Ένας απ' τους άλλους

Ένα καλούπι κλειδώθηκε και το κλειδί αυτού κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο της λήθης. Τώρα που το καλούπι έσπασε,

τώρα κακέκτυπα

εσαεί κατασκευάζεις.

Ο σωρός είναι λιμάνι των εφήμερων και αναλώσιμων. Η μοναξιά καταφύγιο των ελαχίστων κι απροσπέλαστων.

Ο ροζ πάνθηρας που δεν είδαμε ποτέ

Παροδική η απομόνωση που άχρονα (μας) φέρεται.

Έτσι λοιπόν..
Η αναστροφή πορείας μην προσμένεις παρά παροδικά να
αναδιπλωθεί. Κι ύστερα πάλι αυθόρμητα επιλέγει να ξεδιπλωθεί. Χωρίς βούληση
παράταιρη, επιβεβλημένα απλώς από αιτία..

Κι όπως πέραν, μακράν
ισορροπίας βέλη απ’ τη φαρέτρα της Μη Αναστρεψιμότητας μάτια της ύλης γίνονται,
έτσι και οι στιγματισμένοι αγροίκοι κομψότεχνο πίδακα σωφροσύνης αφήνουν κι
αναβλύζει.

Αστάθεια δομής, σε μια διακλάδωση επάγεται. Κρίσιμη μετάβαση
διαμέσου ολκών και απωστών σε τόπο που αξίζει, διακυμάνσεων
καθοδηγούμενη.

Και στον δρόμο αναζήτησης μιας τάξης εγκατεστημένης μακράν
ισορροπίας όλα πιθανά να τα εκλάβεις. Γιατί το πιθανόν στην μετάβαση
ενέχεται.
Της τάξης το μη αναστρέψιμον μακράν ισορροπίας επιτυγχάνεται. Ροή
εντροπίας το ζητούμενο, το αναγκαίο, το προαπαιτούμενο..

Τι κι αν άραγε η
τάξη εκ του μη όντος δεν γεννιέται? Τι κι αν της πρέπει να είναι δανεισμένη∙
εντός συστήματος αποθηκευμένη?

Ώθηση εαυτού πέραν νηφάλιου κ’ ισόρροπης
οργής, και τότε το αναπάντεχο περίοπτη θέση στην αφετηρία μας
λαμβάνει.

Κ' η αφέλεια με την άγνοια συνυπάρχει-σαν μίγμα θολό- και
τείχος ανορθολογισμού υψώνει σκωπτικά. Το ικανόν να αναγνωρίζεις πεταλούδων
πεταρίσματα επουδενί δεν σου αρκεί το χάος να δαμάσεις. Μυριάδες οι αποκλίσεις,
ανυπολόγιστη ελλοχεύει η ευαισθησία κι εσύ καημένε μου μες την μακαριότητα του
ψεύδους θε να ζεις.

Ανερυθρίαστη η συμμετοχή σε παιχνίδι επαναλήψεων.
Κάπου, κάποτε αυτή σε οδηγεί εκτός της τυποποιημένης σου πραγματικότητας. Η
είσοδος αυτόματου σε πιθανοκρατικό μηχανισμό ενδεχόμενα την σκέδαση να
επιφέρει.


«..κι ο χρόνος δεν υπάρχει∙ τον χρόνο τον
βιώνεις.» Αυταπάτη που στα μυαλά μας μόνιμα γεννάται. Κι αν τούτο
δεν μοιάζει να υφίσταται, κι αν αντιαισθητικό ηχεί, κι αν εικασία αναπόδεικτη
δια παντός θα παραμείνει, δεν παύει λογικής τη βάση να μην στερείται. Μα κι αυτό
το ύστατο νήμα έλλογης τεκμηρίωσης βιαίως αποκόπτεται μόλις εκούσια σχετισθεί με
άρνηση αντικειμενικής πραγματικότητας.

..και η ανυπαρξία ″στόχων″ ας μην
λογίζεται ως της ζωής το κατακάθι απαξιούντων [βάλτος απαξίωσης]. Τη λεωφόρο της
μάταιης δόξας πάμπολα τα μονοπάτια ανόθευτης ελπίδας τρέφουν. Και η επιλογή του
καθενός στις περιστάσεις επαφίεται.Συμβολή, όχι προβολή.Τάση επώδυνα
διαταραγμένη η πρώτη επιλογή, άκαμπτη η χαρά της ύστερης. Μα δεν οφείλεις
ταπεινά παρά να αναγνωρίσεις πως (και πάλι): ο ατυχοδιωκτικός αγώνας ψυχοφθόρα
θα βαλτώσει σε ολική ανυποληψία. Το δικαίωμα στην εικασία ποτέ όμως δεν παύει.
Εξέλιξη διαμέσου προσαρμογής το κλειδί που στην στενωπό μεταξύ ήθους ανόθευτου
και ακραίου αμοραλισμού σε βγάζει.

Το ποτήρι που κάποτε η λογική εν τη
φύσει έρρεε ενός πιστού οριστικά είναι θρυμματισμένο. Μονάχα μια συντονισμένη
καθόλα ατοπική δέσμη ενεργειών καθίσταται ικανή τα κομμάτια να επανακολλήσει.
Δεν περιμένω εις μάτην.

Και είν’ η αστάθεια που
τον εκνευρισμό μου επιτείνει..

Η πρώτη μέρα του υπόλοιπου θανάτου μου

Βάζω ένα σημαδάκι σήμερα για να θυμάμαι.

13 αφορισμοί

1. Θα σε συντρίψω αγνοώντας σέ.
2. Τρελλοί υπάρχουνε πολλοί. Συνειδήσεις κυκλοφορούν επίσης. Οι ενσυνείδητοι τρελλοί αποτελούν είδος υπό προστασία.
3. Προτιμώ να αφοσιωθώ στην ολική απάθεια παρά να γεννήσω κι άλλη αδικία. Άλλωστε είμαστε φυσαλλίδες που άγονται στους 25 ανέμους και είναι θέμα τελειωμένο να σκάσουν και να γίνουν ένα με το ποτάμι του χρόνου.
4. Η ύπαρξη της ακρίδας είναι μια ένδειξη πανίσχυρη για την ανυπαρξία ενός θεού έχων προθέσεις αγαθές.
5. Σε ένα αρχικό στάδιο, το να επαναλαμβάνεις συνεπάγεται πως μαθαίνεις. Επανέλαβε πολύ, μαθαίνεις ακόμα περισσότερα. Συνέχισε έτσι, και όλο το σκηνικό εξασθενεί. Είναι ο νόμος τέτοιος..
6. Είναι στιγμές που η συσσωρευμένη παράλυση λόγω αηδίας γεννά τάσεις του σαδισμού.
7. Ζωές που ενστερνίστηκαν ευκλείδια συστατικά μιας αφελούς γεωμετρίας, βαλτώσανε στο γήινο, στο επιρρεπές της ασφαλείας.
   Ζωές στην ποικιλομορφία βουτηγμένες, από ανάλυση ζαλίστηκαν. Νέα χαρακτηριστικά συνέχεια σε νέα επίπεδα θα βρίσκεις, μόνο το σχήμα τους το ίδιο πάντα μένει.Αυτο-ομοιότητα -σου γνέφει..
8. Χάος.. συστήματα κείμενα του ντετερμινισμού, αδυνατείς μια πρόβλεψη γι’ αυτά να αποφανθείς, αρχικές συνθήκες ευαίσθητα ισορροπούν, τροχιές γειτονικές εκθετικά σου αποκλίνουν. Γνώση που δεν επαρκεί.Και επέρχεται η απώλεια του μέλλοντος..
9. Σε βόλεψε η βεβαιότητα, συνάμα το μυστήριο σε θέλγει. Ζορίζει το αβέβαιο, τη γοητεία του αγνώστου επιζητάς.
10. I am a dissipative structure, far beyond the equilibrium I live, therefore I need to release energy. Anybody's hot?
11. Επικοινωνία προϋποθέτει την προσέγγιση, και η τέχνη της προσέγγισης ασφυκτιά σε bar ξελιγωμένα.
12. ..έλα όμως που η επανάληψη δημιουργεί προϋποθέσεις για το Χάος.. Αλλά πράγματι, αν επαναλαμβάνεσαι πεθαίνεις. Κάθε επανάληψη κι ένας μικρός θάνατος, κάθε αταξία και ευτυχία, κάθε συγκυρία και προβληματισμός..

Ηλίθια φυτά-τα βλέπεις και είναι όμορφα. Ξεχνάς να τα ποτίσεις, και ξάφνου σου μαράθηκαν

Μη-χαλιναγωγίσιμη υστερία

Στην εποχή της αβάσταχτης πολυπλοκότητας που διατρέχει κάθε υλική και άυλη έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας τα μέλη της κοινότητας που την απαρτίζουν χωρίζονται σε δύο (τρία) στρατόπεδα: σε όσα ανθίστανται στην επικράτηση της ανεπεξέργαστης τυχαιότητας με το να μειώνουν τα προσωπικά τους εντροπιακά αποθέματα αταξίας και σε όσα μετακυλούν τις ενέργειές τους στον εντυπωσιασμό τους από τούτο το τάχα νιόφερτο staτus of global complexíty αλλα κατά τα λοιπά εναποθέτουν τις προσπάθειές τους στην παρατήρηση, την καταγραφή και τον σχολιασμό. Η τρίτη κάστα ανθρώπων αψηφά κατά έναν συγκλονιστικά εκνευριστικό τρόπο τα πολυποίκιλα πλέγματα πολυπλοκότητας και απλά βιώνει τα πάθη του, τα μίση του, τις ενοχές και τις αρρωστημένες καταστάσεις του με μια ζηλευτή απλοϊκότητα να διατρέχει την κοσμοθεωρία του. Μια κοσμοθεωρία που αν θέλεις να αναζητήσεις τις ρίζες της δεν έχεις παρά να αφεθείς ως ένα στρατευμένο κοινωνικό πειραματόζωο και να παρεισφρύσεις μεταξύ των συγγενικών κρίκων που συνθέτουν μια υπο-ομάδα. Και ν' αφουγκραστείς τις πραγματικές ορέξεις τους...[]

Αυτό όμως θα κόστιζε εργατώρες πολύτιμες για έναν νοήμονα. Άλλωστε, αν δυσανασχετείς μπροστά στην αμέτρητη εργασία που σου απαιτεί η ανάλυση χάους των ανθρωπίνων σχέσεων και δράσεων ε τότε μη χολοσκάς! Μπορείς κάλλιστα να τα αγνοείς πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα. Τρανή και δεδηλωμένη μας πεποίθηση πια είναι πως ό,τι δεν χαλιναγωγείται, αυτοματοποιείται. Και γάμησε το αρχικό κόστος, άντεξε το σοκ της αλλαγής..

Άνθρωποι κλειστοί σε κλειστές κοινωνίες δεν ευδοκιμούν

Εντελώς αφοριστικά, παντελώς επιγραμματικά

Ύφος, ήθος κι αλητεία

..και η καταραμένη ειρωνεία ξέρεις ποια είναι? Ε?
Πως σε αυτό το γαμημένο κοσμάκη κείνο που τελικώς μετρά είναι τα φαινομενικά αποτελέσματα των πράξεων του ενεργούντα και οι πρώτες -ΠΑ ΝΤΟ ΤΕ φαινομενικές και ιδωμένες υπό ένα πρίσμα αφέλειας μαζί και καχυποψίας- συνέπειες αυτών στους αποδέκτες τους.

Και ΟΧΙ.. όχι δυστυχώς η αγνή πρόθεση.

Πιο απλά, γιατί να ασφυκτιούμε στα δίχτυα μιας καθόλα υπαρκτής, φυσιολογικής-θαρρώ συνάμα και αναγκαίας- περιπλοκότητας? Ποιος ο λόγος- βρες έναν λόγο-κ' οι αφορμές αναμφίβολα θα περισσέψουν- ώστε να συνεχίζει άνθρωπος να ασπάζεται την αγνότητα- ω ναι και καθαρότητα και πίστεψέ το και σαφήνεια- που κατοικοεδρεύει στις ρίζες που γεννοβολούν πολυπλοκότητα?

Ίσως για όλα υπεύθυνες οι συσχετίσεις. Αυτές και να κατηγορήσεις.

Τα υπόλοιπα δεν λέχθησαν ποτέ, σε κείνη την ανύπαρκτη δηλαδή χρονική συγκυρία που η ψυχή θα 'χει γαληνέψει και ο ο κουρνιαχτός εν πολλοίς θα 'χεί καταλαγιάσει.

αίμα, δάκρυα, ιδρώτας

Κι αν τα δάκρυα έχουν από καιρό στερέψει
και το αίμα οριστικά έχει παγώσει
μόνον οι στάλες από ιδρώτα θυμίζουν αχνά πως κάτι ανθρώπινο παραμένει μέσα του.



Επιτυχία ετεροκαθοριζόμενη, μια αποτυχημένη αναζήτηση στην ευτυχία σου ορίζει.