Ανερυθρίαστα ιπτάμεθα

Κατακριτέο δεν είναι να περιφέρεις το σαρκίο σου μια ζωή στα αβαθή νερά της μετριότητας όντας ένας ακόμα αφανής αντι-ήρωας.
Κακό δεν είναι να σε βρίσκουν αναποδιές ανεξήγητης αιτίας και σπάνιων μορφών.
Ούτε είναι αντικείμενο προς χλεύη το να τυγχάνεις ο τύπος της μετρίου αντιληπτικής ικανότητας συγκερασμένης με τα τυπικά στοιχεία νοημοσύνης μέσου ανθρώπου.
Όπως δεν είναι απορριπτέο ηθικά να ΘΕΣ χωρίς πολλές περιστροφές να πιαστείς από μιαν απίθανη ελπίδα, να την ξεχειλώσεις μέχρις εκεί που δεν πάει, να ΘΕΛΕΙς σφόδρα να αγκιστρωθείς πάνω σε κατασκευάσματα του ΔΙΚΟΥ σου νου.

Το να συγκεντρώνεις όμως τα παραπάνω γνωρίσματα και μολαταύτα να επιδιώκεις απεγνωσμένα να δράξεις αυτό το κάτι παραπάνω-όχι από αυτό που ήδη έχεις και απολαμβάνεις, όσο τελοσπάντων μπορείς να το χαρείς αλλά-από ό,τι σου αρμόζει, υποπίπτοντας σε σωρούς λαθών τα οποία υπό πλήθος συνθηκών υποβοηθούνται και ενισχυόμενα τσακίζουν τελικά όχι τόσο εσένα μα τον άγνωρο όμιλο ατόμων που σε περιστοιχίζουν..
..αυτό είναι απεχθές.

Το να στοχεύεις ίσια ευθεία στον ΣΤΟΧΟ που απλώς διαισθάνεσαι πως είναι ο σωστός και προσηλωμένος απάνω του να κωφεύεις στις νηφάλιες χείρες βοηθείας που σου τείνουν άδολα οι διπλανοί σου κρίκοι..
..αυτό είναι οδυνηρό (για το μέλλον σου, για το μέλλον μας, για το μέλλον μου)