Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 15, 2008

Vamonos

Αρμενίζω στραβά σ' έναν θεόστραβο γιαλό. Caught myself in a fancy cell of purified randomness.

Τοποθετημένος στη μέση μιας δυνητικής ουτοπίας πλημμυρισμένης από καταιγισμούς νικηφόρων συναισθημάτων, κατακλυσμένης από αφρίζουσα euphoria και όντας ο κλειδοκράτορας των αγαθών ψυχών που περιμετρικώς περιστοιχίζουν τη σιωπηρή πνοή μου ενώ ταυτοχρόνως και σαν από ανάγκη αυτο-επιβαλλόμενη σφιχτοκρατούν τις ταινίες από το προσωπικό μου γαϊτανάκι.

Αυτός ο χορός, ετούτο το ξεχαρβαλωμένο συνονθύλευμα απαίδευτων παθών μεταξύ παντοτινά ακόρεστων ψυχονεόπλουτων, συνιστά έναν τραγέλαφο, μία δεδηλωμένη παραίτηση από το γκρίζο κάδρο της λογικής και κάθε έξαφνη ή μη αλλαγή στο ρυθμό πυροδοτεί -τις ολοένα και πιο κοντά στο να χαρακτηριστούν τελικές- εκλάμψεις της ζωής.

Το κενό, κείνο το υπερπλήρες κενό που απλώνεται σαν γινομένος βόρβορος ταράσσοντάς με με τις αλλεπάλληλες εσώτερες διαμάχες που λαμβάνουν χώρα εντός του και εξαιτίας της φύσης, της έντασης και της έκτασης των οποίων παραμένει αυτό που μαρτυράει το όνομά του.. Αδιαμαρτύρητα..

Vamonos.. to sleep. Αυτός ο εξαίσιος ζωτικός μηχανισμός αποσόβησης θλιβερών συναισθημάτων.. Just let it flow. No past-No future here.

Ετικέτες ,