Ineffectual effects

Το δικαίωμα στην οργή σε πλήρη αντιπαράθεση με τον μαζοχισμό που διέπει την άρνηση εκδήλωσής της..

..και συνέχεια-σποραδικά κάνεις προσπάθειες σε αίτια ακριβή να καταλήξεις:
πώς η ανοχή σ' απάθεια μεταπίπτει?

Μήπως υπαίτια να είν' η άγνοια για την ποσότητα οργής που μέσα μας θεριεύει?

Ενδεχόμενα η καλοσύνη να είναι το αποπαίδι εκρηκτικών συναισθημάτων.

Κι αν πάλι για όλες τις αρνήσεις μας συγκρατεί ο χρόνος, αυτός ο άπιαστος, ο οιωνεί μονίμως νικητής?

Ίσως τελικά να είναι ένας αναγκαίος συμβιβασμός, ανάγκη από τυχαία περιστατικά που λειτούργησαν ως αφετηρία για να εκκινήσει η οργή μας να υφίσταται. Ίσως ίσως για το μη εκρήξιμο της οργής μας να ευθύνεται η επισκόπηση των αποτελεσμάτων παρελθοντικών σποραδικών εκρήξεων.

Αποτελέσματα αναποτελεσματικά.

Ευαίσθητο alcohol.. αναίσθητ' από μένα εξαρτάσαι

Είναι αυτό ένα test? Ειδάλλως δεν θα σταθώ με ρώμη yυχική να συνεχίσω?
Συνέχεια σκέπτομαι μορφές.. μορφές που αγκαλιάζουν τη σιωπή.

Νερωμένα υδάτα
σάρκες αφυδατωμένες
μια αντανάκλαση μοιραίου



Και με τόσο θράσος στέκεις,

μπρος απ' την θολωμένη μου φιγούρα παραπέεις

και χωρίς αιδώ σπεύδεις να ισχυριστείς πως καμιά εξάρτησή σου από τούτη την αναίσθητη αταξία δεν υφίσταται.

Αγέρωχέ μου φίλε, το alcohol είναι που επαίσχυντ' από σέναν' εξαρτάται. Δεν το γυρεύεις πια, δεν το αναζητάς με θέρμη. Κ' οι αρτηρίες.. δεν ασφυκτιούνε πλέον.
.
.
Τι αντιστροφή ανάρμοστη ήτανε δα κι αυτή?
Το μυαλό σ' αντιπαράθεση με το ποτό,
η σάρκα από καιρό εις καιρούν παραδομένη στη ζέση του alcohol,
η ελπίδα παντοτινά απαλλαγμένη απ' τη σκέyη σου,
η σκέyη σου μια λύτρωση ποθεί να προσεγγίσει και κάτι τέτοιο να συμβεί το ξέρεις άριστα πως απαιτεί την απώλεια ελπίδας. Απώλεσε ησύχως και την τελευταία ικμάδα κίβδηλης αυτοπεποίθησης που σου δωρίζει το alcohol, ανήσυχα όμως εφεξής και θα κοιμάσαι.
.
.
.
Καλωσόρισες λοιπόν σε μια πραγματικότητα ανέφικτη, τόσο αληθινή όσο και το εικονικό των διχτυών που κάποτε σε μπλέξανε.

Με δίχτυα σε αρπάξανε,

καθόλου δεν τρομάξανε,

εν συνεχεία θλιβερή στα βράχια σε πετάξανε.
Ρημάξανε οι τύχες τους,

εσύ καθόλου δεν τσακίστηκες.

Σαν κύμα που σπάει απάνω σε βράχια φθονερά,

πάλι κατόπιν πίσω στη θάλασσα γυρνάει

με τη μορφή θρυμματισμένων σταγονών από πάθη και οργή.. θα έχουν ξαλαφρώσει.


Έτσι γεύτηκες κι εσύ από τις στάλες του alcohol προσωρινή χαρά, ντύθηκες με ένδυμα απαθείας..