Ψευδοτυχαίο συνονθύλευμα λεκτικών ακροβασιών

..είναι η ποίηση?

Λογiκά ναι. Ελέω ανούσιων μα ολότελα ηθελημένων παρεκβάσεων από την original πραγματικότητα που όλους μας χαράζει βρεθήκανε οι φωτισμένοι από ήθος.. και ρομαντισμό.. ..γαλήνη κι ηρεμία.. στο καναβάτσο.

Αναρωτιόμαστε πού βόσκει επιτέλους ο θεός? Ποιος διαφεντεύει κάτι ταλαίπωρα, ταπεινοφορεμένα μυρμηγκάκια? Αρκεί ένας φάρος ώστε να πάψεις να λοξοδρομείς?

Ποιώ, ποιείς.. ποιεί.. Ποιείς ρε? Δημιουργείς? Μηχανεύεσαι τρόπους πώς τον περίγυρο να βελτιώνεις?
Όχι δα.. Όλοι ετούτοι κλεισμένοι στα φανταχτερά καβούκια-θρυψαλιασμένα τα παράθυρα προς τη εφαρμοσμένη γνώση. Τι τάχα παριστάνουν?

Ποίηση, λικνίσματα, αέρηδες, ουτοπίες, ιδανικά, τροφές, σεξ, βίες, αρχή καμιά..
Δομήσεις, επαναδομήσεις, σχεδιασμοί, μελέτες, αρχικοποιήσεις, σφάλματα και αγωνίες, εφιάλτες σμίξαν με τις αϋπνίες, μια γαμημένη σύμπραξη ανυπόφορη του ιδεώδους με το άμεσα εφαρμόσιμο. Το νήμα είναι ακόμη μακρυά.. πέρα μακρυά από την ισόρροπη "καριέρα" μας. Νομίζω θα το βρω απόψε. Ίσως και αύριο, μπορεί σε κάποιο κοντινό μας μέλλον. Να δεις που ενδέχεται και να προσευχηθώ εγγύς μιας μαύρης τρύπας να βρεθώ μπας και διαπαντός, οριστικά, επιπόλαια κι αμετακλήτως με ρουφήξει. Κι ο χρόνος τότε χάνεται. Για μένα, συνεπώς για όλους.

Συγκλονιστικό.. κάθε στιγμή που χάνεται, ποτέ ουδείς την ξαναβρίσκει. Κάθε ψυχή που ανεμίζει, ποτέ κανείς δεν την γυρεύει.Και κάθετί το άυλον, στην ύλη δεν πισωγυρνά. Ωσάν να μην υπήρξε.

Έναν κομψό δολιοφθορέα μηχανισμών της ποίησης αναζητούμε. Δεν είν' η εποχή για δαύτους. Λιώνουν οι πάγοι.. στην ψυχή μας. Σώστε το γαμημένο κόσμο. Προτού το αύριο τις χθεσινές ημέρες αγναντέψει, πριν το μέλλον αρχίσει να εδράζεται στα πεπερασμένα παρελθόντα.
Αλήθεια, το σκέφτηκες ρε ποτέ αυτό? Για κάθε αύριο που αναμένεις, πόσα παρόντα αντιστοιχούνε? Για όσα μέρη δεν περπάτησες, πόσες φορές ο ήλιος κει ανέτειλε?

Το πιο απλό, το μόνο που δεν διαπραγματεύεται: όσες οι ανατολές ισόποσα τα ηλιοβασιλέματα. Μονάχα η περιέργεια βασανίζεται: πόσες μας ξέμειναν ακόμη αναστολές??

Κόντρες με το Χρόνο (διαστελλόμενα πάθη)

Δεν επιθυμώ το παρελθόν να ανακατασκευάσω. Αποτρέπω έτσι την καταστροφή της όποιας έννομης Συμπαντικής ουσίας. Έτσι νομίζω δηλαδή..

Διστάζω από πού πηγάζει να το αναρωτηθώ. Τη διανοητική μου σύγχυση δεν επιτρέπω.
(ώστε λοιπόν τόσο εύκολα τα όπλα παραδίδεις?). Με τί ρυθμό-σταθερό καθησυχαστικό? Με τί πορεία-μαρτυρική καθόλα ανεπίστροφη? Επιπρόσθετα, οικτίρω τον παραδοσιακό "άμβωνα" που φώλιασε η σκέψη των περισσοτέρων, τη φωλιά που κουκούλιασε η ψευδοαλήθεια της γραμμικότητας. Ο φόβος για τη καταφανή ανικανότητα του πρωτόγονου ανθρώπου να συμμαζέψει τις διαφαινόμενα ξέφραγες πολυπλοκίζουσες δομές της φύσης μοιραία (sic) τον οδήγησε στην γραμμικοποίηση της κοσμικής του αντίληψης. Κι αυτή η υπεραπλούστευση μεταλαμπαδεύτηκε με το πέρασμα των αιώνων και ρίζωσε στις αντιλήψεις ως τις μέρες μας. "Πέρασμα των αιώνων", "ως τις μέρες μας", είναι κιόλας ηλίου φαεινότερο πως στην κόντρα μας με το χρόνο θα υποπέσουμε πολλάκις σε loopες αυτοτροφοδοτούμενες με αυτόκλητα δεδομένα. "ηλίου φαεινότερο", a loop into another loop. Ο προαιώνιος χρονομέτρης..

Τι πριν από το Τίποτα υπήρξε? Μα πριν απ' όλα ν' απορείς τι είν' αυτό που σε ωθεί αυθόρμητα να εκφέρεις έτσι παιδικά ερωτήματα που εντός τους κιόλας περιέχουν ήδη έννοιες αόριστες. Όρισε πρώτα το κενό, κατόπιν χωροθέτησέ το, μετά θα σου χαρίσω όλη την ελευθερία που επιζητάς ώστε να αναρωτιέσαι ανάλαφρα τι πριν από το Τίποτα υπήρξε. Θαρρώ πως ένα άλλο Τίποτα, αποκύημα της πλάνης του νου για μια εξήγηση των Πάντων. Εδώ και τώρα- μα έτσι όμως σου φεύγει το παρόν και μένεις ξέμπαρκος να αγναντεύεις ένα ατόφιο χρυσαφένιο παρελθόν που σκούριασε από τις κακουχίες. Και μένεις να τρίβεις τη σκουριά, σε ανάκτηση της πρώτης του αξίας προσδοκάς. Και είναι τόσο μάταιο το σκηνικό..

Μπορώ να εξέλθω του χορού που μαίνεται στην κοίτη των χρονικών υδάτων κι αφ' υψηλού να αποφανθώ για το ποιόν του? Κι αν έπειτα χαθώ-δεν επιστρέψω?

Τα πρόσωπα που λένε πως διαμόρφωσαν την σύγχρονη αντίληψη που υπάρχει για τον Χρόνο.. δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Οπότε προσωρινά τα παρακάμπτω. Άλλωστε δεν αποτελεί τροχοπέδη για τους όποιους μας ανάλαφρους τε και βαθυστόχαστους συλλογισμούς μας η διαπίστωση πως η απόλαυση πνευματικών οικοδομημάτων συνοδευόμενη από μερική ή και ολική άγνοια επί του θέματος δεν συνεπάγεται αναγκαία και μια δυνατότητα και από μέρους μας επίτευξή των. "Βάση λoγικής" τουλάχιστον..

Για τους απανταχού χρονολάγνους ποιητές που ξάφνου ερωτεύτηκαν τάχατες μαζί του ίσως όπως το νερό μοιάζει να χαριεντίζεται με τα δάχτυλα-μα ύστερ' από λίγο μαεστρικά-με τρόπους μαγικούς ανάμεσά τους ξεγλιστρά, βυθίζεται στην άμμο, χάνεται θαρρείς στο πουθενά, τέτοιας υπόστασης είναι κι ο δικός τους. Γι' αυτούς λοιπόν δεν θά αναστενάξω. Δεν φέγγει γι' αυτούς "το φως της πρώτης μας αγάπης". Νομίζω..

Κι ας όψονται εις Φιλίππους οι μοιραίοι πως τούτο πάντα φωτίζει για όλες τις ψυχές του κόσμου. Σε όλες τις ψυχές του κόσμου.. χωρίς απαίτηση ουδεμιά..

Το επώδυνο της χρονικής ασυμμετρίας (pseudophilosophy)

Εφόσον αγνοήσουμε με διάθεση απλόχερη τη σκοπιά τη φιλοσοφική του πώς ρέει στο νου ο χρόνος,
εφόσον το δεχθούμε στωικά πως πεπρωμένο ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να υφίσταται,
αν και μόνο αν σε μιαν επίπονη μα δυνητικώς πολλάκις καρπερή αναζήτηση χειροπιαστών εν-δείξεων επιδοθούμε για την όποια αναγκαιότητα υπάρξεως μιας αλληλουχίας χωρικών στιγμών,
εφόσον βρεθούμε σε θέση διανοητική και να διαλέξουμε το θάρρος που περιθάλπεται από τις ατέλειες που γεννάν οι αλλαγές παρά την αλητεία που υποθάλπτουν τα παγωμένα σκάφη των ανεκπλήρωτων ιδανικών μας,
εφόσον κάποτε μας καταστεί έξωθεν δυνατό μιαν αποτίναξη του ζυγού της περί αυταπάτης αίσθησης που έχουμε-γεννιέται κι επικάθεται- να καταφέρουμε,
αν-ζητάμε-αν εισακουστούν οι πεφωτισμένες προσευχές μας εις έναν θεό πατέρα μηδε-κράτορα και ζήσουμε κι εμείς-επιζήσουμε μια επανόδου θρυλικής σε περασμένες μας ζωές,
αν...

Εγκέφαλος.. δραστηριότητες που λαβαίνουν χώρα εντός απειροστών αποστάσεων για τα ανθρώπινα δεδομένα, εκτιμήσεις που κατά πολύ υπερβαίνουν τις κλίμακες που συνήθισε άνθρωπος να τον περιβάλλουν. Τι πάει να πει "αστάθεια ροή και αλλαγή"? Ποιος τόλμησε να το εκφέρει, ποιος διέθετε μια υπερχειλίζουσα σιγουριά και διακήρυξε το τρίπτυχο μιας ανίδεης πραγματικότητας? Αποφασίζεις να βαδίζεις προς τα εμπρός? Πώς το εννοείς, αντιλαμβανόμενος χωρικά τις στιγμές σου να μετακινούνται? Μήπως το περιβάλλον σου επιβάλλει να οπτικοποιείς τις χαρές του χρόνου? Να 'ναι άραγες αυτή σου η εξάρτηση από την πολυαριθμότητα των εξώτερων ρυθμιστικών παραγόντων που κυβερνάνε τις ζωές σου? Ίσως να ποθείς να το βροντοφωνάξεις:

Περιβάλλον.. ευαίσθητα από μένα εξαρτάσαι. Περιβάλλον?
Όχι. Ουδόλως το νομίζω. Εσύ πώς το πιστεύεις?

Όταν λοιπόν θα διώξεις από γύρω σου όλη την πλέμπα που σαδιστικά επικάθεται απάνω στο αμόλυντο κουφάρι σου, όταν θα πάψει το περιβάλλον να λοξοδρομεί από εσένα, εάν κι εφόσον εσωκλείσεις-το πιστέψεις πως είναι ο Χρόνος σου ενδογενής-συμβαδίζεις πλάι χεράκι με μιαν αριστοτέλεια θεώρηση κι απορρίψεις την αρχιμήδεια σκέψη περί καθολικότητας, περί καταφανούς θεμελιώτητας του Χρόνου,
εάν πάψεις να σαγηνεύεσαι από ζηνωνικά παράδοξα-μάρτυρες της ατελούς μας σκέψης..


Αν πάψεις να υποφέρεις ..~2b c

Το επώδυνο της χρονικής ασυμμετρίας (in situ)

Κάποτε αναρωτήθηκες τι πια να είναι αυτός ο Χρόνος. Ξέρεις τι σκέφτηκα? Το πιο απλό, αναπάντεχα το πλέον χτυπητό, σαφές και συγκλονιστικό. Take a deep breath. Light a cigar. Άκουσε το αληθινό νόημα που τρέχει ανάμεσα στις απλές φρασούλες που μια φορά λεχθήσαν.

-Από τότε που τελείωσα το Στρατό, δεν κατάλαβα το πώς περάσανε τα χρόνια. 10-12 έτη φύγαν έκτοτε.

Εσύ χασκογέλασες αμήχανα. Ε και?

Κι όμως..

Το μόνο που σου μένει για να αντιληφθείς στην ενδεχομενική ολότητά του το Πώς κυλά ο Χρόνος είναι η προβολή. Δεν απαιτείται να περάσουν τα χρόνια ώστε να φτάσεις κι εσύ σε ένα παρόμοιο καθεστώς αιχμαλωσίας από τις μνήμες που πάγωσαν εντός σου. Ψάξε να θυμηθείς τέτοιους σταθμούς-ορόσημα δικούς σου. Το πόσο ανέμελος αισθανόσουν με σύμμαχο την αφελή πεποίθηση πως δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσουν. Γιατί δεν ένιωσες πως κάτι κάποτε ξεκίνησε. Τα χρόνια όμως πέρασαν κι ο προσωπικός σου ορισμός για τη χροιά του Χρόνου δεν δόθηκε ποτέ. Ωσότου να έρθει εκείνη η στιγμή που λόγια απλά ενός ανθρώπου, λόγια που μαρτυρούν παράδοση στις ανεπίστροφες ορέξεις της επώδυνα ασύμμετρης κοίτης του Χρόνου Πανδαμάτορα, λέξεις που ντύνουνε τις άμεσες μνήμες σου με εικόνες που αρνείσαι επίμονα να τις ξαναπροβάλεις.

Κι όμως!

Είσ' ένα βήμα δα από τη λύση στο αίνιγμα του Χρόνου. Απλά μην τον συναναστρέφεσαι. Απέτρεψε στις μνήμες σου (απ' το) να τον συναναστρέφονται. Σταμάτα να προβάλεις το παρελθόν στο μέλλον παρακάμπτοντας το σίγουρο παρών. Να μην προβάλεις, να μην προβάρεις πριν την ώρα σου κοστούμι του θανάτου.