είμαστε ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι,
και δυο κουκίδες ζωγραφιά επάνω του,
δίπλα η μια σχεδόν με την άλλη,
και αρχίζει να φουσκώνει
και τότε οι δυο αυτές κουκίδες απομακρύνονται σιγά σιγά η μία από την άλλη,
και ενόσω το πάλαι ποτέ τζούφιο το μπαλόνι φουσκώνει μεγεθύνεται
οι δυο κουκίδες ολοένα και απομακρύνονται απομακρύνονται,
και επέρχεται η απώλεια στην επαφή.
όσο αυτό φουσκώνει, το πάθος, ο πόθος ξεφουσκώνει.
κάποτε το μπαλόνι σκάει, εκρήγνυται.
και οι κουκίδες αφανίστηκαν, ωσάν να μην υπήρξαν,
ποτέ δεν ξανασυναντήθηκαν.
τίποτε πια δε θυμίζει πως ήταν υπαρκτές.
μόνο η ανάμνηση της αγάπης μένει για πάντα.
περιδινείται στην αυθύπαρκτη του χρόνου τύρβη.
σαν ένα μουχλιασμένο διαστημικό ναυάγιο, τα απομεινάρια του ταξιδεύουν άσκοπα στους γαλαξίες μέχρις ότου βρεθεί αυτό το κάτι που θα τα περισυλλέξει και θα τα αποκωδικοποιήσει..
Ετικέτες M.