αφορισμός ο δέκατος..

Ο χρόνος είναι χρήμα

Ένα βιβλίο (σου) απαιτεί την αφοσίωσή σου, εσύ όμως "διατρέχεις" με ανάκατη σειρά τα κεφάλαιά του αναζητώντας τα δικά σου νοήματα σε σελίδες που έχουν την την δικιά τους διαλεχτή υπόσταση..

Ο χρόνος είναι χρήμα

Και ενώ κάθε παράγραφος σου γνέφει με σκέρτσο να της αφοσιωθείς εσύ επιμένεις μαζοχιστικά στο να εξορύξεις την απόλυτη αλήθεια μέσα από αμφισήμαντα νοήματα μιας παρατημένης πρότασης.

Ο χρόνος είναι χρήμα

Μια φράση-τελείως ασήμαντη στις πρώτες όψεις- σε συντροφεύει έτη.

Ο χρόνος είναι χρήμα-με έντονες τάσεις αρνητικού πληθωρισμού.

αφορισμός ο ένατος..

Προμετωπιαία λοβοτομή: λύση-νυστέρι όταν το άγχος για τον σχεδιασμό του μέλλοντός σου σε έχει παραλύσει. Κάνε και συ μια λοβοτομή. Παγιδευμένοι στα τωρινά μας ερεθίσματα.. πώς να επομενίσουμε το μέλλον?

ιντερλούδιο

Εκείνη η γλυκιά προσμονή για τις -σίγουρα ένδοξες- καλύτερες ημέρες που είχαμε (σιωπηρά είν' η αλήθεια) υποσχεθεί.. σχεδόν τάξει ο ένας για τον άλλο, σταδιακά μετουσιώνεται σε πικρή αναμονή μιας.. μιας (!) έστω εκπυρσοκρότησης του υποβασταζόμενου ορθολογισμού μας.
Μια αναλαμπή που θα ορίσει το τέλος μιας μηδαμινών πιθανοτήτων συμπόρευσης.
Μια σπίθα που θα πυρπολήσει την διακεκαυμένη ζώνη που μας χώριζε-μαζί και μας συνέθετε το όλον.
Ένα δάφνινο δρεπάνι που θα οργώσει τα πρώην όνειρά μας, μια ταλαιπωρημένη σίτα που θα σπείρει εφιάλτες και ένα ανδρείκελο που θα καρπωθεί μιαν αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα.
Στο μεταξύ ο κήπος με τ' αμίλητα κορίτσια θα συνεχίσει να δέχεται αδιαμαρτύρητα την ηλιόλουστη φροντίδα και τα λοξά ξϊφη τα υδάτινα.

αφορισμός ο όγδοος..

Εξ' όσων γνωρίζω μέχρι στιγμής, βάσει των πληροφοριών που έλαβα καθόλη τη διάρκεια της Διεργασiας δράττομαι του ισχυρισμού πως ένα απλώς e-γνώρισα: ποτέ να μην έρθω αντικρυστά με τη χωροχρονική εκείνη στιγμή όπου θα τα γνωρiζω όλα.
Ανοίγοντας μια ανυπέρβλητης πνευματικής κομψότητας παρένθεση σημειώνω πως ίδιον χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε πραγματικά απλής-μη δυνάμενης να αναχθεί σε κατιτίς απλούστερο-σκέψης αποτελεί η αυθόρμητη διχάλωσή της.
Στο κλείσιμο αυτής αντιλαμβανόμαστε όλοι τις δύο τουλάχιστον προεκτάσεις του αρχικού μου "αφορισμού": η απόλυτη γνώση ισοδυναμεί με τη φρικαλεότητα της εγκαθίδρυσης μιας πνιγηρούς, αποχαυνωτικής, ανισόρροπα ισορροπημένης καθολικής χρονικής συμμετρίας.
Πλάι σε τούτο: ποιος σε ρώτησε για το αν στέκεις ικανός να μαζέψεις την απόλυτη γνώση?
Η -βρίθουσα μύριων ταπεινωτικών συναισθημάτων που εξουθενώνουν-παραδοχή μιας τέτοιας καταστάσεως αρκεί και περισσεύει προς την χωρίς αναστολές ακύρωση όλων των προλεχθέντων εικασιών.

Η κλονισμένη μου βεβαιοσύνη βρίσκει γρήγορα παρηγοριά: 2500 έτη πριν κάποιος ισχυρίστηκε κατιτίς ακόμα πιο βαρύγδουπο, αντιφατικό-παράλληλα και ενδεδυμένο χιτώνα μινιμαλισμού. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Prove ίt (οr motherfucker die).