Τετάρτη, Φεβρουαρίου 22, 2006

..κ δια π ορ συν αλ δι εγ IV



Κάτω από την επιφάνεια φίλε, για ρίξε μια ματιά, έκθαμπος από τον κοχλασμό θα μείνεις.

Αποτελεί ταπεινή επιθυμία μου, δίχως καθόλου να επιχειρηματολογήσω, να λάβεις το μήνυμα που στέλνω. Να το λάβεις, την αβεβαιότητά σου να διαλύσει.

Αβεβαιότητα.. Και πότε διαλύεται? Μα κάτι για να το διαλύσεις, προϋπόθεση είναι να υπάρχει. Αβεβαιότητα υπαρκτή, χαμένη πληροφορία συνεπάγεται. Μεταφορά πληροφορίας διαμέσου του μηνύματος, μα και το μήνυμα το ίδιο μια "αλληλουχία διάσπαρτων στο χρόνο γεγονότων" είναι. Έτσι τη γνώση σου ευελπιστώ να μεταβάλλω. Να την εμπλουτίσω, όχι να σου τη συγχύσω. Επαναδιάταξη λόγω αυξήσεως του όγκου.

Συμβολή!! Όχι προβολή.. Κρίμα που κανείς δεν το τηρεί. Εγώ άραγε γιατί? Εσύ άραγε γιατί? Τον κοσμό θαρρώ πως θα τον διορθώσω? Τον κόσμο θαρρείς πως υγιέστερο θα κάνεις?
Τον εαυτό μου περιπαίζω. Τον εαυτό σου γιατί ταλαιπωρείς?

..

Έως τότε, και σε μια άτακτη τυχαίως μα από νόμο κίνηση θα επιδίδομαι. Σαν ένα ταπεινό μόριο απ΄τα απειράριθμα που σε κίνηση Brown συμμετέχουν, αιωρήματα κόκκων της γύρης χορεύουνε ακατανόητα μες στο νερό. Ένας από αυτούς ως τότε κι εγώ θα είμαι. Θα σπρώχνω τους τριγύρω μα και ακόμα περισσότεροι αυτοί που το σπρώξιμο θα ανταποδίδουν. Ως φιλοφρόνηση δεν θα το εκλάβω, το φρονιμότερο να το ιδώ ως προσπάθεια συλλογική όλοι hαοτικώς να πορευτούμε.

Κοχλάζει ο κόσμος ρεε, από την επιφάνεια κάτω. Ε και? Τα φαινομένα μπορεί να απατούν αλλά η επιφάνεια είναι αυτή που μας ορίζει. Αν ανίκανος μου στέκεις εις βάθος να εισχωρήσεις, τότε και σε καταδικάζω μόνο την όψη επιφάνειας και να θωπεύσεις. Και ποιο το αποτέλεσμα το μακροσκοπικό τόσων τυχαίων μα από νόμο κρούσεων? Κρούσεις, αντικρούσεις, επιχειρήματα, αντεπιχειρήματα, νύξεις, προοπτικές, υποκειμενικές αλήθειες, φωνές αλλεμπλεκόμενων συχνοτήτων, αυτιά ερμητικά κλειστά, απόψεις μονότονα παγιωμένες..
Και η τελική συνισταμένη των άπειρων συγκρούσεων?

Πίεση.. πίεση.. πίεση.

Τι να εκτιμήσω ως το πλέον αδύνατο: να σχίσω την επιφάνεια με μια θαραλλέα βουτιά της λογικής, να τολμήσω να αναδυθώ σε αυτήν ορμώμενος από τα βάθη, να εξισορροπήσω όλες τις αντίρροπες δυνάμεις, δράσεις κι αντιδράσεις, την πίεση να μηδενίσω?

..

Ας αφεθώ όμως στιγμιαία, όσο το τραγούδι έκφρασης απόλυτης οργής διαρκεί και ας μου επιτρέψω να με συνεπάρει η επεξεργασμένη πρωτόγονη κίνηση που το κορμί του Maynard James Keenan, κίνηση πλησίον της εμβρυϊκής προσομοιάζει. Και τι πρωτόγονο riff που σμιλέψαν απάνω στην ταστιέρα την ξεφλουδισμένη, και πόση ψυχεδέλεια που το διαρρέει, ψυχεδέλεια έκσταση χαρίζει, άκου τα λόγια με τι παράδοξη μειλίχια χροιά που και τα φτύνει. Τι κι αν ποτέ μου δεν πάτησα το πόδι στο L.A, τι κι αν ποτέ μου δεν αγνάντεψα τον κόλπο εκεί στην Arizona? Τι κι αν τίποτε μέσα μου την οργή δεν πυροδότησε ποτέ ώστε προσευχές για κύματα παλιρροϊκά να με ωθήσω να τις ψιθυρίσω, σε αυτιά "ανώτερων" δυνάμεων καρτερικά να περιμένω να εισακουστούν?
Μήπως ποτέ μου για βροχή βοήθεια ζήτηξα?

Και κάποτε κατέφθασαν οι στάλες της βροχής, μα εσύ είτε από άγνοια είτε από αφέλεια είτε και από την διαίσθηση την λανθασμένη σπεύδεις, το βήμα σου επιταχύνεις.
Μα και να ΄ξερες..
Μα έλα μάθε το έστω και τώρα, ίσως λίγο αργά, αργά πραγματικά ποτέ δεν είναι. Αφιχθήκε το σύννεφο το βροχερό πάνω απ' το απροστάτευτο κορμί σου, αδικαιολόγητη ταραχή τώρα σε κυριεύει. Μέλημα σου έγινε το πως δεν θα βραχείς. Και τον δρασκελισμό ανοίγεις.
Έλα τώρα, open your mind too. Μην τρέχεις, μην βιάζεσαι, με γοργό ολοένα επιταχυνόμενο βηματισμό ωσάν βαδιστής μες τη βροχή να μην φορτίζεις τον οργανισμό σου. Αποφόρτισε την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ζητώ να χαλαρώσεις, δράξε την απόλαυση σταγόνες βρόχινες το τεθλιμμένο προσωπείο σου να αυλακώσουν. Ελευθέρωσε τη σκέψη σου από τις ποταπές μικροαστικές σου έγνοιες.
Ο βρεγμένος τη βροχή επιζητά.
Βροχή.. προπομπός της χάραξης ουράνιου τόξου, πέρα απέναντι στον θόλο του ουρανού. Έφτασες στο τέρμα? Ψηλάφησες έστω νοητώς τη ζωγραφιά με τα ποικίλα χρώματα? Θαυμάσια.
Έλεγχος του όγκου σου είναι η συμβουλή μου. Σε συμβουλεύω, αφού εκ των προτέρων είμαι σε θέση από την γνώση μου στην άγνοια να συνεισφέρω.
Είσαι ο κερδισμένος άνθρωπος.
Βόλτα εν μέσω στάλεων υδάτινων, κάθετων μα και λοξοδρομημένων. Πορεία χαλαρή, απελευθερωμένη από το άγχος αντίκρουσης του καταρράκτη. Θες να σου αποδείξω πως είσαι συ ο νικητής? Πως τα οφέλη σου είναι ανέλπιστα και περισσότερα απ' ότι αν μες την μουντή βροχή το έβαζες στα πόδια? Μα αγαθέ μου, πανάγαθε και καλοκάγαθε, αγράμματε μου νεανία, τίποτε πια δεν μου συγκράτησες, τόσα με τόσο κόπο που κόπιασαν οι άσσοι των γραμμάτων κάποτε να σου τα μεταδώσουν? Κι όμως, τι παράδοξο.. Ίδιος κι απαρράλαχτος σε ποσότητα παρέμεινε ο όγκος ο υδάτινος, αυτός που χύνεται στα μούτρα σου μουντός, αυτός ο ίδιος που χάριν της διάθλασης ένα τόξο χρωμάτων ζωηρών στα μάτια σου θα έρθει η αντανάκλαση.

Ετικέτες