιδεί
το πόσο πνίγεσαι πολύ.
Κουράγιο-θέληση να μην υπάρχει
 κι όμως!
 εσύ να πνίγεσαι
κι ούτε το φταίξιμο να ρίξεις πουθενά δεν βρίσκεις.


Καθολικά να πνίγεσαι
κι αποδιοπομπαίους τράγους δεν έχεις να βαπτίσεις.
Πνίγεσαι
παρολαυτά-πρεπεί να κολυμπήσεις!
Προτού σε δει ουδείς απ' πόσους σε αγάπησαν
να φεύγεις έτσι αδήλωτα-δειλά και αστεφάνωτα.