Ο αριθμός του Champernowne

Είναι δυνατόν ένας (1) και μόνον ένας (1) αριθμός αψεγάδιαστα να συνοψίζει στην ντετερμινιστικά ορισμένη ψηφιακή αλληλουχία του την ανθρώπινη καταγεγραμμένη Γνώση?
Τόνοι άπειρης γνώσης να ισοδυναμούν με κόκκους απτής προκοπής?
Είναι διάκριτο το μέλλον μας στ' αποκαϊδια κάποιου λοξοδρομημένου παρελθόντος?
Άραγε πόσο εφικτή να είναι τελικά η συγκέντρωση όλης της δόξας -κι αυτής ακόμη που δεν της έλαχε να αποτιθεί- σε έναν και μοναδικό αλγόριθμο..
..υπεροπτικό,
..της παραφροσύνης..
..και ενός καθάριου βλέμματος?

Τί τάχατες να ξέμεινε για να εξερευνήσουμε? Και ποια η χρήση του, ποιοι οι αποδέκτες του, που να βρεθεί ο χρόνος για έναν επικείμενο θαυμασμό επιτευγμάτων? Επιδίωξή μας μία θέση για κάθεμιά ψυχή. Ένα είδωλο για όλους τους ανθρώπους.
Μα για έναν τόπο που ίσως όλα μοιάζει να έχουνε λεχθεί, για τόπους όπου όλα φαίνεται να έχουνε συμβεί, για κρίματα ζωών που σίγουρα πολλάκις εμφανίστηκαν, τι ρόλο παίζει η πληροφορία? Ποιος κατέχει την πρωτοκαθεδρία στα μυαλά μας?
Μία τάση για διόγκωση της γνώσης, μία αποσυμφόρηση από την αφθονία της πληροφορίας, μια new form of perception μήπως? Το δράξιμο της επί Γης θέας Fortuna?

Μια άνευ όρων, ηθικής και τύψεων πολτοποίηση των στιγμών
που τρέχουν και σ' αφήνουν,
και χάνονται και πίσω σου γυρνάνε,
και σε προφταίνουνε και πάλι σε ακολουθούν
και όλο πλάι σου τις βλέπεις, πότε και ποτέ δεν βρίσκεις το χρόνο για να τις γευτείς..

Έμεινε κάτι ακόμη για να μάθουμε? Τι σημασία να 'χουν πια οι κινητές εγκυκλοπαίδειες-ανθρώπινοι εγκέφαλοι θαυματουργοί? Πού να οφελεί "this so much fucking info in your head"? Πώς να διοχετεύσεις όλο τον ασύνδετο ορυμαγδό επισφαλών πληροφοριών που θαρρείς και είναι τα όπλα για μια καλλίτερη ζωή? Τί νόημα έχουν όλα αυτά αν πρωτίστως είσαι αδύναμος τον ίδιο σου τον εαυτό να πάρεις απ' το χέρι και να τον οδηγήσεις στη γη της.. αναγγελίας πως η ζωή είναι κάτι λιγότερο από overdose complex και εντεινόμενου μίσους για όλα κείνα που έπρεπε να σε λυπήσουν? Έπρεπε, για το καλό σου, για την ακύρωση του ασύνδετου που είχες στη σκέψη σου ίσως..

Τουλάχιστον ν' αφέθηκαν νωπά τα ίχνη μες στους πνιγηρούς λαβύρινθους του άκρατου σκεπτικισμού που μαστίζουν ζωηρά μυαλά? Να βρέθηκε η ελπίδα π' αντίκρυσα θολά να τρεμοπαίζει κάπου ανάμεσα στα ασήκωτα κύματα μιας σίγουρης αβεβαιότητας που στρώθηκε στο δρόμο για την ουτοπία κατάκτησης της Γνώσης? Είσ' έτοιμος να το (παρα)δεχτείς? Πως ο δρόμος της lογικής ανέκαθεν ήταν full of painful uncertainty?

Εφόσον αφεθούμε στην προσγειωτική γοητεία υπάρξεως ενός αριθμού του Champernowne είμαστε αναγκασμένοι από τούδε κι εφεξής να προσυπογράψουμε ένα συμβόλαιο της Μοίρας. Φαρδυά πλατυά με ύφος ταπεινό-ταπεινομένο να περάσουμε αλυσίδες εμείς οι ίδιοι στην μέχρι πρότεινος διαφαινόμενη.. ανελεύθερη.. ελευθερία πνεύματος.


Ω-μέγα λοιπόν. Πολύ που αμφιβάλω αν εντός αυτού του αριθμού-καταπραϋντή των όποιων μας ορέξεων για κεντήματα στη μοίρα- είναι κρυμμένη μια μελωδία σαν την παρακάτω. Κάποια πράματα είναι μαγεία.. και η μαγεία οφείλει να κρύβεται ακόμη κι από τούτο τον aggregator της Γνώσης. Διάολε.. ωμέγα τον ονόμασαν. Τι αντιμετώπιση περίμενες?

~~2m~~~

The doG rElusion

Ανέκαθεν υπήρχε η προδιάθεση για μια-μη αιτιώδους συνάφειας- διασύνδεση μεταξύ διαπιστωμένης ομορφιάς και επίπλαστων νεφελωμάτων. Ετσιθελικά να αγωνιάς την ύπαρξή τους να διαδόσεις-προτού καν στο διάβα σου να εκ-πέσουν. Ακριβώς για αυτό, το αϋλοκαμμένο πνεύμα σού σε συγχωρά:
Ποιός σου όρισε το πόσο υπόχρεος σε οπτασίες να αντιστέκεσαι και να αρνείσαι-είσαι?
Επιμένεις και σμίγεις στην θεώρησή σου υπερβατικά αερικά με διακωμοδηθείσες πραγματικότητες. Δεν θα επιμείνω όμως να τονίζω την φυσική τάση προς επιλογή του πλέον χρηστικού/το κατά το δυνατόν οριακά απλουστευμένου. Και να τα φέρνω σε αντιπαραβολή με τη ανοργάνωτη περιπλοκότητα που κατατρώει τα σώψυχα της αβέλτερης πλειοψηφίας. Προς τι η επιβαλόμενη αναγκαιότητα για άμεση αποκρυπτογράφηση νοημάτων που απλά στερούνται ουσίας-άρα και νοήματος?
Άραγε είσαι με τους χαμένους, τους ψαγμένους ή μήπως ρέπεις ξεδιάντροπα προς την φανταχτερή αρμάδα νικητών? Σημασία πια δεν αντικρύζεις στο αν επικρατείς. Αρκεί μονάχα η ψευδαίσθηση πως κέρδισες-συνεχώς να δρέπεις κέρδη. Ύστερα ο υπολογισμός του μέγεθους της πλάνης σου εναποτίθεται στην λελογισμένη χρήση τυπικού φορμαλισμού συστημικών θεωριών. Ξεκόλλα όμως διότι ουδείς θα σπαταλήσει δυνάμεις του ώστε να σου ποσοτικοποιεί τις αυταπάτες.



Πώς είπαμε σχετίζεται η ομορφιά με την ψευδαίσθηση? Ίσως όπως η ορθολογισμένη χρήση πνεύματος με την προσποιητή ανοησία.

Τι είπαμε επέβαλε στην intelligentsia την πίστη εις Πίστη να προβάλλει? Ποιος δάχτυλος αποσυμφόρησης του νου μας συγκρατεί και δεν απωλούμε αυτή την παράφορη αγάπη μας στη καταταλαίπωρη λογική ανάλυση των πεπραγμένων? Να αφήνεσαι σε αισθήματα της αγανάκτησης και άσ' την κατάσταση να ισορροπήσει αργότερα. Σε μη παρόντες χρόνους.. ποτές της δηλαδή.



Μην είσαι αφελής. Όλοι κάποτε πλανόμαστε. Η ολική άγνοια σ' απομονώνει. Η μερική άγνοια μας γελοιοποιεί. Η κομπορρημοσύνη του διαννοούμενου στοιβάζει εντός μας αγανάκτηση. Αλλά μην λησμονάς ότι είσαι κι εσύ αθέλητα-σημασία καμιά- μία απρόσωπη προεξοχή/μια αλησμόνητη εσοχή ενός καλολαδωμένου γραναζιού τυφλής υποστήριξης ανίατων συμβατικοτήτων. Ο καιρός αλλάζει! Το ίδιο κι οι συμβάσεις άνθρωπου με Φύση. Κι όμως..τα βήματα είναι ακόμη αβέβαια προς διακτινισμό αυτής της ύπουλης κοινωνικής κυρίως εμμονής με προσμονή του θείοΥ.

Ποιό είναι το ζήτημα?? Κριτική. Κριτική. Και κριτική. Σφοδρή και ολομέτωπη επίθεση. Μα ξέρεις ότι στο τέλος δεν θα επικρατήσουμε. Μα ούτε και την ανίκητη αρμάδα εξελιγμένων ηλιθίων θα χειροκροτήσουμε. Εγγενείς αγένειες βλέπεις.. εγγενείς αδυναμίες. Τουλάχιστον παραδεκτές. Σαφώς διόλου το τελευταίο τον καταδικασμό τους ακυρώνει. Υπάρχουν όμως αδυναμίες προσωπικές, συναντάς αδυναμίες του συνόλου, ολάκερες κοινωνίες αδύναμες δειλές πασπαλισμένες με βλακόσκονη ριγμένη απ΄ τους κλειδοκράτορες θυρών παραδεισένιων. Στην στυγνή νευρωτική πραγματικότητα βέβαια παραδείσους αποτελούν εκείνες οι αναπάντεχες σε χώρους και χρόνους συναθροίσεις στιγμιαίων απλών απολαύσεων που χάνονται και φεύγουν και πίσω σου γυρνάν..